Ik ben nu 28, pas net geworden roep ik altijd. De tijd gaat echter zo snel dat ook dit alweer 7 maanden geleden is. 28 zeg ik, het is een leeftijd waarop ik veel mensen om me heen zie gaan samenwonen, sommigen zijn zelfs al bezig met trouwen en kinderen. Het is voor velen de start van een periode waarin het ‘echte’ settelen en het ‘normale’ leventje zo’n beetje begint, oftewel: huisje, boompje, beestje.
Soms vraag ik me af: “ben ik dan zo anders?” of “waarom heb ik die behoefte niet?” Ik ken mezelf inmiddels, het maakt me verder ook niet uit. Eerlijk gezegd krijg ik het zelfs een beetje benauwd als ik eraan denk dat mijn leven een soort van vast zou staan: een koophuis, vrouw, hond, misschien een kindje en een vaste baan.
Het zou best aan mij kunnen liggen. Waarom richt anders 98% (of meer?) van de mensen zijn of haar leven op deze manier in? Is het puur uit veiligheid? Dat zal toch niet?
Aan mij is het in ieder geval niet besteed. In de toekomst misschien, maar nu niet. Waarom dingen doen waardoor ik minder flexibel word? Ik wil kunnen doen die ik zelf wil, dat wil bijvoorbeeld zeggen: m’n spullen pakken zonder verantwoording te hoeven afleggen of te moeten zeggen dat het “echt niet aan haar ligt” dat ik alleen op reis wil.
Even terugkomend op het settelen.
Vrienden waarvan ik nooit had gedacht dat ze op deze leeftijd zouden gaan samenwonen, hebben inmiddels met hun partner een huisje gekocht of gehuurd. Op Facebook zie ik steeds vaker foto’s van baby’s voorbijkomen van oud-klasgenootjes die ik ken van de middelbare school. Ik gun het ze van harte, maar het is voor mij telkens weer een bevestiging dat ik op zoek ben naar een ander leven.
Een vriend van me vertelde laatst dat hij voor onbepaalde tijd op reis wilde gaan, we zouden elkaar dan begin 2017 ergens ontmoeten. Supergaaf idee wat mij betreft. Maar je raadt het al: onlangs sprak ik hem, en wist hij het niet zo zeker meer. Hij kan promotie krijgen op z’n werk en vindt het lastig om een stuk zekerheid op te geven. Toen zei ik meteen: “maar wat wil je nu echt? Je hebt toch niet voor niets die drang om je werk te verlaten voor een reis?” “Maar maak vooral de keuze waar jij achterstaat.”
Ik denk trouwens dat veel meer mensen deze sprong in het diepe best eng vinden: het opzeggen van een vaste baan, geen eigen huisje hebben, geen gezin stichten en ‘gewoon’ vertrekken om uit een rugzak te leven. Misschien ook wel logisch ook: alle vastigheid is dan verdwenen, juist iets waar je over het algemeen baat bij hebt omdat je zo ergens op terug kunt vallen.
Is het vreemd dat ik dit juist een prettig gevoel vind, om nauwelijks vastigheden te hebben? Veel mensen zullen er inderdaad zo over denken. Dat is dan maar zo. Doen wat je wilt, waar jij je goed bij voelt, dat is wat belangrijk is. Wat mij betreft.
Neem ik daarmee geen verantwoordelijkheden? Ben ik een kind dat niet volwassen wil worden? Nee. Volwassen zijn is wat mij betreft weten wat je wilt en keuzes durven maken. Dat heb ik gedaan. Geen huisje, boompje, beestje voor mij. Op dit moment liever spanning, avontuur en het onbekende.
En ja, dit soort beslissingen had ik misschien ook niet gemaakt als mijn leven ‘normaal’ verlopen was. Maar door ingrijpende gebeurtenissen uit je leven, ga je nadenken: “waar word ik blij van?” en “wil ik het ‘logische’ pad wel volgen?”
