Elke dag sporten, is het goed voor je of juist niet?
Het is een vraag die op Google nogal vaak wordt gesteld.
Weet je wat het is? Het maakt mij, met alle respect, geen bal uit wat anderen erover schrijven of zeggen. Ik heb met dingen als deze zoiets van: je voelt zelf wat goed en minder goed voor je is. Hetzelfde met eten. Ieders lichaam is anders en werkt op een verschillende verschillende manier.
Om het op mezelf te betrekken: ik sport elke dag, ook op reis. En ik voel me er supergoed bij. Ik kom overigens net terug van een calisthenics-sessie, en wat smaakt het water geweldig zeg! Het is hier in Thailand op z’n zachtst gezegd aan de hete kant en ik zweet wat af gedurende het sporten. Water proeft dan extra intens, je kan er van genieten zoals van een koude cola. Bij zulke sessies ga ik iedere keer zonder plan aan de slag. Het is m’n intuïtie die de koers bepaalt. In die zin is het ook een soort van creatieve uiting, en voelt het daarom niet als een ‘moetje’.
In dit artikel vertel ik je meer over waarom ik iedere dag sport, hoe ik het aanpak en op welke manieren ik het vooral leuk hou.
Alles of niets
Yep, ik ben eigenlijk altijd al een type geweest van alles of niets. Dingen half aanpakken of ergens aan beginnen en het laten liggen, voelen niet goed. Als ik ergens aan begin, wil ik er volle bak voor gaan.
Zo was het tijdens m’n studie, met dit blog en dus evengoed met sporten. De dingen die ik qua sport doe, wil ik goed doen en ik doe ook graag minder gebruikelijke oefeningen. Denk aan handstanden en je tijdens de handstand opdrukken.
Al met al zou je kunnen zeggen dat ik in bepaalde dingen ietwat doorsla. Aan de andere kant zorgt die dedication wel voor focus en resultaten. Je zult mij bijvoorbeeld niet tig projecten tegelijk zien uitvoeren. Sowieso doe ik weinig met projecten trouwens haha. Ik sta op en beslis spontaan wat er gaat gebeuren, ook qua werk. En daar ga ik dan vol voor. Zo gaan mijn dagen.
Mijn sportieve tijdlijn
Tot m’n zestiende heb ik gevoetbald. Ik had diep van binnen absoluut langer willen blijven ballen, al zat ik in een kutteam vol tuig waar het continu gezeik was. Verder had ik een seizoen eerder 30+ goals gescoord in de competitie, maar kreeg ik geen kans in het selectieteam. Veel vriendjespolitiek bij de club etcetera. Zodoende vond ik het welletjes geweest.
Vervolgens heb ik een tijdje niets gedaan, om daarna recreatief zaalvoetbal op te pakken. Heel tof, alleen merkte ik een verschil in spelopvatting. Ik wilde druk zetten, terwijl de rest van het team een afwachtende houding aannam. Dat botste en dus ben ik daar ook mee gekapt.
Toen ben ik in het hardlopen gerold en begon ik me te richten op de 10 kilometer. Lekker solo, en dus volledig zelf verantwoordelijk voor mijn prestaties. En niet saai op een tempo rennen, nee, met 100 meter sprints eraan toegevoegd. Zo daagde ik mezelf uit en was het minder eentonig. Uiteindelijk heb ik twee keer meegedaan aan een wedstrijd en deed ik er telkens 37 minuten over. Wel grappig, om zoiets zelf en zonder trainer te bereiken vond ik 😀 .
Omdat al het geren -ik deed het iedere dag- me bizar dun maakte, besloot ik iets te veranderen. Daarnaast begon het als een verplichting te voelen, het was vooral een half uur pijn lijden om me daarna ‘lekker’ te voelen. En weinig afwisselend.
Af en toe ging ik met een vriend naar de gym, al merkte ik dat al die apparaten niet bepaald mijn ding waren. Gestructureerd setjes afwerken, steeds op/in een andere machine… Tja, ik deed het als een robot maar om nou te zeggen me hier goed bij te voelen? Nope.
Tijdens het rennen laste ik pauzes in om optrek-oefeningen te doen. Zo deed ik behalve cardio tevens iets aan kracht en kon ik mijn sprieterige lichaam wellicht wat vorm geven, in plaats van verder uit te mergelen 😉 .
Later ben ik me meer op hiit gaan richten. Oftewel, hoge intensiteit en explosief trainen. Ook daar sloeg ik behoorlijk in door, iedere dag putte ik mezelf uit. Ik was redelijk verslaafd aan het gevoel erna, de welbekende dopamine-boost.
