Mijn intense ervaring met huachuma in de heuvels van Aljezur

“Als er teveel water in je stroomt, schiet je alle kanten op.“

Nadat ik in september 2021 mijn eerste ervaring met plantmedicijnen had gehad, was ik direct gegrepen door de magie ervan. Het liet me zien hoe mooi de wereld eigenlijk is en dat we allemaal verbonden zijn. Dat alles liefde is. Bovendien ben ik me naderhand veel energieker gaan voelen, wat mijn leven een stuk fijner heeft gemaakt.

Daarna had ik overigens niet echt de behoefte om snel weer zoiets te doen, bijvoorbeeld kennismaken met ayahuasca. Toch, naarmate de maanden verstreken, raakte ik meer en meer geïnteresseerd en werd ik een soort van ‘geroepen’ door de planten. Of dat dan persé ayahuasca was weet ik niet, maar het zaadje leek in ieder geval geplant.

Nog voordat ik naar Portugal vertrok ben ik een beetje gaan googelen om te kijken wat de mogelijkheden hier in Portugal zijn. Toen de resultaten verschenen trok een plek meteen m’n aandacht: Temple of the Earth, in het spiritueel getinte plaatsje Aljezur.

Ik liet het vervolgens even links liggen en reisde door het zuiden van Portugal. Kamperen in de buurt van Olhão, een dagtrip naar Tavira, Faro verkennen en een maand leven in het mooie Lagos. Het plan leek langzaam weg te ebben, tot ik eenmaal aanbelande in Aljezur. Daar werd ik wederom getriggerd en het voelde echt alsof ik dit moest doen. Daarom nam ik per mail contact op met de Temple of the Earth en stelde ik voor om eens af te spreken. Ik had een fijn en diepgaand gesprek met de eigenaar Yves en het klikte goed.

Hij stelde voor om elkaar de volgende dag bij de tempel te ontmoeten, en dat ik dag erop mee zou doen aan de maandelijkse huachuma-ceremonie die hij en z’n vrouw Veerle Phara organiseren. Ze zijn beiden intens verbonden met de Andes, de bakermat van de huachuma.

Yves vertelde me dat ayahuasca niet zijn medicijn is, en dat hij van huachuma -oftewel de San Pedro-cactus- de opdracht heeft gekregen om sjamaan voor deze specifieke plant te worden.

Eerlijk gezegd had ik nooit eerder van huachuma gehoord…

Ik moet zeggen dat ik dit erg spannend vond, met name omdat het om een ceremonie ging met een groep van ongeveer 30 mensen. Desondanks heb ik besloten om de sprong in het diepe te wagen. Dit voelde als het juiste moment.

En wow, wat is het een bijzonder weekend geworden. Ik kan eigenlijk maar amper omschrijven hoe dankbaar ik ben voor wat ik allemaal heb mee mogen maken. Zowel de pieken als de dalen hebben me een hoop geleerd. Alles is nu rustig aan het landen, zoals ze dat zo mooi zeggen.

In dit verhaal neem ik je mee naar de Temple of the Earth in Aljezur, en laat je tegelijkertijd proeven van dit magische plantmedicijn uit het Andesgebergte.

Wat heb ik een zin om m’n ervaringen op papier te zetten zeg, al snap je waarschijnlijk wel dat ik niet alles tot in het diepste detail weet. De reis was namelijk nogal, euh, heftig 🙂 .

Wat is huachuma (San Pedro)?

Samen met ayahuasca, tabak en coca is huachuma een van Peru’s heiligste planten. En in landen als Peru, Bolivia en Ecuador zijn er een hoop medicijnmannen die huachuma-ceremonies houden vanwege dezelfde reden als hun voorouders: om te bidden, contact te krijgen met de natuur, verbinding met de spirituele wereld en de aarde, een ruimer bewustzijn en healing op fysiek, mentaal en spiritueel niveau.

Huachuma is een hartopener die oorspronkelijk uit Peru en Ecuador komt. Er wordt gezegd dat het doel van dit plantmedicijn is om je te laten bloeien zoals de San Pedro-cactus dat in de nacht doet. Op die manier ontdoe je jezelf van je mind en kom je in een pure staat van bewustzijn terecht. Een van de redenen hiervoor is het aanwezige stofje mescaline, wat een entheogene werking heeft. Dit betekent min of meer dat je in contact kunt komen met je eigen bron.

In het Quechua, de taal van de Inca’s, betekent ‘huachuma’ zoiets als ‘je hoofd/kop eraf om toegang te krijgen tot je hart’.

De reis duurt meestal zo’n 12 tot 15 uur. Ja, je leest het goed. Geen kattenpis dus.

“Wat is het verschil tussen ayahuasca en huachuma,” vroeg ik aan Yves. “Ik heb gelezen dat ayahuasca de grootmoeder (vrouwelijk) is en huachuma de grootvader (mannelijk). Met huachuma zou je meer naar buiten reizen en met ayahuasca meer naar binnen, klopt dit een beetje?”

Yves antwoordde dat we de reis ’s avonds en ’s nachts gaan maken, waardoor we juist veel naar binnen reizen en dus tevens de vrouwelijke kant tegen zullen komen. Doe je huachuma overdag, dan zal je inderdaad vooral naar buiten treden, waarbij interactie een grote rol speelt.

Zo werd het allemaal wat duidelijker voor me. En hopelijk ook voor jou 😉 .