Natuurlijk vraag ik me wel eens af of ik ooit een gezin zal hebben met een huis (en een hond?). Ik kan het me nu niet voorstellen, maar ik zie het allemaal wel. Dingen kunnen onverwachts op je pad komen. Op dit moment is NU belangrijk, wat voor mij betekent dat ik nog even geen zin heb in een ‘normaal’ leven. Misschien wel nooit trouwens.
Vincent van Gogh zei ooit: “Normality is a paved road: It’s comfortable to walk, but no flowers grow on it.” Dan ben ik liever niet helemaal standaard 🙂 .
Begrijp me niet verkeerd, iedereen moet zijn of haar leven invullen zoals hij of zij dat wil. Niets is fout, niets is goed. Maar probeer vooral datgene te doen waar je van droomt, want nogmaals: het leven gaat snel, en dat zeg ik als 28-jarige.
Wat een open en eerlijk verhaal! Mooi om te lezen. 28? Toen verkochten wij ons eerste koophuis (en de hele inhoud), zeiden onze baan op en gingen 18 maanden op reis. Settelen hadden we dus al gedaan om toen het roer weer om te gooien. We zijn een kleine 10 jaar verder, hebben na die 18 maanden nog heel wat dromen waar gemaakt, heel wat afgereisd en doen dat tegenwoordig met 4. Je weet nooit hoe het leven loopt en 10 jaar geleden had ik eigenlijk ook niet verwacht dat het zo zou gaan als het nu gaat… maar het bevalt prima. 😛
Leuk om te horen dat je je leven op deze manier invult en toen ook het roer hebt omgegooid… En wat je zegt: zolang je doet waar jij je goed bij voelt, is het helemaal goed toch!
Wat een fantastisch herkenbare blog… Ik ben (net) 29 (geworden ;)), momenteel op reis en herken me echt in alles wat je zegt. Veel mensen in mn omgeving lijken in een soort standaard-te-bewandelen-levenspad te denken, waarin het vinden van een relatie/gezin het hoogste doel is..
Ik hoop nog een hoop reisblogs van je te lezen :).
Altijd fijn om te horen als anderen zich herkennen in wat ik schrijf! Het is precies wat je zegt: het standaard-levenspad is het (logische) wat veel mensen doen. Niets mis mee hoor, maar mij (en jou dus ook 😉 ) voorlopig niet gezien. Fijne reis nog!
Wegvluchten naar het buitenland om maar niet in je eentje te hoeven settelen wordt inmiddels ook een beetje standaard. Zeg nou zelf een beetje backpacken in alle vrijheid, wegvluchten van de realiteit is nu eenmaal wat je gaat doen als je niet aan het plaatje kunt voldoen. Beetje ronddwalen in thailand, cambodja check mij eens even alternatief, out of the box-wereldwijs zijn, waar je op instagram nog maar eens driedubbel in wordt bevestigd door al die dertien-in-een-dozijn-travel-food-fun-mensjes, maar oh wat een leegte….je kan ook gewoon een muziekinstrument leren spelen, kunstschilderen, een hobbyboerderij beginnen etcetera….
Ach ja, het is maar net hoe je een tekst leest.
Dat jij het over wegvluchten hebt, vind ik nogal stereotyperend. Als reizen aanvoelt als ‘het leven’, dan is dat niet wegvluchten maar juist gaan voor datgene wat je hart aangeeft. Afstand nemen van normale systemen, betekent daarom lang niet altijd wegvluchten wat mij betreft. Je eraan conformeren omdat het ‘normaal’ is? Als zoiets goed voelt, zeker doen. Maar wanneer dit niet zo is, kies je toch lekker ergens anders voor?
Doe vooral wat je wilt, en als dat kunstschilderen is, be my guest. Maar laat iedereen lekker doen wat hij of zij zelf wil, zonder daarbij een ongefundeerd oordeel te vellen (“wat een leegte”, “out-of-the-box-wereldwijs”).
