Vertrekken als alles weer vertrouwd voelt

Toen ik terugkwam in Nederland had ik eventjes te maken met een ware cultuurshock. Huisjes met ieder hun eigen tuintje en hekje, leven wat zich vooral binnen afspeelt, mensen die iedere dag volgepland zitten waardoor spontane bezoekjes lastig zijn, geen uitstapjes kunnen maken naar de jungle of de bergen intrekken en ga zo maar door.

Buiten het feit dat ik het geweldig vond om iedereen weer te zien, vroeg ik me meerdere keren af of 4 maanden in Nederland niet te lang zou zijn. Wat ik met deze 4 maanden bedoel? 4 maanden later stond mijn retourvlucht naar Kuala Lumpur op de planning, iets wat ik op de bonnefooi had besloten.

Zulke gevoelens zijn denk ik vrij normaal trouwens. Sommige mensen hebben ze al wanneer ze 2 weken op vakantie zijn geweest. Moet je nagaan als je -zoals ik- jaren van huis bent.

Daar komt bij dat ik geen eigen woning meer had, waardoor ik afwisselend bij m’n vader en moeder verbleef.

Langzaamaan creëerde ik toch een soort van ’thuis’ voor mezelf.

En ik moet zeggen dat alles na een week of twee zelfs weer normaal begon te voelen. Misschien weinig verrassend, want zo gaan die dingen. Toch had ik dit na bijna 3 jaar niet verwacht.

Na deze fase realiseerde ik me ook dat Nederland best een heel fijn land is.

In plaats van ’s ochtends rijst kon ik m’n oude vertrouwde havermout met yoghurt, noten, honing en kaneel eten. In plaats van een wasbeurtje over te slaan of zelf schrobben, had ik de luxe om mijn kleren in de wasmachine gooien. En ineens had ik een Cooker-kraan ter beschikking. Geen hordes verkeer, maar een heerlijk bos om te sporten en wilde bramen te plukken. Verder hoefde ik me niet bezig te houden met het zoeken van een slaapplek.

Maar het mooiste vond ik om familie en vrienden eindelijk weer te kunnen zien en spreken. In het begin spannend, maar na enkele minuten simpelweg als vanouds.

Alleen ja, het moment van vertrek kwam steeds dichterbij…

En dat net toen ik me steeds meer op m’n gemak begon te voelen, waardoor ik eigenlijk een beetje opzag om terug naar Azië te gaan.  Maar goed, ik wist ook dat ik -na even te wennen- m’n draai daar weer zou gaan vinden. Een scootertje huren en erop uittrekken om de omgeving te verkennen, nieuwe avonturen, nieuwe mensen, boeken lezen. Als ik daaraan denk dan krijg ik een hoop positieve energie.

Toevallig of niet, maar vorige week kwam Into the Wild op tv, een film die me altijd heeft geboeid. Het is een erg aangrijpend en tegelijkertijd inspirerend verhaal. De natuur in, weg van allerlei regeltjes en structuren, leven in eenvoud. Het spreekt mij wel aan.

De laatste dagen braken aan, de moeilijke momenten van afscheid nemen kwamen en voor ik het wist zat ik in de trein naar Schiphol. Om me heen zaten mensen in werkkleding op weg naar kantoor, terwijl ik in een afgeknipte spijkerbroek een boekje las. Het contrast kon niet groter zijn.

Deze rit naar Schiphol voelde nogal onwerkelijk. Ik was immers net bijna 3 jaar weggeweest.

Na de voorlopig laatste keer Albert Heijn, liep ik naar de gate en vertrok…

Een dag later kwam ik aan met een wat somber gevoel. De vele liefdevolle mensen om me heen waren er niet meer. Leegte. Het was en is simpelweg even omschakelen.

M’n moeder herinnerde me eraan dat ik blij kan zijn dat ik deze vrijheid heb. Zo is het natuurlijk ook.

Alleen weet je wat het is, als je belangrijke mensen uit je leven na een lange tijd weer ziet, besef je eigenlijk pas echt hoe waardevol deze contacten zijn en hoe erg je ze hebt gemist. De vraag is dan of je dit nog een keer wilt, ondanks alle mooie kanten die reizen biedt. Het is iets waar ik nu het antwoord niet op weet.

Maar, heeft iedere keuze geen voor- en nadelen?

Ach ja, alles ligt open. Mijn pad is in ieder geval nog niet bekend. Ik zie wel hoe het loopt.