Ben je van plan om een e-visum voor India aan te vragen? Dan zou ik nog maar eens twee keer nadenken. Bij mij is het e-visum tot tweemaal toe afgewezen. En mijn ticket had ik al geboekt.
Het hele verhaal lees je hieronder…
Dit is wat ik schreef na het boeken van m’n ticket…
Oh mijn god, ik heb een ticket naar India geboekt. Het land waar ik altijd over twijfelde vanwege de ongekende horrorverhalen.
Een korte samenvatting ervan?
Viezigheid (wat dacht je van op straat kakken?), vervuiling, continu getoeter, files om van te janken, aanstaar-festijnen, vrouwonvriendelijk als de pest, dramatische vertragingen voor het openbaar vervoer en scams van hier tot Tokio,
“You either hate it or love it,” is wat een hoop mensen erover zeggen. En ook: “It is not for the faint-hearted.”
Mocht het nog niet helemaal begrijpen waar ik heen wil: als je ergens een cultuurshock zult ervaren zal het in India zijn.
Daarnaast heeft de immense grootte ervan me nooit zo getrokken. Het stond me zelfs tegen. Ik bedoel, waar de f*ck moet je beginnen en hoelang heb je wel niet nodig om een beetje een beeld van het land te krijgen? En de reistijden, pfff…
Een maandje rondreizen was voor m’n gevoel verre van voldoende en om veel langer te gaan zag ik niet zo zitten. Destijds koos ik daarom voor het veel compactere en minder chaotische Sri Lanka. Evengoed cool trouwens 🙂 !
Maar nu is het dus wel degelijk zover.
De gevoelens voor India borrelden weer op. Bovendien ontmoette ik andere reizigers die me erover vertelden. Positief en negatief. Alles tezamen voor mij een teken dat de tijd rijp is om de stap maar eens te zetten.
Ik wil zelf beleven hoe het er is. De cultuur en alles wat erbij komt kijken tot het diepste in me opsnuiven. Anders zal ik het nooit weten. En mocht het daadwerkelijk zo onwijs klote uitpakken, dan kan ik zo weer het vliegtuig instappen en vertrekken.
Ja, ik mag dan redelijk wat reiservaring in de pocket hebben, ik ben serieus een tikkeltje zenuwachtig over wat me te wachten staat. De hemel of de hel? Het is een sprong in het diepe, een uitbraak uit m’n comfortzone.
De afgelopen 3 maanden ben ik op Koh Lanta in Thailand geweest en heb ik me grotendeels beziggehouden met dit blog, sporten en genieten van het eilandleven. Slow travel to the max. In die zin komt een écht avontuur op het juiste moment.
Iemand hier op het eiland zei van de week nog: “Don’t go!”
Maar hey, als er iets is wat ik heb geleerd is het wel om je niet teveel door andermans slechte verhalen te laten leiden. Uiteindelijk moet je het toch echt zelf gaan ervaren.
India is een land waar je klaar voor moet zijn, zo hoor ik wel ‘s. Sinds een tijdje heb ik dat gevoel, voorheen beslist niet.
Wordt het legendarisch of een regelrecht fiasco? Of misschien iets ertussenin, ook al schijnt er voor India geen middenweg te bestaan?
We gaan het zien…
Het liep desondanks volkomen anders
M’n vliegticket naar Tiruchirappalli in het zuiden van India had ik net geboekt, en dus hoefde ik alleen nog maar even het visum aan te vragen.
Zo gepiept, als ik de verhalen moest geloven. En de aanvraag zelf viel inderdaad mee, in een minuut of twintig had ik alles wel ingevuld.
Binnen 72 uur zou ik iets van ze horen.
En zo geschiedde, nog binnen 24 uur kwam er een mailtje van de Indiase immigratie binnen.
Het bericht zorgde echter voor een niet zo fijn gevoel:
Oftewel: mijn aanvraag was afgewezen.
Een reden? Ho maar.
Ik heb ze gemaild, alleen geen enkele reactie meer gehad. Echt bloedirritant.
Nu heb ik na wat speuren denk ik de oorzaak van de afwijzing te pakken weten te krijgen. Bij mijn beroep heb ik ingevuld ‘schrijver’ te zijn. Ze zien je dan als journalist en daar blijken ze niet happig op, zo weet ik nu.
Verder heb ik bij de aanvraag -door te snel handelen nadat de hele pagina gewist was na alles ingevuld te hebben- twee keer m’n voornaam ingegeven, iets wat je evengoed je visum kan kosten zo las ik op Reddit. Ik heb ze hier echter over gemaild en in de aanhef van mijn afwijzing stonden mijn voor- en achtenaam. Ik denk daarom dat ze die fout voor me hersteld hebben.
Ongelofelijk zeg 🙁 .