Ik herken me zelf ook in wat je schrijft, ik ben zelf net 25 maar helaas naar 6 jaar raak ik me vaste baan kwijt, heb zelf altijd geroepen als deze baan kwijt raak ga ik op reis voor langer tijd, vorige jaar ben 2 maand na Australië maar sinds ik terug ben wil graag weer weg alleen nu heb net sinds half jaartje een huis wat ik niet zomaar op kan geven, # keuze keuze, –
Roxy
Hmmm lastig… Heb je een huis gekocht of gehuurd? Er zijn altijd mogelijkheden als je écht de stap wilt zetten. Denk er nog eens goed over na… 🙂
Serieus..! Net een ‘discussie’ gehad met één van mijn vrienden en mijn moeder. Mijn plannen om voor langere tijd te gaan reizen vinden ze oké, maar ze staan er niet volledig achter zeg maar. Want dat gaat ook betekenen dat in mijn huis en baan op zeg. Inmiddels ben ik 31 en het gevoel dat ik van hun krijg is dat ik maar eens serieus moet gaan worden en aan mijn toekomst moet denken (lees: werk, man en kinderen). Ben blij met jouw verhaal! Voelde me al een beetje alleen met mijn gedachten 😉 Ik voel steeds meer drang om te gaan, het is mijn leven en die wil ik zo leuk mogelijk inrichten. Dus ik ga nog even een klein jaar sparen en dan de wereld in!
Haha grappig om te horen dat je hetzelfde voelt! Doe vooral waar jij achter staat, je bent immers 31 en kunt prima je eigen keuzes maken (denk ik?). Misschien is een leven met reizen en weinig vastigheden wel dat wat jij wilt? Ik ben het helemaal met je eens: richt je leven in zoals je wilt, waar je blij van wordt. Misschien tot ergens in ‘de wereld’ 🙂 .
Herkenbaar en verwoord precies hoe ik er op dit moment in sta.
Op dit moment. Dat zegt het eigenlijk al.
En dus kies ik ervoor om over 2 maanden het avontuur op te zoeken in Australië.
Gewoon omdat het me leuk lijkt. Sleur en routine zoeken je daarna vanzelf weer op 😉
Zo is dat. Veel plezier en vooral weinig sleur 😉 !
Mooi om te lezen. Maak precies het zelfde mee op het moment iedereen gaat settelen, vaste baan enz. ik ben zelf net 30 geworden en heb vandaag de knoop doorgehakt over enkele weken vlieg ik naar Australië. Ik heb ergens wel het gevoel dat ik ook wel wil settelen maar toch wil ik eerst nog wat meer van de wereld zien en daarbij mezelf beter leren kennen.
Moedig besluit! Leuk dat je eerst nog op avontuur gaat voordat het ‘normale’ leventje begint… Veel plezier in Australië!
Zeggen ze tegen jou ook altijd “wacht maar tot je dit, wacht maar tot je dat” of “lekker blijven dromen” of nog erger “aaah joh je bent gewoon een laatbloeiertje…is niet erg hoor, het komt nog wel”?. Nou dat dacht ik dus ff mooi niet mensen :-).
Ik ben net 28 en elke keer krijg ik weer die vraag op een huwelijksfeest/oud&nieuw/verjaardagen/eigenlijk altijd :p “waarom ben jij eigenlijk nog vrijgezel? dat begrijp ik nou echt niet… ik ken wel iemand die zou echt perfect bij je passen” blahblahblah.
Omg.. wat ben ik blij hier te lezen dat ik niet de enige ben die het al benauwd krijgt als er weer iemand zwanger is. Nu kan ik weer ademen hihi.
En nu ga ik weer verder met je duizenden tips over Australië :-D.
*zwaaizwaai*
Haha dat valt gelukkig wel mee aangezien er om me heen toch ook nog best wat mensen single zijn. Maar ook omdat anderen weten dat bij mij de focus voorlopig ergens anders op ligt (reizen).
Maar ik snap wat je bedoelt, het is gewoon een feit dat steeds meer leeftijdsgenoten een huisje-boompje-beestje bestaan beginnen te krijgen. Helemaal niets mis mee, maar voor mij gaat dat voorlopig niet zo zijn. En als ik het goed begrijp voor jou ook niet 😉 .
Erg herkenbaar allemaal. Zolang alle opties open zijn kan ik dromen! Het aangaan van een relatie, hypotheek etc maakt dat ik deuren sluit: no way back. Dat voelt zo benauwd. Herkenbaar?
