Zijn flashpackers uitgestorven?

Enig idee in welk hokje jij als backpacker past?

Ben je die typische broke backpacker die ieder dubbeltje omdraait en zweert bij goedkope hostels, streetfood en leeft van laten we zeggen maximaal 20 euri per dag? Of pak je het ietsiepietsie fancier aan en boek je liever een eigen kamer en hoef je niet zo op de centen te letten?

Hoe het ook zij, wij mensen hebben er een handje van om alles te willen labelen of tot hokjes te veroordelen. Zo is er dus ook de term ‘flashpacker’ in het leven geroepen.

Maar, wat is een flashpacker eigenlijk precies?

Is het slechts een loze kreet of voegt het daadwerkelijk iets toe?

Ik schreef dit verhaaltje ooit ’s in 2015 op basis van wat ik op m’n eerste reis in 2011-2012 had meegemaakt. Je hoorde het toentertijd nogal eens. Nu, anno 2024, zie of hoor je het nagenoeg nergens meer.

De flashpacker lijkt wel uitgestorven.

Daarom twijfelde ik om het artikel te verwijderen. Echter, ik zag dat er ook in 2024 best regelmatig naar gegoogeld wordt door mensen. Er is dus kennelijk nog altijd de nodige interesse in het fenomeen flashpacken.

In het komende verhaal vertel ik je kort meer over de flashpacker. Ik laat je bovendien zien waarom de term in mijn ogen bullshit is.

Een flashpacker, wat is dat?

Oké, laat ik beginnen met te definiëren wat een flashpacker nu eigenlijk is. Op basis van wat ik gevonden heb, kom ik ongeveer tot het volgende:

Allereerst moet je weten dat ‘flashpacker’ een combinatie is van de woorden ‘flash’ en ‘backpacker’. Het is met andere woorden dus een flashy -of een fancy- backpacker.

Een flashpacker is iemand die behalve een backpack een boel elektronische gadgets bij zich heeft. Denk hierbij aan laptops, tablets, camera’s met dure lenzen en eventueel hippe kleding en sieraden. Niet bepaald het type low-budget-backpacker zoals op de foto hieronder 😉 :

Een flashpacker is halverwege de twintig of ouder, heeft veel geld gespaard om te reizen en op reis zelf geen trek om met besparen bezig te zijn.

Waar hij of zij in het verleden bepaalde kostbare bestemmingen links moest laten liggen, is een bezoekje nu wel mogelijk. En waar men voorheen een werkvakantie moest doen om zich financieel te redden in een land -bijvoorbeeld Australië of Nieuw-Zeeland-, is dit nu niet meer nodig.

Een flashpacker zal je tevens niet gauw spotten in een plek zonder internet.

Daarbij slaapt een flashpacker liever in een eigen kamer dan in een slaapzaal of dorm. Het delen van een kamer in een hostel vindt deze fancy reiziger maar niets.

Ook verkiest hij of zij het vliegtuig boven het reizen met een (lokale) bus of trein.

Kortom: een backpacker die niet vies is van een beetje comfort.

Zo, heb je intussen een beetje een beeld bij de gemiddelde flashpacker?

Terug in de tijd toen er niet overal internet was

Back in the days in 2012 reisde ik richting de Perhentian Islands in Maleisië. Zoals je misschien wel weet, heb je hier de eilanden Perhentian Kecil en Perhentian Besar. De eerstgenoemde richt zich meer op backpackers, terwijl Besar voornamlijk bestaat uit resorts en voor vakantiegangers is.

Maar goed, effe terug naar het punt wat ik wilde maken:

Ik koos ervoor om te verblijven Perhentian Kecil, en wel op het prachtige Long Beach bij Chempaka Chalets. Super basic, een half ingestort houten hutje met een klamboe vol gaten en een gemeenschappelijke gore douche bedekt met haren en schimmel. Enkel ’s avonds was er stroom.

Zoals je zult begrijpen: internet hadden ze er niet. Geen probleem, ik vond het wel prima zo. Daarnaast was ik met een reisgenootje, en we vermaakten ons uitstekend. Af en toe een balletje trappen op het strand, chillen op een bedje, zwemmen in de zee, banjeren door de jungle op zoek naar avontuur… Mij hoorde je niet klagen!

Op Coral Bay, het andere strand van Perhentian Kecil, bleek een bar met wifi te zijn. Destijds een luxeding op het eiland. Een aantal keer per week gingen we hier samen heen om even lekker te chillen met onze telefoons. Ik kon zo meteen eventjes een belletje plegen met het thuisfront. Destijds via Skype, weet je nog 😉 ?

Was ik dan een flashpacker omdat ik op internet zat en niet in een hostel verbleef (maar wel in een crazy cheap houten hutje)? Nah, lijkt me onzin.

Vroeger nam ik nooit een latop mee (nu wel!)

Tijdens mijn eerste reis in 2011-2012 had ik geen laptop bij me, ik schreef alle ervaringen op in een klein reisboekje. Zoals ze dat vroeger deden 🙂 .

Vanaf de reizen erna in 2016 heb ik telkens wel een laptop ingepakt. Simpelweg omdat ik reizen en werken combineer, hoe denk je anders dat ik deze website van nieuwe verhalen voorzie 😉 ?

Ben ik nu een flashpacker?

Als zelfs een willekeurige monnik in Bangkok tegenwoordig al een laptop openklapt op het treinstation…

…Denk ik niet dat een laptop nog iets heel speciaals is.

