Mijn geweldige Airbnb in de jungle van Koh Lanta

Koken in de jungle-keuken van mijn Airbnb is een feestje, het buitenleven bevalt me sowieso veel beter dan binnen zitten. Net heb ik fried rice gemaakt met currypasta en van alles en nog wat. Nadat ik een paar happen ophad druppelde het zweet serieus van mijn hoofd af. Die currypasta die ik gebruik is dan ook verraderlijk scherp. Je zou zeggen wellicht ietsje minder volgende keer? Toch blijf ik het doen. Ik geef toe, die scherpte is best verslavend haha.

Inmiddels ben ik alweer bijna 4 weken op Koh Lanta, en ik zit hier op zo’n fijne plek die ik echt even met je wil delen. Want af en toe is het leuk om jou als lezer een kijkje te geven in het leven van mij als reizende. Ja toch?

De kamer die ik voor een habbekrats huur ligt verscholen in de heuvelachtige jungle vlakbij het dorpje Saladan. Via een onverharde hobbelweg -met als enige teken van leven een regenbooghuisje van de plaatselijke radio-dj- slinger je door het regenwoud en kom je uiteindelijk boven bij de woning uit.

Het huisje is lekker comfortabel met een chill bed, een koelkast, een regendouche en een balkon met een weids uitzicht op de groene omgeving. En wanneer de schemering begint, komen de gekko’s met hun typische geluid tot leven. Zet je een stap buiten de deur, dan vliegen kleurrijke vlinders -soms zo groot als een huismus- langs je heen, je hoort kikkers die als gibbons klinken en tig andere geluiden uit de jungle, waaronder een nooit-stoppend en zowat meditatief gefluit. En als klap op de vuurpijl rennen er zo nu en dan apen rond en ligt er op sommige dagen een varaan in een modderplas te baden.

Ondertussen bouwt de eigenaar Akarat aan een buitenkeuken die bijna af is. Zo kunnen ik en de eventuele andere gasten zelf koken, koffie zetten en een ontbijtje maken, helemaal super dus. En telkens als we tips hebben voor de keuken, doet hij er iets mee. Zo hadden we aangegeven dat een blender, een espressopotje, een goed mes en een houten woklepel handig zouden zijn. Al deze dingen lagen er een dag later. Daarnaast is er altijd een voorraadje eieren en wordt de koffie door hem bijgevuld. Bij 99% van de Airbnb’s moet je zoiets zelf regelen.

Hier ervaar ik hoe belangrijk het eigenlijk is dat de eigenaar van zo’n Airbnb om zijn gasten geeft, en niet alleen met geld bezig is. Akarat is wat dat betreft een heel bijzonder persoon, zoals je ze maar weinig tegenkomt. Iemand die je alles gunt. Hij jou en jij hem 🙂 .

Soms is het trouwens onverwachts spannend bij het huisje. Zo liep ik vanochtend naar beneden en zag ik een megagrote varaan van het uitgedroogde modderpad de bossen inrennen. En met megagroot bedoel ik ook echt megagroot. Ik heb onderhand best wel wat varanen gezien in mijn leven, maar deze was zeker 2 meter lang en opvallend lichtgroen gekleurd. Meestal is hun reptielenhuid een stuk donkerder. Het kippenvel stond op mijn huid en ik ben snel omgedraaid om via het andere pad naar beneden te gaan. Je moet er toch niet aan denken dat je door zo’n beest wordt aangevallen, al is de kans hierop nihil. Naar het schijnt tenminste.

Behalve varanen laten de apen uit het oerwoud zich ook regelmatig zien. En vooral horen, want ze springen soms met z’n allen vanuit de bomen op het metalen dak en rennen dan naar het balkon. Dit zorgt voor een enorm kabaal, alsof er iets heftigs staat te gebeuren. Vervolgens verschijnen ze op het balkon, om te kijken of er eten te halen valt. Tijdens een van deze momenten wisselde ik en een makaak onze blikken uit en hij had de schrik in z’n wijd openstaande ogen staan, die twee keer zo groot waren als normaal. Waarschijnlijk dacht hij dat er niemand was en dus ongezien naar binnen kon huppelen. Toen hij mij zag kwam hij van een koude kermis thuis en dook hij snel de diepte in met z’n vriendjes. Vanuit die diepte zag ik alleen nog een stel ogen naar boven loeren, de rest van hun gezichten was verstopt tussen het groen.