Zeker! Nu je dromen ook nog waarmaken he 😉 .
Mooi om te lezen! Van veel mensen hoor ik verhalen dat ze rond hun dertigste het standaard leven willen: vaste partner, huis, aan kinderen beginnen. Alleen dit geldt voor mij niet, althans dat denk ik. Na mijn korte reis in Thailand 2 zomers geleden, is mijn manier van denken drastisch veranderd. Settelen hoeft wat mij betreft nog niet en leeftijd is maar een getal. De quote die je hier gebruikt, is er voor mij ook zeker een om te onthouden! 🙂 Groetjess
Altijd fijn om te horen als er mensen zijn die zich in m’n woorden kunnen herkennen. Ikzelf denk er nog altijd zo over trouwens. Waar het schip uiteindelijk zal stranden, zie ik later wel…
Tof artikel! en ik herken mijzelf hier zeker in.
Toch ben ik wel benieuwd, hoe kijk je hier bijna 5 jaar later op terug?
Sta je er nog steeds zo in of zijn er toch wel dingen veranderd?
5 jaar, wat vlieg de tijd zeg. Ongelofelijk.
Maarreuh, dit wisselt eigenlijk altijd een beetje.
Toen ik tussen 2016 en 2020 op reis was (met een terugkomst in Nederland), miste ik vaak zeker wel een vaste basis. De andere kant van de medaille is natuurlijk weer dat de vrijheid van het reizen echt geweldig is. In deze periode combineerde ik het reizen telkens met een stukje vastigheid, in hoeverre dat kan natuurlijk. Met die vastigheid bedoel ik dan bijvoorbeeld een maand een Airbnb huren en vervolgens aan mijn blog en projecten werken in plaats van reizen.
Nu, tijdens corona, zit ik in Spanje en heb ik een soort van thuis voor mezelf. Dat bevalt erg goed. Wel moet ik zeggen dat ik het reizen behoorlijk mis, en dan met name die mooie ervaringen die je zo ‘alive’ doen voelen.
Een relatie heb ik niet al sta ik daar altijd voor open hoor. Maar ik sta daar zo in dat ik erin geloof dat dat komt wanneer het komt 🙂 .
Dus settelen? Nee, nog steeds niet. Misschien een beetje 😉 .
Beste Robbert,
Ik lees dat allemaal wel graag hoor. Maar ik, als een wat ouder persoon, vraag me dan toch af hoe je dat in de verdere toekomst denkt te gaan klaarspelen? Heb jij dan bv. geen pensioen nodig? Heb je geen huis nodig om later in te kunnen wonen, zonder dat je je moet gaan blauw betalen aan huishuur? Indien je dat op dat moment niet zal hebben, zal dat maar eerst echt benauwd gaan aanvoelen denk ik.
Oud worden is geen ziekte hé, dat word je gewoon met de jaren, zonder dat je dat wil. Of ben je niet van plan om oud te worden? Ik zie wel later…. dat is allemaal wel leuk, maar ook wel een tikkeltje onrealistisch. Wat doe je als later eerder komt? Dan ben je te laat hoor. M.a.w. ik denk dat jouw visie alleen maar werkt als je heel lang gezond kan blijven. Want bv. om aan een pensioen te geraken moet je jaren werken om pensioenrechten op te bouwen. Anders heb je een habbekrats.
Ik ken zo bv. een persoon van 38 jaar, die nog altijd deeltijds werkt en ook altijd wil op reis gaan. Die heeft dus al meer dan 10 jaar nul pensioenrechten opgebouwd. Hij denkt daar ook allemaal nog niet aan. Wel, sorry, maar de gebraden kippen vliegen niet vanzelf in je mond. En om iets te verwerven zul je onvermijdelijk moeten werken en sparen. Een en…en… verhaal dat lukt weinigen. Dus ik kan hem maar niet begrijpen, alhoewel ik dat wel tracht te doen. Die kan blijkbaar ook het “zich settelen-roer” maar niet omgooien.