De laatste tijd heb ik steeds meer een balans gevonden, waarbij ik van alles met elkaar combineer. Daarover meer in het volgende kopje.
Een vette combinatie van calisthenics, hiit en yoga
Calisthenics vind ik echt heel erg vet. Het buiten sporten met je eigen lichaamsgewicht, zonder iets nodig te hebben. Ja oké, een stang om pull-ups aan te doen is voor mij wel noodzaak, al vind je die met een beetje creativiteit vrijwel overal. Denk aan de tak van een boom, de lat van een doel of een speeltuintje met klimrekken. Tegenwoordig komen er bovendien steeds meer calisthenics-parkjes, super.
Omdat ik vaak in het buitenland zit, is het vastzitten aan een sportabonnement sowieso niet aan mij besteed. Waar ik ook ben, buiten vind ik altijd wel een een plek om me uit te leven. Net zo goed op reis dus!
Millennium-hardcore- of schranz-setje aan en ik ben los! Lekker ouderwets rammen 😉 . Meestal een uurtje of ietsje langer.
Ik doe veel pull-ups, chin-ups en buikspieroefeningen terwijl ik aan een stang hang. Die manier van trainen maakt je zo sterk en fit hè. Nope, een echt beest zal je er niet van worden, aangezien je daarvoor met zware gewichten aan de gang moet. Maar dat opgepompte heeft me nooit getrokken.
Op bepaalde dagen voeg ik er een burpee-training aan toe. Ik doe dan 200 burpees (ken je ze?), zo snel mogelijk. En ik kan je zeggen: telkens is het weer een killer haha. Je zult het wel weten als je zelf burpees doet.
Of ik pak een springtouw erbij (vandaar dat die in mijn inpaklijst zit, mensen vroegen wat dat ding erin deed 😀 ) en doe double unders. Het meisje op de foto hieronder kwam nieuwsgierig kijken en deed al mijn oefeningen na haha. Ik schreef er een leuk verhaal over trouwens.
Sinds enige tijd kan ik zelfs de handstand, had ik serieus nooit van mezelf verwacht. Welgeteld een YouTube-video hielp me erbij, het lukte direct. Het is nu mijn favoriete oefening om te doen. Je kunt er lekker mee variëren: lopen, opdrukken, op een hand staan enzovoorts. Heerlijk is het!
En wat ik ook nooit gedacht had: ik heb yoga in de trainingen geïntegreerd. Ik wilde steevast tot het gaatje gaan, en vond yoga daarom niet bij me passen. Eenmaal begonnen was ik dolenthousiast. Yoga heeft me meer rust gegeven. Al zitten daar eveneens slopende oefeningen in moet ik bekennen! Ik heb het mezelf eigengemaakt via YouTube. Dit kanaal en deze sessie in het bijzonder hebben een wereld voor me geopend.
Ik doe veelal vinyasa-oefeningen, maar ook yin-yoga waarbij de focus op langdurig stretchen ligt. Zo neem ik aan het eind van iedere training de tijd voor een 7 minuten of langere seated forward fold, om zo mijn hamstrings uit te rekken. Het is echt fijn om die vooruitgang in flexibiliteit te merken en me niet meer zo’n stijve hark te voelen. Ik kan intussen zowaar de brug, verbazingwekkend voor iemand als ik hoor.
Soms las ik een dag in die sec gericht is op stretchen, deze yoga-sessie is daarvoor een aanrader.
In plaats van uit je lichaam te gaan, ga je met yoga naar binnen, wat voor mij een zuiverende werking heeft. Jezelf elke dag uitputten is misschien niet het beste idee.
En het toffe aan sporten in de tropen, waar ik veel ben? Naderhand plons ik lekker de zee in en geef ik mezelf over aan de golven, het kan natuurlijk slechter. Zo kom ik net nog van Long Beach op Koh Lanta vandaan.
Fit en scherp blijven
Ook al kan ik het zelf amper geloven, ik ben intussen 36 en over dik 3 maanden alweer 37. Als ik mensen van mijn leeftijd om me heen zie, valt het me op dat ze er vaak wat pafferig bijlopen. Helemaal prima natuurlijk en ieders eigen keuze, maar gezond is anders.
Een paar dagen geleden hoorde ik een gast van 40 in een podcast zeggen: “Ik ben nu 40 en begin het serieus te voelen, het gaat allemaal niet zo makkelijk meer.”
Dingen zoals hierboven zetten me op scherp en doen me een ding heel duidelijk beseffen: die shit wil ik niet.
