Het belang van karakter

Het is alweer even geleden dat ik een persoonlijk verhaal met je deelde. De laatste tijd heb ik me gefocust op typische artikelen met tips over allerlei bestemmingen op de wereld. Ik zal daar zeker mee doorgaan, al is een stukje gevoel juist datgene wat een blog zo fijn maakt om te lezen.

Ja toch?

Tegelijkertijd heb ik ook vaker gedacht: wie zitten er op persoonlijke verhalen uit m’n (reis)leven te wachten? Zijn lezers juist niet voornamelijk op zoek naar adviezen en tips?

Misschien.

Echter, gezien de reacties in het verleden op eerdere stukken en e-mailtjes waarin ik m’n gevoel beschrijf, denk ik dat er weldegelijk behoefte aan een persoonlijke noot. Zonder mezelf daarbij te overschatten trouwens. Want, zoals ik iemand laatst hoorde zeggen: je moet je eigen persoontje en wat je doet vooral niet te serieus nemen.

Als ik het vanuit mezelf bekijk: van de weinige websites, marketeers enzovoort die ik volg, zijn het de persoonlijke dingen die mij aanspreken. Voor sec informatie ga ik wel in Google zoeken.

Bovendien wil ik niet een gestandaardiseerde machine worden waar alleen zaken uitkomen als ‘7 tips voor x’ of ‘5 reden waarom je y moet bezoeken’. Dan verdwijnt het creatieve karakter en is het schrijven gewoonweg minder leuk. Het wordt dan namelijk veel van hetzelfde.

Goed voor Google misschien, maar hoe zit dat voor m’n volgers? Zitten zij daar steeds op te wachten?

Ja, ik ben ervan overtuigd dat die informatieve stukken er ook moeten zijn, al moet je niet doorslaan.

Een combinatie van dit alles is denk ik het beste. In ieder geval voor de lezer, verwacht ik.

Soms denk ik alleen wel: wat van mijn persoonlijke shit wil ik opschrijven? Wordt het niet té persoonlijk? Is deze informatie interessant voor een reisblog?

Eigenlijk is het vrij simpel toch? Delen die hap.

Deze gevoelens zijn immers part of life en het laat zien wie het gezicht achter de website is én waar ik tegenaanloop. Als ik geen problemen, emoties of whatever meer deel en enkel tips en activiteiten opdreun, heeft mijn website dan nog wel een karakter?

En dingen waarover ik twijfel om te delen, omdat het misschien mezelf blootgeven is, zullen de website juist kleur geven. En die kleur is in feite dat karakter wat een blog nodig heeft.

Veiligheid is makkelijk, maar is makkelijk datgene waarnaar verlangd wordt?

Kijk, ik hoef natuurlijk niet alles neer te kladden, dan wordt het een overkill en misschien zelfs een beetje narcistisch. Nogmaals, je moet jezelf niet overschatten. Alleen niets of weinig meer van jezelf laten zien is het andere uiterste.

Echter, ik ben qua persoon eerlijk gezegd vrij terughoudend. Als mensen bijvoorbeeld vragen hoe ik het reizen bekostig, vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik een blog heb en het daarvan doe. Het gaat dan al snel een hele tijd over mij en, gezien m’n wat bescheiden karakter, voelt zoiets lastig. Tonen wie ik ben is daarom misschien een leerproces voor me.

Aan de andere kant moet ik zeggen dat ik eerder al heel veel gevoelens gedeeld heb. Misschien niet recentelijk, maar in het verleden toch zeker.

Zo weet je misschien wel dat mijn leven anders is verlopen dan dat van de meesten. Ik zei m’n baan op en vertrok, ik vraag me nog steeds af of ik überhaupt ooit zal gaan settelen, ik gaf je een inkijkje in mijn introvert zijn en gevoeligheid enzovoort.

Alleen, moet ik hierop blijven terugkomen?

Het is allemaal al gezegd.

Desondanks loop ik natuurlijk (nog steeds) tegen dingen aan in dit leven. Dingen die ook voor jou interessant kunnen zijn om te lezen. Ik reis nu bijvoorbeeld al 2,5 jaar. Reflectiemomenten genoeg dus. Vandaar dat ik hier in de komende tijd meer mee zal proberen te doen.