Kun je me jouw kijk hierop duidelijk maken aub? Zonder de feiten te negeren en zonder je kop ervoor in het zand te steken uiteraard (want de mentaliteit van “Ik denk daar nog niet aan” eigenlijk wel is) ? Wanneer denk je de “Spielerei”, zoals ik dat noem, te stoppen?
Groeten,
Ludo
Hoi Ludo,
Dank voor je bericht.
“I live to make a living” las ik gisteren in een boek dat ik aan het lezen ben, en dat de meeste mensen dit als antwoord geven waarom ze leven. De schrijver geeft daarin aan dat dit juist niet zou moeten zijn waarom je leeft, je vergeet dan namelijk te leven.
Zelf heb ik al zat mensen om me heen op vroegere leeftijd zien overlijden en ik geloof er dan ook niet in dat het leven in de toekomst ligt. We leven nu. Ik ben in ieder geval niet bezig met pensioenen en dergelijke. Zolang ik mijn leven op dit moment goed kan leven ben ik tevreden. En tuurlijk denk ik ook wel eens aan de toekomst, maar ik denk geen 20 jaar vooruit.
Het is simpelweg een compleet andere manier van in het leven staan denk ik. Ik geloof heel erg in de spirituele opvatting van ons bestaan en ben minder bezig met ‘veiligheid’ en ‘wat-als-zaken’.
Dingen komen zoals ze komen en ik sta overal open voor. Dus ook voor een relatie en eventueel ergens settelen. Zolang het maar goed voelt. Dat is waar dit artikel over gaat.
‘Spielerei’ vind ik eerlijk gezegd nogal oordelend. Dat de ene persoon anders in het leven staat dan de ander, betekent nog niet dat hij of zij aan het flierefluiten is. Ik heb ook gewoon een online business die ik run. En ook al zou iemand flierefluiten, helemaal prima toch? Wie ben ik om daar wat te vinden? Zolang je maar gelukkig bent en niet (te veel) bezig bent met ‘wat als’.
Groet!
Dag Robbert,
Bedankt voor je reactie. Ik ben blij dat je nog steeds hetzelfde denkt dan bij het starten van je blog. Zo kan ik me proberen in te leven in jouw gedachtegang, en in het algemeen in de gedachtegang van iedereen die dezelfde visie heeft dan jij. Dat is verrijkend. Zeker omdat de mijne er nagenoeg lijnrecht tegenover staat. Zo begrijp ik bv. niet waarom iemand met een master-diploma dit diploma niet gebruikt en liever blijft “flierefluiten”, zoals ik dat met weinig respect geïnsinueerd heb, waarvoor mijn excuses. Waarschijnlijk zal ik het nooit begrijpen, maar ik wil het altijd wel proberen.
Mijn bedoeling was in feite om eens een andere klok te laten luiden in deze toch wel allemaal euforische reacties van jonge mensen, die voor mij een beetje te idealistisch overkomen. De oude zageman doet, met zijn ervaringen, ook eens graag zijn zegje hé !-)
Jij leest jouw boek, ik denk eerder aan de fabel van de krekel en de mier. We leven vandaag, dat klopt, maar in principe komt er ook een morgen. Tenzij je pech hebt. De russen kunnen natuurlijk altijd een eitje op ons hoofd droppen, maar laat ons daar maar niet van uitgaan.
Oké, misschien heb ik het al te dikwijls fout zien gaan door de dingen die ik meemaakte tijdens mijn beroepsloopbaan. En daarom denk ik veel meer aan “wat-als” dan een ander persoon, dat geef ik toe. Het leven ligt volgens mij niet alleen bij nu, het ligt zeer zeker ook in de toekomst. Het is niet omdat er ook mensen overlijden op jonge leeftijd, dat dat dan de regel is, en dus een argument is om niet aan de toekomst te moeten denken. Ik geef dat dan de stempel “struisvogelpolitiek”. Het niet willen inzien dat er in principe een toekomst aankomt. En dat zie je wel aan het ouder worden van de populatie in het algemeen.