Doordat ik iedere dag in de rekken hang, mezelf uitdaag met hiit-trainingen, lange stretches doe en varieer, merk ik al jaren enorm fit en droog te zijn. Ik voel me zonder grap niet minder fit vergeleken met toen ik achttien was of zo. Integendeel zelfs.
En het is niet alleen het fysieke voordeel wat het me brengt. Mentaal is het misschien nog wel indrukwekkender. Zo houdt sport me scherp in alles wat ik doe. Artikelen updaten of sec informatieve stukken schrijven vind ik bijvoorbeeld vrij saai werk om op te pakken, maar wanneer ik gesport heb kan ik me er veel sneller toe zetten. Ook maakt het me tot de doorzetter die ik ben. Ik zal niet snel opgeven.
Verslaafd versus routine
Is het dan verslaving indien je dagelijks sport?
Misschien, al zie ik het persoonlijk liever als vast onderdeel van mijn dag en dus als een routine. Het biedt me de nodige structuur of houvast in de vrijheid die ik heb. Helemaal geen enkele vastigheid hebben zal je op den duur een gevoel van doelloosheid geven, iets waar ik ver van wil blijven.
Ik ben een behoorlijke einzelgänger, en kan de neiging hebben tot ‘cocoonen’. Het eropuit trekken om ergens buiten te trainen is in die zin ook goed voor me.
Aan de andere kant realiseer ik me ook dat jezelf slecht voelen indien je een keertje niet gaat niet gezond is. Nu sla ik amper een dag over, maar wanneer het eens gebeurt aangezien ik er de tijd simpelweg niet voor heb, dan deal ik daar gelukkig vrij prima mee. Voorheen was ik (lees: m’n mind) hier slechter in. Al zit het er nog steeds wel…
Wars van schema’s en voorspelbaarheid
Als ik die fitgirls en mannelijke sporters bezig zie met het wegen van hun eten, hoeveel macro-nutriënten en eiwitten erin zitten en ga zo maar door… Pff, het is zo niet mijn ding hè. Ik word al moe bij de gedachte. Op die manier staat alles vast in schema’s. Voor mij is sporten en ook eten net zo goed een vorm van creatie. Ik wil niet dat alles voorspelbaar wordt. Ik ben geen robot!
Juist het robotisme was voor mij een van de redenen om m’n baan op te zeggen en te gaan reizen. Nee, dan ga ik vervolgens mezelf niet weer tot robot devalueren.
Het zal je weinig verbazen dat bijvoorbeeld plannen geen sterk punt van me is 😉 .
Sowieso ben ik allergisch voor schema’s, vaste structuren, recepten volgen enzo. Voor mij moet het leven vrij zijn, en dat geldt voor alles. Klinkt wellicht ietwat overdreven, maar zo voel ik het wel degelijk. Daarom vind ik fitnessapparaten zo niet boeiend, steeds hetzelfde doen en herhalen.
Liever ben ik zoals de nummer tien van een voetbalteam. Hij die zonder opdrachten het veld in wordt gestuurd, onverwachtse passes geeft en andere spelers intuïtief voorbij dribbelt.
Terugkomend op die recepten, ik kook vanuit m’n gevoel en bepaal zelf hoeveel ik er van alles ingooi. Zo creëer ik m’n eigen gerechten. Leuk, verrassend en lekker.
En je eten langs alle kanten analyseren, ik ben er gewoonweg totaal niet mee bezig. Ja, ik eet gezond en wat voor mij goed voelt. Dus veel noten, rauwe producten (cacao, noten dus, zaden en pitten), rijstgerechten (verse rijst hier uit Azië) en vers fruit (niet geïmporteerd). En e-nummers, potjes, voedsel uit fabrieken en dergelijke vermijd ik. Da’s voor mij regelrecht vergif. Alcohol drink ik niet (al sluit ik het niet persé dogmatisch uit), mij maak je serieus blijer met een kokosnoot.
Eitwitshakes en zulk soort dingen ben ik evenmin mee bezig. Ik zou bij God niet weten hoeveel eiwitten ik binnen krijg. Het boeit me ook gewoon totaal niet. Liever ga ik af op hoe ik me voel en hoe m’n lichaam eruitziet, in plaats van wat de norm is. Plus, heb je wel eens gezien wat er in die potten zit? Het is veelal flink bewerkt spul aangevuld met diverse schadelijke e-nummers.
Hier in Thailand, waar ik nu ben, pak ik wel regelmatig kratom om net effe iets meer energie te krijgen. Wat een heerlijk effect geeft dit magische blaadje joh! En het is bovendien natuurlijk. En daarmee komen twee passies van me samen: (creatief) sporten en zo natuurlijk mogelijk leven. Al is dat laatste vooral iets wat ik diep van binnen voel.