Afstandelijkheid doorbreken

Het was vrijdagochtend en ik werd wakker in mijn afgelegen cottage. Vandaag was het moment aangebroken waarop ik naar de tempel zou gaan. Met een gezonde spanning stond ik op en ging ik rustig ontbijten. Ik had met Yves afgesproken dat ik mijn spullen alvast bij hen kon droppen, en me later die dag rond zes uur weer zou melden.

Toen ik arriveerde bij de tempel kwam ik in contact met de fire keeper Tom. Ik wilde hem een hand geven, maar hij omhelsde me, hart tegen hart. Voor mij voelde dit wat ongemakkelijk, aangezien we elkaar niet kenden. En wellicht had het tevens met mijn eigen afstandelijkheid te maken.

Na een korte rondleiding te hebben gehad over het serene terein, maakte ik kennis met een andere bewoner, Jonas. Ook hem wilde ik de hand schudden, al merkte ik al snel dat het een omhelzing werd. Het voelde al wat makkelijker.

Goed, het was tijd om te gaan en rond 6 uur zou ik weer terugkeren. De andere gasten die mee gingen doen aan de ceremonie en bleven slapen zouden dan namelijk arriveren.

Slapen in de hobbit-yurt

Na een dag op pad te zijn geweest met de mountainbike kwam ik klokslag half zeven aan bij de tempel. Ik liep over de parkeerplaats en keek of ik Tom ergens zag. Enkele seconden later zag ik hem bij de buitenkeuken en verontschuldigde ik me dat ik ietsje later was.

Hij stelde me gerust met een knuffel en zei dat ik me nergens voor hoefde te verontschuldigen. Daarna reinigde Tom mijn aura met salie. Ietwat beschaamd riep ik dat ik nogal bezweet was van de zojuist gedane run van het centrum naar de tempel, maar ook hier werd ik op m’n gemak gesteld.

Een momentje later maakte ik kennis met de Duitser Tim, de Nederlandse Sophie en de Portugees Joao; mijn kamergenoten deze avond. We werden naar onze rustplaats, de dwarf yurt, gebracht. Een prachtige plek omgeven door groen en met kippen die af en toe een kijkje komen nemen 😀 .

Het avondeten bestond voor mij uit wat nootjes, piri-piri-pinda’s en een banaan. We moesten ons lichaam zo zuiver mogelijk houden voor de ceremonie de volgende dag.

Tim stak de kachel aan en het begon enorm te roken. De gehele yurt was plots veranderd in een rookhol. Een dik uur later realiseerden we ons dat dit niet door het hout kwam, maar door het aanmaakspul wat erbuiten lag. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Het bleef lang erg warm en slapen was daarom lastig voor me. Zelf vind ik het altijd fijn als de kamer koud is en onder de dekens warm.

Ergens in de nacht koelde het eindelijk af en viel ik alsnog in slaap. Ik ben die nacht vrij vaak wakker geworden, ik denk omdat ik met meerdere mensen sliep. Op een of andere manier ben ik dan alerter en minder op m’n gemak. Zo’n situatie is altijd even wennen voor me.

Ongemakkelijk maar leerzaam

Tamelijk vermoeid werd ik wakker en om half acht besloot ik naar de verderop gelegen heilige waterbon te wandelen. Daar vond ik rust en merkte ik dat ik helderder werd.

Op de weg terug door het eucalyptusbos plukte ik meerdere blaadjes eucalyptus die ik kauwde voor frisse energie.

Eenmaal terug bij de yurt pakte ik nog wat nootjes om tenminste een klein beetje in mijn maag te hebben.

We moesten ons even later melden in de tempel waar iedereen -een man of 30- in een grote cirkel plaatsnam.

We kregen een briefing van Yves en Phara over de zweethut en daarna werd ons gevraagd te gaan staan. We hielden elkaars handen vast en kregen de opdracht om je buurman of -vrouw diep in de ogen te kijken. En vooral: om te blijven kijken. Best lastig kan ik je zeggen! Maar als je dan volhoudt, lijk je bijna iemands ziel te zien. Per persoon heel verschillend.

“Wat zie je,” vroeg Sophie aan me. “Helderheid”, zei ik.  “Echt?” “Ja, echt.” “En wat zie jij?” “Je straalt rust uit, en dat is heel fijn voor me,” zei ze tegen me.

Daarna knipte iedereen een stukje stof uit en vulde deze met bloemetjes en kruiden. Ik sprak mijn intentie voor de ceremonie uit en sloot het buidelzakje met een touwtje. We zouden deze buidelzakjes later ophangen in de zweethut.

Een voor een liepen we naar buiten, om ons klaar te maken voor de ’temazcal’, de kleurrijke zweethut van Temple of the Earth.

De cirkel of love rond het vuur

Iedereen verzamelde zich bij de vuurplaats waar we een cirkel vormden. De meeste mensen waren helemaal naakt, ik voelde me beter met een handdoek om m’n middel. Zoiets ben ik simpelweg totaal niet gewend.

Het vuur werd langzaam aangemaakt door de fire keeper Tom, Yves en Kim. De rook leek steeds onze kant uit te komen, maar na flink wat wapperen begon het goed te fikken en was de rook nagenoeg verdwenen. In het vuur lagen behalve hout tevens heilige stenen van onze energetische voorouders. De stenen zouden later als warmtebron in de zweethut dienen.