Inderdaad, je mag niet teveel bezig zijn met “wat als”, maar volgens mij mag je er ook niet te weinig of helemaal niet mee bezig zijn. De gulden middenweg ligt zoals altijd wel ergens in het midden. Het is niet het één of het ander. Raar dat ik zoiets zeg als een persoon die meestal zwart-wit redeneert. Maar ik probeer mijn leven te beteren 🙂
Een kleine opmerking: het is niet omdat ik denk aan de toekomst of eraan gedacht heb, dat ik vergeten heb om te leven of dat ik niet geleefd heb hoor. Ik wil alleen ook de nodige zekerheden inbouwen voor het geval het fout zou gaan. En het gaat soms fout, te dikwijls zelfs (en dat heb ik dus vanuit mijn beroepservaringen ondervonden).
Wanneer ik bv. een reis maak, dan zal dat nooit zonder een repatriëringsverzekering zijn voor het geval ik ergens zou stranden in the middle of nowhere. En wat als je huis zou afbranden? Gelukkig heb je dan hopelijk een verzekering afgesloten. En wat als je een ernstige ziekte oploopt? Gelukkig heb je dan hopelijk een goeie hospitalisatieverzekering (neen, ik ben geen verzekeringsagent hoor).
Geloof me, de “wat-als-zaken” zullen naarmate je ouder wordt en naarmate je tegenslagen meemaakt belangrijker worden. Misschien moet ik je, als we het geluk van leven hebben, nog eens contacteren binnen een jaar of 20 🙂 ?
Maar is dat niet een beetje de mentaliteit van de huidige generatie? Het is geen verwijt, het is een vraag. Is er in het algemeen momenteel niet een algemene mentaliteit van nonchalance in de maatschappij? Zo van: We zien wel? Ik trek het me niet aan? Het kan me niet schelen? En als het dan misgaat, dan wordt er nog eens ongelooflijk gepamperd op de koop toe, met het gevolg dat er weinig incasseringsvermogen wordt gekweekt. Maar daar zou ik ondertussen een boek over kunnen schrijven, en het is een andere discussie.
Als iemand zou “flierefluiten”, dan is dat voor mij helemaal goed hoor. Ieder doet wel hij/zij/x (gendergelijkheid) wil. Zolang die persoon later dan maar geen beroep moet gaan doen op zijn/haar/x ouders, die wel gezorgd hebben voor de toekomst. Of op anderen om hem/haar/x te helpen. Of, nog erger, dat hij/zij/x zich moet gaan beroepen op één of andere sociaal fonds om aan geld te geraken, want dat zou dan ook niet eerlijk zijn. Ik geloof namelijk heel fel in het zelf “opdraaien” of instaan voor de beslissingen die je nu neemt: de krekel en de mier hé.
Albert Einstein zei het destijds al: “Meer dan het verleden interesseert mij de toekomst, want daarin ben ik van plan te leven.”
Boeddha zag het anders: “Blijf niet hangen in het verleden, droom niet van de toekomst, maar concentreer je geest op het huidige moment.”
En wie er van deze twee al dan niet fout is, de krekel of de mier, Einstein of Boeddha…. de toekomst zal het voor jou uitwijzen.
Groeten,
Ludo
Ah ja, Robbert, en nog iets.
Ik overdrijf inderdaad wel degelijk in mijn “wat-als” verhaal:
Neem nu bv. het volgende: mijn kleinzoon van 3 jaar gaat naar het instapklasje. Ik had, met medeweten van de ouders, een GPS-tracker in het kereltje zijn kledij verstopt. Dit voor het geval hij op school zou weglopen of iets dergelijks. De juf vond die tracker omdat mijn kleinzoon er mee aan het spelen was. Toen ze hoorde dat ik dat had geflikt vond ze dat maar niets (de ouders trouwens ook niet in het begin). Ik moest niet overdrijven en het kwam wat paranoia over, volgens haar. Er was nog nooit een kindje vermist op school. Helaas: toeval wil dat een paar weken later een kindje was verdwenen op school. Uitgerekend van haar klasje dan nog wel. Gevolg: een hysterische moeder aan de schoolpoort. Iedereen in rep en roer natuurlijk. Alle registers werden opengetrokken en een grote zoekactie werd gestart. De helikopter was al opgestegen om mee te zoeken, maar het kindje werd gelukkig wat verder, wandelend op een zeer drukke verkeersader, gezond en wel teruggevonden. Het was aan de aandacht van de juffen ontsnapt en was langs een openstaand poortje weggeglipt. Het haalde zelfs de krant. De procedures op school werden onmiddellijk aangepast, zodat dit niet meer kon gebeuren: alle kinderen kregen een GPS-tracker 🙂 Neen, natuurlijk niet, er werd een extra juf voorzien bij het einde van de lessen en tijdens de speeltijden. Toen ik daarna aan haar vroeg hoe ze nu stond tegenover mijn tracker-initiatief lachte ze maar zuurtjes.