Buiten dat ik kosten heb gemaakt voor m’n vliegticket en de aanvraag van het visum, vind ik het gewoon enorm jammer India niet te kunnen ontdekken. Ik had me er zwaar op verheugd namelijk.
Overigens heb ik ze nog gemaild om de reden van afwijzing te onthullen, en dat ik absoluut geen journalist ben. Een reactie heb ik helaas niet van ze gekregen. En die hoef ik, gezien wat ik op forums las, ook niet te verwachten.
Verder heb ik contact opgenomen met de Indiase ambassade in Den-Haag. Die verwezen me vrolijk door naar het e-mailadres waarnaar ik al tig keren gemaild had, een e-mailadres dat gelijkstaat als een doodlopende weg. Je kwelt jezelf er alleen maar mee.
Mocht ik nu de reden weten, zou ik een nieuwe aanvraag indienen. Maar nu is het gissen geblazen. Daarbij las ik verhalen van anderen die het meerdere keren achtereen hebben geprobeerd en telkens afgewezen werden. Na de eerste keer sta je natuurlijk onmiddellijk in het systeem en kunnen ze je gauw herkennen. Althans, da’s wat ik veronderstel.
Tja, ik weet het even niet meer. Op een of andere manier moet ik hier toch weer van zien te leren, denk ik. Hoe hiermee om te gaan en negatieve gevoelens niet té lang de overhand te laten hebben. Al voel ik me nu vooral goed shit en teleurgesteld.
Zwaar frustrerend bovendien dat ik met geen mogelijkheid contact met ze kan krijgen.
Ik ben er wel klaar mee ook. Wat een gedoe zeg.
Een tweede poging
Na het een paar dagen bezonken te laten hebben besloot ik om nog een poging te wagen. Anders zou ik het nooit geweten hebben, of het me met een tweede ‘juiste’ aanvraag wel was gelukt.
En dus kroop ik wederom achter mijn laptop, en doorliep ik met volle focus vraag voor vraag. Ditmaal vulde ik bij mijn beroep in zelfstandig te zijn, in elk geval niet zoiets als journalist, schrijver of onderzoeker. Dan hang je zoals gezegd.
Ook maakte ik een nieuwe foto, netjes met witte achtergrond. Iets wat kennelijk vereist is, terwijl er bij de aanvraag ‘preferably white’ staat.
Verder mijn voor- en achternaam, zoals bij de eerste aanvraag misging.
Deze drie zaken waren nu in orde, daar konden ze me niet meer op afwijzen.
Daarna nog effe alles drie keer dubbelchecken. Ik wilde immers niet weer mezelf de das omdoen.
Alles leek pico bello, al ga je op een gegeven moment bij alles twijfelen.
Ik betaalde weer de vereiste 40 USD en rondde de boel af.
Nu was het simpelweg wachten geblazen. Waarschijnlijk slechts 24 uur of iets in die trant.
De volgende ochtend opende ik m’n mail en zag ik inderdaad een mailtje van de Indiase immigratiedienst:
Zoals je ziet: alweer afgewezen.
Gisteren ben ik naar een Indiaas visumkantoortje in Kuala Lumpur geweest, en zij hebben mijn aanvraag nog eens nader onder de loep genomen. Volgens hen had ik alles goed gedaan. Verder konden ze niets voor me doen. Behalve me door te verwijzen naar de ambassade hier in de stad. Na de reviews daarvan gelezen te hebben had ik echter iets van: ik heb daar weinig trek meer in.
Ik denk dat ze m’n naam en/of paspoortnummer bij de eerste afwijzing al ‘geflagd’ hebben, waardoor ik er sowieso niet meer doorheen zou komen.
Maar goed, dit zal gissen blijven aangezien ze volstrekt onbereikbaar zijn (en lak aan je hebben).
Helaas geen India voor mij
India gaat ‘m dus niet meer worden voor mij. Ongelofelijk, maar het zij zo. Een ervaring rijker en een illusie armer. En zo’n 160 euro.
Helaas pindakaas.
Moet ik het misschien spiritueel bekijken en het zien als dat India voor mij nu niet de bestemming is?
In dat kader: ik sprak een Syrische jongen op Koh Lanta en hij zei: “Als mijn visumaanvraag zou zijn afgewezen zou ik het zien als boodschap van God om er niet naartoe te gaan.” Zoiets geeft natuurlijk wel een hoop rust en laat eventuele boosheid en frustratie linea recta van je afglijden.
Hoe dan ook…
Wees gewaarschuwd wanneer je de aanvraag doet. Maak in ieder geval niet de fouten die ik bij m’n eerste aanvraag heb gemaakt. En boek je ticket pa nadat je bericht van ze hebt.
Groeten vanuit Bukit Bintang, Kuala Lumpur – denkend aan een nieuwe bestemming…