Yves, Phara en de rest van de groep groetten en verwelkomden de spirits van iedere windrichting, en daarna deed iedereen z’n zegje bij grandfather fire. Zo zei ik dat ik graag meer vanuit m’n volle potentie wil gaan leven om zo pure joy te ervaren, een deel van mijn intentie voor de ceremonie. Tegelijkertijd gooide ik een kruidenmengsel in het vuur dat diende als versterker voor de boodschap.

Toen we klaar waren was het dan echt tijd om de temazcal in te gaan, Yves zei tegen me dat ik als eerste naar binnen kon kruipen in de iglo-gevormde hut. Kruipen, omdat je eerst de aarde en verwanten groet wanneer je de zweethut ingaat, dit uit respect voor de baarmoeder van de aarde.

Connecten met de aarde in de zweethut

Bij binnenkomst werd ik met een liefdevolle blik ontvangen door Phara, die me vertelde dat ik linksom kon lopen om daar ergens een plaatsje uit te zoeken. Ik ging ergens in het midden achteraan zitten, waar ik met de nodige moeite mijn buidelzakje aan het plafond monteerde. De hut, ook wel het ‘medicijnwiel’ genoemd, stroomde langzaam vol en na wat passen en meten zaten we er met z’n allen in.

Drie sessies stomen, zingen, trillen en helen, maar vooral: aarden om zo terug bij de bron te komen. Jezelf overgeven was het devies. Bij het begin van iedere sessie werden er met een riek heilige stenen naar binnengebracht, die de hut heter en heter maakte. De heerlijke kruidenmengsels die op de stenen werden gegoten zorgden samen met de stoom voor een zuiverend effect. Bij het begin van de derde ronde werd bovendien het medicijn -huachuma dus- naar binnengebracht.

Phara zong sjamanistische liederen en ik leek langzaam te veranderen in een stromende rivier, lekker meegaan met de flow en connecten met moeder aarde. Tijdens de derde sessie smeerde ik mezelf in met modder en zorgde ik dat m’n handen en voeten met de grond verbonden waren, om zo de energie optimaal door me heen te laten stromen.

Ik dacht dus dat er we na iedere sessie eventjes buiten zouden afkoelen, maar dit bleek niet het geval haha. We bleven telkens zitten en uiteindelijk hebben we uren in de zweethut doorgebracht. Hoelang precies durf ik niet te zeggen, maar het was een stuk heftiger dan jezelf uitputten in een sauna van 90 graden. En dat is al behoorlijk inspannend, ja toch?

Er waren zeker momenten dat ik dacht naar buiten te willen, maar op een of andere manier was de groepskracht zo sterk dat het lukte om binnen te blijven. Op een gegeven moment ben ik er met een aantal anderen bij gaan liggen omdat het lange zitten voelbaar werd in onze onderruggen.

Eenmaal buiten voelde ik me totaal uitgeput maar tegelijkertijd herboren. Zou het echt zo zijn dat de lagen om ‘mijn echte zijn’ eraf waren gepeld? Dit is namelijk een van de mystieke krachten van een zweethut. Ach ja, soms moet je dingen niet willen verklaren of altijd willen weten. Gewoon ‘zijn’ was nu het belangrijkste.

Iedereen plofte neer in het gras en kort daarna besloot ik lekker te gaan douchen. Daarna heb ik nog even wat water over m’n gezicht gegooid uit het zoutzwembad, voor net dat beetje extra energie.

Bij de tempelingang stond een schaal met stukjes sinaasappels. Toch nog een beetje eten dus, voor degenen die het echt nodig hadden. Ze smaakten bijna surrealistisch zo goed. Wanneer je weinig ophebt, waardeer je het weinige eten dat je hebt des te meer. Je bent dan veel dankbaarder. Een mooie eye opener weer, zeker gezien de consumptiemaatschappij waarin we tegenwoordig leven.

Tot rust komen in de hobbit-yurt

We hadden een paar uur tijd om te gaan rusten en oh wat had ik daar zin in. Ik trok me terug in de vertrouwde hobbit-yurt, wurmde me in m’n slaapzak en sloot mijn ogen. Wat een fijn gevoel.

Echt slapen kwam er niet van aangezien ik vol adrenaline zat en nieuwsgierig was naar wat er die avond zou gaan volgen. Hier en daar dommelde ik gelukkig toch nog een beetje weg, om de broodnodige energie te tanken. Langzaamaan werd het tijd om richting de tempel te gaan en aan de huachuma-ceremonie te beginnen. Spannend!

Het begin van de huachuma-ceremonie in de tempel

Eerder die ochtend hadden we ons plekje al gekozen, en ik zat naast Sophie en een meisje uit Kazachstan waarvan ik de naam niet meer weet.

Bij het begin kregen we ieder drie cocabladeren (‘kintu’) met ‘llipta’, een mengsel van limoen, gebrande quinoa en stevia. Het helpt onder andere tegen misselijkheid maar het maakt je ook scherp.

Phara en Yves vertelden dat ze de bladeren geven om op die manier een fijne verbinding te maken met huachuma. In de Andes geeft men een kintu om met elkaar te verbinden en elkaar welkom te heten.

Voor Andes-volkeren zijn cocabladeren heilig en men gebruikt ze al eeuwenlang als belangrijk voedingsingrediënt. Deze mensen wonen op grote hoogte en missen een goede variatie in hun voeding, coca is daar een belangrijke aanvulling op.