Ik kocht voor mijn zoon 2 bewakingscamera’s, die al een tijdje bij hem liggen stof te vangen op de kast. Tot hij gewaarschuwd werd door zijn buurman dat men bij hem getracht had om in te breken. Diezelfde dag nog bestelde hij hardware om de beelden te kunnen opslaan, zodat de camera’s konden geïnstalleerd worden.
Conclusie: is het niet zo dat er altijd, of toch meestal, iets moet gebeuren alvorens mensen wakker worden? Mensen moeten altijd eerst iets zelf ondervinden, want anders geloven ze het niet, of vinden ze het niet belangrijk of wordt er geen aandacht aan besteed.
Wanneer er iets ernstigs gebeurt is het niet meer “wat-als”, dan is het: “Had ik dat geweten ,dan had ik…”, maar dan is het meestal al te laat.
Dat is ook zo met nu zekerheden inbouwen voor later. Het is pas later, wanneer je je blauw betaalt aan huishuur, verwarming, eten en zorg, en geen pensioen hebt om het te kunnen betalen, dat je beseft dat je beter een eigen huis had gehad. Je moet er geen 2 of 3 hebben, maar misschien toch één kleintje. En zelfs dat is heel duur en vergt een grote inspanning.
Het is pas wanneer je je surfplank op je kop krijgt, of ze belandt toevallig op het hoofd van een ander; en er iemand in één of andere kliniek belandt, met heel veel kosten tot gevolg, dat je gaat beseffen dat je dan toch maar beter een verzekering zult gaan afsluiten.
Ik begrijp dat het leven soms saai kan zijn, en dat avontuur veel leuker is. In plaats van zich te settelen na de studies, samen te wonen en aan kinderen te beginnen, ziet de huidige generatie het leven een stuk anders voor zich dan wij in onze tijd. Ze willen het onderste uit de kan halen: reizen, uitzoeken welke kant men op wil met de carrière, verschillende baantjes hebben, zélf een bedrijf opzetten, nóg een weekendje weg en daarnaast nog wat werken om zo net rond te komen. Om nieuwe plekken te ontdekken, om te genieten van wat onze mooie wereld te bieden heeft en hier nooit genoeg in te hebben gedaan of gezien. Het verlangen om elders naartoe te gaan, om uit de eigen leefwereld te treden en naar andere dingen op zoek te gaan. Het verlangen naar nieuwigheden, naar ontdekkingen, naar verrassingen, naar evenementen gaan … enz. De afkering van de saaiheid en van het dagelijkse leven en van de routine.
Toch een goede raad: dat is allemaal wel heel leuk, en dat is absoluut nodig hoor, maar schone liedjes blijven echt niet duren… Doe niet alleen maar aan confirmation bias. Kijk misschien toch ook een beetje naar het “wat-als”-verhaal en naar de (wat verdere) toekomst. Sterf ofwel jong, want leven als een oude man op een exotisch eiland is niet iedereen gegeven, omdat niet iedereen gespaard blijft van allerlei kwalen. Ofwel – indien je toch oud wil worden – beperk de “Spielerei” in de tijd en zorg een beetje voor je zekerheden voor het te laat is om eraan te beginnen! En hoe je dat doet speelt geen rol, al wat geef je in parochiezalen voorstellingen over je reiservaringen. Ik kom zeker kijken.