Ook staat er een plant die nogal menselijke trekjes vertoont. Een aantal bladeren ervan maken namelijk klappende bewegingen, met een tikkend geluid als gevolg. Toen ik de eerste avond in het donker aan het koken was en buiten niks kon zien maar tegelijkertijd ingespannen luisterde, had ik daarom het idee dat er iemand rondliep en me de stuipen op het lijf wilde jagen. De dag erna hoorde ik van Jannah dat het mysterieuze geklap van de plant vandaan kwam.

Terug naar Akarat, de eigenaar van de Airbnb waar ik verblijf. Ik en mijn buurmeisje Jannah moesten beide ons Thaise visum verlengen. Deze formaliteit is helaas niet mogelijk op het eiland, je moet ervoor naar Krabi. In totaal ben je zo’n 2,5 uur onderweg om bij het immigratiekantoor te komen. Best een gedoe.

Akarat stelde uit zichzelf voor om ons te brengen en naderhand Krabi te verkennen, mochten we daar zin in hebben. En hij is dan ook nog zo dat hij er amper geld voor durft te vragen. Ik en Jannah waren zo dankbaar en blij. We hoefden alleen maar in de auto te stappen. Daarnaast had hij voor ons allerlei soorten croissantjes besteld bij een bakker. Na het visumgedoe zijn we naar Ao Nang geweest om een ijskoffie te drinken en wat te praten. Zo maakten we er een superleuke ochtend van.

Op de terugweg naar Koh Lanta stopten we bij een kraampje met honderden ananassen, de natte droom van iedere fruitliefhebber. Ze verkochten er ananassen voor slechts 5 baht, minder dan 15 eurocent! En ze smaakten mierzoet, precies zoals je je de perfecte ananas voorstelt.

Akarat en Jannah hadden me die ochtend vol enthousiasme verteld over ‘kratom‘, blaadjes die een zuiverende werking zouden hebben en je energie geven. Tot voor kort stonden ze hier in Thailand nog op de verboden-middelen-lijst, maar net als cannabis is het nu legaal. We kochten de blaadjes bij een kraam verderop, waar een vrouw er een drank van had gebrouwen. Dit brouwsel leek me ook wel wat en dus kocht ik er een fles van. Ik ben er inmiddels wel over uit dat je niet teveel van deze blaadjes moet kauwen, het voelt dan net alsof je MDMA ophebt en de dag erna heb je knalharde koppijn. Een lichte dosis zorgt echter voor een subtiel energetisch effect en maakt je -in mijn beleving- een stuk creatiever. Met anderhalf blaadje achter de kiezen schrijf ik nu bijvoorbeeld dit verhaal, en ik heb bijna het gevoel niet te willen stoppen!

Gisteren kwam Akarat aanlopen met een zakje gezouten bananenchips en een speciaal type mango die hij van de markt had. Ook helpt hij me om online spullen te bestellen die ik op het eiland niet of nauwelijks kan krijgen, denk aan cacao nibs, noten of wat dan ook. En weer op een andere dag stond hij met een zalfje aan de deur omdat ik last had van een vervelend kwaaltje. Verder heeft hij een pull-up-bar voor me besteld en me een springtouw gegeven, zodat ik in de kamer oefeningen kan doen om fit te blijven.

Voor ik op Koh Lanta was blokte hij bovendien de boekingskalender voor me, zonder dat ik hoefde te reserveren. Hij gaf me de mogelijkheid om eerst even een kijkje te nemen en te zien of ik het wat vond. Met voor hem als nadeel potentiële boekingen mis te lopen. Hij stelde zelfs voor om me naar andere plekken brengen, mocht ik de zijne niets vinden. Ken jij een verhuurder die dit doet?

Ik vind het echt mooi om mee te maken hoe puur deze man is. Zo ontzettend behulpzaam, en er niks voor terugvragen. Je moet serieus moeite doen om hem te kunnen betalen, omdat hij het bijna niet van je aanneemt.

Toen ik vorige week tegen ‘m vertelde met een maand te willen verlengen, zei hij: “Thank you very much, it’s very good news for us.” Het voelt superfijn om hem en z’n familie te kunnen ondersteunen, zeker nadat hij de huisjes vlak voor de COVID-periode gebouwd heeft en daarna natuurlijk de klap in het gezicht kreeg. Ik hoop dat hij en z’n vrouw straks genoeg verdienen om ervan te kunnen leven.

Wat een speciale plek. Dit is een reiservaring die me altijd zal bijblijven.