Na een korte intro door Yves over de bereiding en werking van het huachuma-brouwsel, mochten we een voor een naar voren komen om een beker met het groene spul te halen. We waren gewaarschuwd voor de bittere smaak en dat je het beter zo snel mogelijk kunt drinken.

Toen kwam het moment waarop ik geroepen werd. Ik ging voor Tom, Yves en Phara in ‘virasana’ zitten, de yoga-benaming voor het zitten op je hielen. Yves strak een soeplepel in de heksenpan en vulde de keramieken beker met huachuma. Ik was verrast over de grote hoeveelheid. Hij keek me serieus aan, wenste me een fijne reis en ik bedankte hem.

Ik wachtte nog even met drinken omdat het niet als ‘mijn’ moment voelde. Een tijdje daarna wel, en ik deed mijn ogen dicht om mijn intentie nogmaals het universum in te sturen en mezelf over te geven. Daarna nam ik de eerste slok en ik vond het zonder grap helemaal niet zo smerig. Misschien omdat ik na al die verhalen van het ergste uitging. Langzaam heb ik de beker leeggedronken, en ben ik in meditatiehouding gaan zitten om het rustig over me heen te laten komen.

De eerste periode van de ceremonie was er vooral stilte. Stilte om het medicijn langzaam in ons op te nemen en het onze lichamen te laten scannen.

Degenen die het wilden konden bovendien rapé door Yves aangeboden, een sjamanistische snuiftabak die je helpt te aarden en te centeren. Ze hadden echter wel aangegeven dat dit voor mensen was die al eens een huachuma-sessie hadden meegemaakt. Wat me vooral opviel is dat veel mensen die rapé namen moesten overgeven, waaronder het Kazachstaanse meisje naast me.

Om me heen hoorde ik steeds meer mensen over hun nek gaan, wat duidt op het uitspuwen van oud zeer of troep die uit je lichaam moet. Zelf voelde ik ook regelmatig zuur opborrelen, maar tot overgeven is het niet gekomen.

Veel merkte ik nog altijd niet van de huachuma, al zei ik tegen mezelf dat dit niet uitmaakte. Je moet daar niet naar op zoek zijn denk ik. Loslaten en overgave vormen belangrijke elementen tijdens deze ceremonie, en daar hield ik me dan ook maar aan vast. Wel voelde ik kleine tintelingen in mijn vingertopjes opkomen.

Yves had bij de intro gezegd dat de echte die hards drie bekers konden krijgen, iets waarvan ik nu dacht dat ik dit makkelijk zou redden.

Het liep echter helemaal anders…

De tweede beker

Het besef van tijd was ik inmiddels volledig kwijt en wanneer we de tweede beker hebben gekregen weet ik niet meer. Wel weet ik dat deze insloeg als een bom. Na de relatief lichte eerste beker had ik dit totaal niet zien aankomen.

Vlak voor die tweede beker waren ik en Sophie een beetje aan het lachen en Phara zei tussen het zingen door dat dit niet het moment was voor “Chit chatten” en dat we een “Layer deeper” moesten gaan, en waarschijnlijk klaar waren voor de volgende beker huachuma.

In dit gedeelte van de ceremonie kwamen voor mij werkelijk allerlei emoties bij elkaar: kwetsbaarheid, verdriet, geluk, overprikkeling een een overheersend gevoel van liefde.

Phara kwam iedereen persoonlijk healen, tegen mij zei ze dat ik nog vele malen dieper kon gaan dan ik normaal doe. Meer vanuit je hart leven dan vanuit je hoofd dus. Want je kan wel denken dat je dit al doet, maar als je in de denkmodus zit ben je eigenlijk alweer aan het beredeneren en juist niet je pure zelf. Zoiets?

Op een zeker moment keek ik naar het koepelvormige plafond waar ik een fascinerende sterrenhemel leek te zien. Ik was erbij gaan liggen en bleef kijken zonder te knipperen. Er ontstond een gevoel van verdiet en tegelijkertijd voelde ik een diep geluk. De twee uitersten kwamen hier samen, het voelde als een eenheidservaring. Er stroomden enkele tranen van ontroering uit mijn ogen.

Na een tijdje begon ik te rillen van de kou, terwijl het in de yurt juist megawarm was. Ging de huachuma stilletjes aan een laag dieper, of werd er misschien een trauma of blokkade aangepakt? De healingsessies van Phara bij andere mensen en de oergeluiden die ze uitbraakte, gingen door merg en been en kwamen supererg bij me binnen. Een gebrek aan grounding, zo zou later blijken.

Tussendoor had ik af en toe binnenpretjes om de geluiden van mensen om me heen. Niet zozeer van de kotsgeluiden, maar bijvoorbeeld van personen die op schreeuwende toon aan het gapen waren terwijl de ceremonie in volle gang was. Of iemand die jankte als een weerwolf in de nacht.

Yves en Phara zongen samen en afwisselend sjamanistische liederen uit de Andes, en soms waren er ook geluiden uit het regenwoud te horen. Twee elementen waarmee Yves werkt zijn de slang en de jaguar, en ergens tijdens de ceremonie werd aan ons gevraagd om de slang in ons te laten komen om ons van binnenuit te reinigen. Sommige mensen bewogen als slangen, alsof ze waren overgenomen. Zo stond Tim in z’n boxershort totaal in trance als een slang te bewegen. Later hoorde ik van Sophie dat ‘ie zelfs in z’n nakie stond.