Het uitsterven van de flashpacker

Natuurlijk vind je nog reizigers die backpacken op de ouderwetse manier aanvliegen, zonder toeters en bellen en slechts met een fysieke reisgids en een rugzak. Al zie je ze nauwelijks meer. Tenzij ze heel bewust een digitale detox nemen of zo.

De wereld verandert nu eenmaal. De dingen die voorheen flashy waren zijn inmiddels volkomen normaal.

Laat ik antwoord geven op de volgende vraag: is het onderscheid tussen backpacker en flashpacker eigenlijk wel van deze tijd?

Ik denk eerlijk gezegd dat het nergens op slaat. En vroeger evenmin trouwens. Immers, welke backpacker is (of was) er, op basis van het bovenstaande, geen (halve) flashpacker?

Enne, stel dat je bijvoorbeeld gevoelig bent voor prikkels en daarom dorms mijdt en liever een eigen stek hebt, ben je dan geen backpacker? Volgens de definitie van flashpacker wel…

Hoe je het ook wendt of keert: de flashpacker lijkt zo’n beetje uitgestorven, vooral omdat een backpacker niet meer sec te beschrijven valt als een halve zwerver die met een rugzak op pad is, beer-pong speelt en in persé dorms tukt.

Ik bedoel, hoor jij iemand nog wel eens praten over flashpacken?

Nope, een backpacker kan net zo goed iemand betreffen die een laptop in z’n tas gepropt heeft en lekker een privékamer pakt. Oftewel, iemand die goed gaat op comfort.

Het begrip ‘backpacker’ is breder geworden.

Een backpacker is voor mij iemand die drang naar avontuur heeft en de wereld low-budget wil ontdekken. En low-budget is op tal van manieren mogelijk, een eigen kamer is soms amper duurder dan een dorm of zelfs goedkoper! Hetzelfde geldt voor een vliegreis vergeleken met een busrit.

Een backpacker zoekt creatieve mogelijkheden om zo goedkoop mogelijk te reizen en te genieten van het leven.

Zo denk ik er tenminste over.

Labelen

Wat mij betreft is het veel interessanter jezelf af te vragen hoeveel je bezig bent met je telefoon, luxe enzovoorts. Ben je niet meer van je telefoon af te slaan, weet jij niet wat een ‘echt’ boek is en weiger jij om in een hostel te pitten? Dan zou het labeltje flashpacker misschien niet eens zo gek zijn. Of in het geval van de telefoonkwestie wellicht beter halve autist?

Alleen dan nog: waarom zou je het persé moeten willen labelen?

Hetzelfde vind ik trouwens van de discussie toerist versus reiziger. Zo’n onzin.

Ben je nou een persoon die de hele dag op z’n telefoon zit of zowat z’n hele hoofd met een koptelefoon bedekt? Vergeet dan niet om je koptelefoon ’s af te zetten of je telefoon weg te leggen. Stel jezelf zo nu en dan open voor andere reizigers of locals, anders zal je geen reisvrienden maken. Trek er ook eens zonder hulpmiddelen op uit om nieuwe bestemmingen spontaan te ontdekken.

Aan de andere kant: doe vooral waar jij je goed bij voelt, da’s natuurlijk het belangrijkste…

Digital nomads: de nieuwe flashpackers?

Als je het dan toch in een hokje wil proppen, zou je kunnen zeggen dat de digital nomads van nu de flashpackers van voorheen zijn.

Al is het ook weer niet helemaal zo, want digital nomads blijven doorgaans lang op dezelfde plek aangezien ze veelal werken en niet zozeer met reizen. Aan de andere kant is slow travel juist populairder geworden omdat er vandaag de dag veel meer mensen online werken dan pak ‘m beet 15 jaar terug.

Qua comfort passen ze in elk geval perfect in het flashpack-hokje: ze hebben hun eigen kamer, een laptop, kunnen niet zonder internet en zitten gemiddeld genomen niet aan de bedelstaf.

Ik voldoe eigenlijk wel aan die beschrijving. Momenteel ben ik alweer een jaar uit Nederland weg en blijf ik lang op plekken hangen. 1) om te werken aan dit blog en 2) omdat ik weinig behoefte voel om van hot naar het te trekken. Nu zit ik bijvoorbeeld al 3 maanden op Koh Lanta. Niettemin vertrek ik over een aantal weken waarschijnlijk voor een paar maanden naar India, om te backpacken. Het avonturenvlammetje gaat bij mij na enige tijd altijd weer aan. Toch niet helemaal in een hokje te vatten dus 😉 .

Minder coole ontwikkelingen

Laptops, koptelefoons, AirPods, telefoons; ze blijken tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Ook op reis.

Bijna overal waar je kijkt zie je wel iemand aan z’n telefoon plakken. Of iemand die hermetisch afgesloten met een koptelefoon over straat loopt. Of iemand die volstrekt onbereikbaar op z’n laptop zit. Of iemand die met AirPods een workout doet en in z’n eigen wereld leeft.

Het is zoals het is, maar ik moet zeggen dat ik deze ontwikkeling best wel jammer vind. Vroeger was het in mijn beleving echt wel makkelijker om een praatje met een vreemdeling te maken. Nu moet je eerst de gekste capriolen uithalen om degene überhaupt te bereiken, omdat hij of zij je niet hoort vanwege het dragen van AirPods die al het omgevingsgeluid tot nul reduceren.

Voor de introvertelingen onder ons is het er zodoende al helemaal niet makkelijker op geworden.

Ik heb het idee dat de technologie de backpacker tot een individuelere persoon heeft gemaakt dan in het verleden.

Jammer, want echt contact met andere reizigers maken is het mooiste wat er is…

Vind jij de term flashpacker iets toevoegen?