Serieus, ik voelde me zó ontzettend kwetsbaar, zo had ik dit nog nooit gevoeld. Alsof alles en iedereen me uit balans kon brengen. Dit is dus mijn échte pure ik ontdaan van alle lagen, dacht ik toen. Ik wilde Sophie aantikken om te vragen of zij hetzelfde had, maar besloot haar met rust te laten omdat ze helemaal in haar inwendige reis zat. Voor zover ik dat helder kon inschatten althans.

Kennelijk was het drie uur ’s ochtends en daarmee tijd om naar buiten richting het heilige vuur te gaan. Alleen, ik voelde me zo vaag en in spacende staat dat ik me daar totaal niet klaar voor voelde. Opstaan ging net, maar m’n schoenen aandoen die bij de ingang van de tempel stonden bleek al snel een te grote opgave. Ik kon verder nauwelijks zien of iets dichtbij of ver weg was en het grasveld leek net een diepe zwarte vlakte.

“You can also go bare feet,” zei een meisje tegen me, waarop ik antwoordde: “Nah it’s too cold, I’ll go bare socks,” en toen barstten zij en een paar anderen in lachen uit. Een grap maken kon ik dus nog wel, al was dit meer om enigszins te maskeren hoe ik me werkelijk voelde.

Ik strompelde de hoek om naar het heilige vuur en zag iedereen al in een cirkel zitten. Oei, ik ging effe veel te hard om het zo maar te zeggen, alsof ik een wandelend spaceship was dat ieder moment kon opstijgen.

In ceremonies heet het trouwens een ‘heilig vuur’ omdat men een groot respect voor het vuur heeft. Het is dus niet zomaar een kampvuurtje. Ze is zelfs een medicijnman, een sjamaan die heelt, kanaliseert en transformeert.

Het heilige vuur

Het voelde niet goed om plaats te nemen in de cirkel en dus besloot ik om er net achter in het gras te gaan liggen. Even uitrazen en naar de sterren kijken. Wat zag het er bizar mooi uit; een hemel vol sterren met allerlei strepen en rode tintelingen. Onbeschrijfelijk.

Even later liep Tom op me af om te vragen of ik naar de vuurcirkel wilde komen, omdat ik onderdeel van het geheel uitmaakte. Of zoals Phara in het begin zei: “Tezamen vormen we een web en iedereen is daar een onderdeel van. Als er iemand uit het web stapt, merken we dat direct op energetisch niveau.”

“Nee sorry, het is echt effe goed zo. Ik ga veel te hard.” “Wat bedoel je daarmee Robbert, dat je te hard gaat?” “Euhm ja, euh euh.”

Ik kon nauwelijks uit m’n woorden komen en het leek net een of andere droom. Diep van binnen hoopte ik dat ook ik gewoon rond het vuur kon gaan zitten, ik was echter zo overprikkeld waardoor ik even geen (onbekende) mensen meer om me heen leek te kunnen hebben.

Tom en Yves zijn daarna nog diverse keren naar me toegekomen en een keer hoorde ik Yves tegen Tom fluisteren: “Breng ‘m maar hier.”

Het werd nog ongemakkelijker voor me, want als ik door een van hen bij het vuur zou worden gebracht, dan zouden voor m’n gevoel alle ogen op mij gericht zijn. En aandacht is nou juist iets dat ik totaal niet wilde.

Gelukkig was er ruimte om te blijven liggen. Dat ik ondertussen lag te rillen van de kou -ik had een korte broek en lange voetbalkousen aan zonder schoenen- nam ik op de koop toe. Alles beter dan al die prikkels.

Yves probeerde het later nog een keer en zei tegen me dat het écht van belang was dat ik erbij zou zijn. Voor het proces, maar ook voor mezelf. Leren dealen met deze prikkels is de enige manier om vooruitgang te boeken. Toen dacht ik: oké, ik ga mee. Ik doe het gewoon. Fuck it. We zien wel wat er gebeurt.

Wat voelde ik me zwak, kwetsbaar en aangedaan tegelijk. Moeilijk te omschrijven. Yves tilde me omhoog en nam me mee naar de vuurplaats. Daar ging ik voor hem zitten en met zijn specifieke krachten gaf hij me een bepaalde energie, waardoor er langzaam rust over me neerdaalde. Het leek wel alsof ik een klein kind was.

Iemand naast me vroeg of ik water wilde, maar als ik opzij keek kon ik amper inschatten of degene ver of dichtbij me was. Heel apart. Ik besloot om zoveel mogelijk naar het vuur te kijken en niet met anderen bezig te zijn. Langzaam werd ik relaxed.

Rustig kroop ik uit m’n schulp en keek wat om me heen. Ironisch genoeg realiseerde ik me dat vrijwel iedereen het zwaar had, ieder op zijn of haar eigen manier. Hierdoor kon ik de aandacht wat bij mezelf vandaan leggen.

Ondertussen werd er gevraagd of iemand een prayer wilde doen en er werden diepe gevoelens gedeeld. In veel gevallen merkte ik dat ik die gevoelens overnam en zelf ook moest huilen. Het kwam allemaal erg hard binnen, desondanks was het een fijn gevoel om zo puur te kunnen ‘voelen’.

Dan wil ik nog een moment uitlichten wat echt diepe indruk op me heeft gemaakt. Een meisje aan mijn linkerzijde begon haar verhaal te doen. In stilte. Gewoon door naar het vuur te kijken.”I want to take everything off, hmm, I’ll just do it.” Ze zat daar, topless, en langzaam verscheen er een niet te beschrijven pijn op haar gezicht. Ook ik voelde tranen. Ze begon te huilen, hard te huilen, maar op een of andere manier ging er een enorme kracht van haar uit door de manier hoe ze daar zat. Samen met de flikkerende rode en oranje vlammen leek het net een scène uit een film.

Het hout was zo’n beetje op en we stonden op om terug naar de tempel te gaan. Eindelijk rusten.

Terug in de tempel

Het eerste wat ik deed was mezelf in m’n slaapzak proppen om op te warmen.

Een van de meisjes in de buurt kwam meevoelend naar me toe en zei: “Can I give you a hug and a kiss?”, en aan alles merkte ik dat ik dit wilde. “Yes of course.” Dit liefdevolle gebaar stelde me op m’n gemak en ik probeerde haar ook liefde terug te geven.

Toen ik later m’n ogen sloot wist ik al snel dat ik niet zo 1, 2, 3 in slaap zou sukkelen, al voelde het superfijn om te liggen en even geen prikkels meer te hebben.

Ik was echter in zo’n bewuste, heldere staat dat ik werkelijk alles leek te horen. Twee lachende meisjes, jungle-geluiden, de krakende houten vloer, een onverklaarbaar geluid van een jerrycan vol water die leeggemaakt leek te worden, gapende mensen enzovoorts. Naast me hoorde ik bovendien de indringende stem van Phara die Sophie aan het healen was, en haar wees op het belang van haar baarmoeder.

Geen idee of het nou voor het heilige vuur of juist nu gebeurde, maar Yves riep “Medicina, medicina. Someone wants medicine?” Wat op de derde beker duidde. Nou, mij niet gezien. Ik vond het wel welletjes geweest.

Omdat ik nu echt rust wilde hebben ben ik de tempel uitgegaan en in stilte naar de hobbit-yurt vertrokken.

Vertrouwen

In de hobbit-yurt heb ik lang wakker gelegen, ondanks dat ik me doodvermoeid voelde. De huachuma was nog altijd werkende I guess.

Rond een uur of half acht kwam Tom een kijkje nemen of alles goed met me ging. Net als bij het heilige nodigde hij me uit om bij de groep te komen, aangezien we zo het ontbijt hadden.

“Pff, ik ben echt te moe man. Net bij het vuur ben ik er ook al bij komen zitten, het liefst zou ik nu gewoon even rust hebben.”

“Maar Robbert, echt, het is jouw keuze, maar dit is de afsluiter van de ceremonie en we zouden het heel fijn vinden als je erbij bent. Denk er nog eventjes over na en dan zien we je hopelijk zo.”

Vervolgens heb ik m’n ogen dichtgedaan en ben ik volgens mij in slaap gevallen.

Toen stond Yves ineens voor me. Hij vertelde me dat het heel belangrijk was dat ik erbij zou zijn, eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal als bij het heilige vuur. Daarna kon ik rusten wat ik wou.

Een aantal keer moest hij lachen om de beredenerende manier waarop ik mijn gedrag trachtte te verklaren. “Probeer meer vanuit je hart te leven, dan valt die hele ratio weg en zal je zien dat het goed voelt.”

Ik had niet meer het gevoel mee te gaan, maar wederom kreeg hij me toch zover. Ik vertrouwde hem voor de volle 100%, waardoor ik me veilig voelde. Met een diepe zucht stond ik op en liep met hem mee naar de tempel.

Check-in en ontbijt

“Here I am,” of iets in die trant is wat ik zei toen ik de groep zag. Ik ging naast Sophie en een ander meisje zitten en luisterde naar wat Yves en Phara te vertellen hadden. We waren aanbeland bij de check-in van de ceremonie, het was tijd om langzaam te landen.

Het eten smaakte zo geweldig hè, je zou het kunnen vergelijken met gevoel wanneer je een oase in de woestijn ziet. Overnight oats met pindakaas en noten, allerlei verse smoothies, druiven, stukjes appel en sinaasappel, bessen, rauwe amandelen, walnoten en hazelnoten, rozijnen en toast met avocadoboter. De smaken waren allemaal extra intens, we hadden natuurlijk al een tijdje niet gegeten. De suikers zorgden ervoor dat ik een stuk helderder werd en me zelfs goed begon te voelen.

Ondertussen deden we een voor een een zegje over de ceremonie. Ik gaf aan dat ik na de tweede beker veel te geprikkeld werd en werkelijk alles binnenkreeg. Ook de zware emoties van de anderen. Mijn gevoeligheid leek te worden uitvergroot.

Phara zei daarop dat het goed is om veel water in je te hebben stromen, maar wanneer er te veel water is, je werkelijk alle kanten opschiet. Aarden is nodig om balans te vinden en jezelf tot op zeker hoogte te kunnen weren voor andermans pijn en allerlei andere prikkels. Superinteressant om te weten, zo heb ik er nooit naar gekeken.

We konden ons om twaalf uur weer melden in de tempel, voor het laatste gedeelte waarin we onze belangrijkste ervaringen met de groep zouden gaan delen.

Ik besloot om een verfrissende douche te nemen en onderweg kwam ik een Nederlands meisje tegen dat tegen me zei: “Je ogen staan ontzettend helder.” En inderdaad, helder is ook precies hoe ik me voelde. Wat een verschil met die uren daarvoor, en dat zonder slaap.

Delen van de ervaringen

Na een paar uur in bed gelegen te hebben viel ik uiteindelijk alsnog in slaap. Ik werd gewekt door een bewoonster van de tempel met de vraag of ik me wilde komen aansluiten bij de groep voor het laatste gedeelte waarin we onze ervaringen, leerpunten etc. zouden delen. In tegenstelling tot de vorige keren voelde ik me nu helemaal goed en zei ik enthousiast “Ja, ik kom er zo aan.”

Eerst deed ik nog even een plasje in het tussenliggende toiletgebouw en daarna liep ik de tempel binnen. “Sorry, I fell asleep,” was de opener waarmee ik de groep begroette. Sommigen moesten erom lachen, en ik ging rustig zitten.

Phara zei dat het er in deze fase om ging dat we vanuit ons hart zouden spreken, dus bijvoorbeeld niet welke sensatie je ervaarde toen je het medicijn nam. Dit hadden we die ochtend eerder al gedaan.

De ronde begon met Tom die een mooi verhaal afstak waarom hij zich zo goed voelt als fire keeper van de tempel. Hij deed dit op een passionele en tegelijkertijd ietwat komische wijze, waardoor we stuk voor stuk moesten lachen.

Een tijdje later volgde het moment van Jonas, die drie bekers huachuma had gedronken en verre van geland was. Het was muisstil en er ging een diepgewortelde pijn van hem uit. Volledig in tranen vertelde hij dat hij “Compleet lost” was en zich -net als ik- totaal overprikkeld voelde.

Beetje bij beetje kwam de sjamanistische praatstok dichter bij me en ik had al een beetje het verhaal in m’n hoofd wat ik wilde gaan vertellen. Toen bedacht ik me: hmm, eigenlijk ben ik nu bezig vanuit m’n mind en het is juist de bedoeling om uit mijn hart te spreken. Dus besloot ik het denkproces te stoppen en het gewoon te laten flowen op het moment suprême.

Enigszins gespannen nam ik de praatstok in ontvangst, en onwetend als ik ben hield ik deze vast als een microfoon. Het is de bedoeling dat je ‘m voor je houdt en verbindt met de grond, om op deze manier te aarden. Ik voelde me echt even een groentje haha.

Ik begon met het bedanken van iedereen en hoe bijzonder ik het vond dat alle mensen in de kring zich zo openstelden. Bijna 30 man die hun hart lieten spreken, zoiets is echt indrukwekkend. Immers, hoeveel mensen om je heen zijn echt zo puur?

Toen vertelde ik over de eenheidservaring die ik had gehad met de tranen van verdriet en geluk, maar ook dat ik al 7 jaar een reizend bestaan leid en dat ik die keuze heb gemaakt toen mijn zus uit het leven stapte. De tranen schoten toen in mijn ogen, en daarna ging ik verder met het feit dat ik sindsdien geen echte basis meer heb en soms toch wel een beetje lost ben, en zoals Phara zei, grounding mis.

Yves en Phara hadden het afsluitende woord, waarbij Yves zei dat wij als mensen veelal belemmerd worden door ons ego en vergeten om puur vanuit ons hart te leven. Dit wist ik natuurlijk al wel, maar het was voor nu een goede reminder.

We sloten de sessie af met een innige omhelzing en liepen naar buiten voor wat dan echt de afsluiting zou zijn.

Afsluiting van de ceremonie

Phara zei dat we een maatje konden kiezen, zodat we allemaal koppeltjes waren. Ik was met een Nederlander waarvan ik z’n naam niet meer weet, en we moesten elkaar langdurig aankijken. Best ongemakkelijk voor ons allebei, het ging minder goed dan de dag ervoor. Daarna pakten we een bloem en zegenden we elkaar om en om, terwijl Phara en Yves zongen en er meer van de groep volgden.

We sloten af in een kring, keken elkaar aan en gooiden onze handen de lucht in, waarna we een soort vreugdekreet maakten.

Iedereen is elkaar vervolgens gaan omhelzen en maakte een praatje. Ik ben echt alle personen afgegaan, want ik wilde ieder van hen een oprechte knuffel geven. Een heel verschil met toen ik hier binnenkwam. We hadden in deze korte tijd zo’n sterke band ontwikkeld, alsof we elkaar al veel langer kenden. Heel bijzonder.

Zo raakte ik ook nog eventjes aan de praat met het meisje dat die nacht haar shirt uittrok rond het heilige vuur. Ik zei tegen haar hoe bijzonder ik het vond wat ze daar deed, en dat ik haar heel veel kracht en liefde wens. “What in particular did you find special about it?” vroeg ze aan me. Ik gaf daarop aan dat er een immense kracht van haar uitging en dat ik bijna letterlijk haar hart zag openstaan, bijna niet te beschrijven zo intens en bijzonder.

Nadat we klaar waren maakten we ons op voor het eindmaal buiten bij de rainbow kitchen en waren we eindelijk allemaal een beetje geland. Nu wilde ik juist met zowat iedereen praten, alsof ik totaal herboren was.

De meesten vertrokken vervolgens, ikzelf bleef nog een nachtje en trok me daarna terug in de inmiddels o zo vertrouwde hobbit-yurt.

Toeval?

Na 13 uur geslapen te hebben ben ik ’s ochtends vroeg naar het meertje gelopen en heb ik het ‘heilige water’ dat uit de bergen komt stromen uit de waterpijp gedronken. Het zijn van die kleine dingen die je zo gelukkig kunnen maken.

Daarna liep ik Yves tegen het lijf en vroeg ik hem om bepaalde zaken voor me toe te lichten. Het was fijn om op deze manier in rust met hem te kunnen spreken en de cirkel op deze manier rond te maken.

Ik zei tegen hem dat ik om 11.50 uur de bus naar Odeceixe moest hebben, en aangezien hij tevens die kant op moest kon hij me bij het station afzetten. We spraken af dat ik me om elf uur op dezelfde plek zou melden.

Een dik uur later liep ik naar de afgelopen plek, maar ik zag helemaal niemand. Toen het eenmaal 11.20 uur was en ik de auto van Yves bovendien nergens zag, besloot ik eieren voor m’n geld te kiezen en richting het station te gaan rennen. Een dikke 3 kilometer, met een half uur op de klok en de twee tassen die ik had een redelijk zware opgave.

Ik stopte bij het huisje van Tom om hem gedag te zeggen, alleen ik dacht dat hij lag te slapen in z’n yurt en wilde hem niet wakker maken.

Met een backpack op m’n rug en een tas in mijn hand begon ik te rennen, niet al te comfortabel. Geluk als ik had, stopte er halverwege een auto voor m’n neus. “Yo man, do you need a ride?” Die kon ik natuurlijk niet afslaan. Ik voelde me zeer dankbaar.

Eenmaal bij het station had ik nog een dikke 10 minuten en keek ik naar het achterliggende terras. Rara wie zat daar? Tom! Het had blijkbaar zo moeten zijn. Ik bedoel, wat is de kans? We omhelsden elkaar en ik bedankte hem voor het weekend.

“Oh, en kun je Yves voor me appen dat ik ben gaan lopen omdat ik deze bus moest hebben?” “Tuurlijk, dat doe ik meteen Robbert.” “Het was fijn je bij ons te hebben broeder. Veel plezier in Odeceixe.”

Achteraf bleek dat Yves en ik elkaar op een haar na gemist hadden en dat ze rond 11.20 uur naar me aan het zoeken waren.

Dingen die ik heb geleerd

Afsluitend wil ik de belangrijkste dingen bespreken die ik tijdens deze toch wel heftige San Pedro-ceremonie heb geleerd:

• Liefde is mooi en contact maken is daar belangrijk voor. Het is niet nodig om afstandelijk te zijn, sterker nog, in relaties kan zoiets toch problemen leiden. Ik hoop deze zachtere kant meer te kunnen ontwikkelen.
• Zoals Yves al tegen me zei moet ik niet alles willen beredeneren. Meer ‘voelen’ en vanuit m’n hart handelen. Rationaliseren put je uit en houdt je weg bij al het moois dat het leven daadwerkelijk te bieden heeft. Denken dat je leeft vanuit je hart is iets anders dan het daadwerkelijk doen.
• Ik wil me focussen op het aarden om zo meer in balans te komen en minder gevoelig te zijn voor externe prikkels. Hier ga ik de komende tijd actief mee aan de slag.
• Menselijk contact is waardevol. Aangezien ik de laatste jaren best wel op mezelf ben, vergeet je soms hoe fijn het eigenlijk is om andere mooie mensen om je heen te hebben. Het is denk ik goed om erop te letten dat ik me niet teveel afzonder, ook al ben ik vrij introvert aangelegd.

Wil jij ook een huachuma-ceremonie ook bijwonen Aljezur?

Wil je net als ik in de bijzondere Temple of the Earth in Aljezur, Portugal kennismaken met huachuma, dan raad ik je aan om een kijkje te nemen op hun website. Ze bieden tevens allerlei andere ceremonies, rituelen en initiaties aan.

Je kunt zo ook altijd een mailtje sturen.

Laatste woorden

Nu ik dit zo heb meegemaakt zou ik zo graag willen dat meer mensen deze mooie en echte kant van het leven te zien krijgen. Trauma’s, blokkades, fysieke en mentale ongemakken, verslavingen, dwarsbomende ego’s; het zijn allemaal dingen waar eeuwenoude planten zoals deze mee kunnen helpen. Helpen in te herinneren wie we nou eigenlijk echt zijn, in plaats van rollen te spelen die de samenleving van ons verwacht, waardoor we in feite langzaam in een staat van hypnose belanden en steeds verder van de bron af komen te staan.

Zeg ik daarmee dat iedereen plantmedicijnen als deze moet proberen? Nee, dat is niet wat ik bedoel. Zij die er klaar voor zijn voelen doorgaans een roeping. Een roeping van de plant om een reis naar binnen te maken. Naar binnen keren hoeft natuurlijk niet persé met een plantmedicijn.

Ik ben ontzettend dankbaar dit meegemaakt te mogen hebben, ondanks dat ik best wat lastige momenten heb gekend. Ook daar trek je weer lering uit.

Deze reis heeft me op een heel diep niveau laten zien wat voor een mooie wezens we eigenlijk zijn. Creatief, talentvol, liefdevol, kwetsbaar en nog veel meer. We hebben zoveel potentieel, we moeten alleen wel wakker worden om dat in te zien. Hopelijk kan de mensheid op een bepaald punt naar een hoger bewustzijn toegaan. Hoe mooi zou dit zijn?

Wat een ervaring!

Aho!