Tane Mahuta: een van de oudste bomen ter wereld

“In het westen staat de grootste Kauriboom van Nieuw-Zeeland. Ze heet Tane Mahuta.”

Het was een man die dit tegen me zei op een camping in Waipu. Hij raadde me aan om een stop te maken bij deze megaboom, wanneer ik Cape Reinga had bezocht en daarna richting het zuiden zou gaan.

Ik deed wat research en daaruit kwam naar voren dat Tane Mahuta vrij vertaald ‘de God van het bos’ betekent. Ze is liefst 51,5 meter lang en heeft een omtrek van 13,8 meter. De boom is met naar schatting 2.000 jaar bovendien een van de oudere bomen ter wereld. Ook is Tane Mahuta wereldwijd de grootste in haar soort.

Aangezien ik de bomen in Nieuw-Zeeland sowieso best fascinerend vind -ze doen direct denken aan Lord of the Rings-, stelde ik aan Martin -mijn Duitse reisgenoot- voor om die kant op te rijden. We moesten immers toch weer richting Auckland om hem af te zetten, vanwege werk. En we waren via de oostkust naar het uiterste noorden bij Cape Reinga gereisd. Nu dus via de andere kant afzakken richting het zuiden, via Rarawa Beach.

In het komende verhaal vertel ik je meer over de roadtrip die Martin en ik deden van Rarawa Beach naar Tane Mahuta. Een mooie tocht, vol bochten, vol ervaringen.

 

90 Mile Beach

Vanaf de Rarawa Campsite, waar we die nacht hadden geslapen, is het nog een hele rit naar Tane Mahuta. Zo’n 172 kilometer. En over een niet al te eenvoudige weg, zo zou later blijken. De geschatte reistijd van ruim 3 uur was hiervoor al een eerste aanwijzing.

Al vrij snel kwamen de bordjes in zicht met daarop ’90 Mile Beach’. Een van de typische bezienswaardigheden in het noorden van Nieuw Zeeland. We maakten echter de beslissing om deze spot over te slaan. We hadden de laatste dagen namelijk al behoorlijk wat strand gezien, en daar zou dit grotere strand in onze ogen weinig meer aan toevoegen. Er was bovendien nog een behoorlijke weg om af te leggen.

 

Pauzeren bij een merkwaardig café

We reden een klein dorp binnen genaamd Kohukohu. Naja een dorp, een straat met enkele voorzieningen. Een café, een ijssalon en een bibliotheek, wat het dan zo ongeveer ook wel was.

Bij het café checkten of er een bonenmachine stond, min of meer een teken dat er smaakvolle koffie geschonken wordt. Ik gluurde naar binnen en zag inderdaad zo’n apparaat staan. We wilden bestellen, alleen zagen we niemand.

“Hi, is there anybody?”

Er leek zich hier in geen tijden een klant gemeld te hebben.

Toch kwam er iemand aan.

Een vrouw liep mijn kant op en vroeg wat het mocht zijn. Weer iemand anders maakte vervolgens onze koffies.

“Here or takeway?”

De vrouw reageerde nogal verbaasd toen we aangaven onze koffie ter plaatse op te willen drinken.

De derde aanwezige was een kind van een jaar of 10. Ze lachte continu naar me en vroeg wat we van plan waren.

“We want to go to the big tree, Tane Mahuta.”

De vrouw, ik denk haar moeder, vertelde ons dat we daarvoor een boot moesten nemen. Hier hadden Martin en ik geen rekening mee gehouden. “Hopelijk valt de prijs mee,” is wat we tegen elkaar zeiden.

Het haventje lag gelukkig dichtbij, op ongeveer 5 kilometer. Martin vond een website waarop stond dat de boot ieder uur vertrekt. De eerstvolgende ging over 10 minuten. We haalden het.

De prijs bedroeg 22 dollar, het viel dus mee. Al is de tocht slechts 10 minuten. Omrijden is trouwens een andere mogelijkheid, maar met nog eens 120 kilometer vonden we dit niet echt een goed idee.

Nadat we weer op het vasteland waren, nam Martin een plaspauze. Daarna reden we door.

 

“Ken je de weg van Chiang Mai naar Pai?”

Ik heb het hiervoor al even benoemd: deze roadtrip zit vol scherpe bochten. Ik durf gerust te zeggen dat het een van de kronkeligste wegen is waarop ik ooit heb gereden.

“Do you know the road from Chiang Mai to Pai?”

Is de vraag die ik aan Martin stelde.

Ik doelde op het aantal bochten, aangezien deze populaire weg in het noorden van Thailand bekendstaat als ‘weg met de meeste bochten’. Met bochten hadden we nu ook non-stop te maken. Ik moest daarom continu alert zijn.

Overigens was het aanzicht vaak niet al te fraai, door de aangereden dieren die in ontbindende toestand op het asfalt lagen. Met name konijnen en buidelratten.

Het mooie aan de route is dat ze dwars door het groene regenwoud gaat. Regenwoud dat me, net als de talloze bochten, aan Azië deed denken.

Een tegenligger flitste met zijn grote lichten in m’n gezicht. Hij wou kennelijk iets laten weten. Ik was bang dat er iets met de auto aan de hand was. Echter, toen we de bocht omreden, zag ik een vogel op de weg staan. Martin en ik kwamen beide tot de conclusie dat de man ons daarvoor wilde waarschuwen.

Langs de weg zag ik in een oogopslag een bord met de tekst ‘Scenic Lookout’ staan. Enigszins impulsief sloeg ik rechtsaf, benieuwd wat het uitzicht ging brengen.

Toen we de auto uitliepen, begon het kort daarop te regenen. Een grote dennenboom kon ons gelukkig redelijk droog houden.

Het uitzicht even later was indrukwekkend. Een kleurrijke combinatie van licht- & donkergroen, blauw en beige. Gras, planten, water en strand.

De regen werd heftiger en ik besloot terug naar de auto te rennen. Martin realiseerde zich dat dit ook voor hem de beste optie was, maar hij had het op slippers een stuk lastiger dan ik. Ik droeg namelijk schoenen.

We kwamen steeds meer in de middle of nowhere terecht. Tekenend hiervoor was het gesprek dat ik had met een vrouw in de plaatselijke autogarage. Ze vertelde me dat er in de omgeving geen geen pinautomaten zijn en dat men er überhaupt niet met pinpassen betaalt. “We do our payments online,” zo klonk het.

 

Tane Mahuta

Ik had geen idee hoe lang het wandelpad was om bij Tane Mahuta uit te komen. Omdat het al bijna zes uur ’s-avonds was, leek het Martin en mij een goed plan om naar een camping te rijden en dan morgen de Kauriboom te zien.

We reden door de prachtige Waipoua Kauri Forest waar ineens duidelijk werd dat Tane Mahuta zich rechts van ons bevond, want er was een ingang zichtbaar.

Er stonden enkele mensen tegenover. Duidelijk toeristen, gezien de camperbusjes. Martin vroeg aan hen of de boom op loopafstand lag. Een  man antwoordde dat het slechts 5 minuten wandelen was. Nou, die konden we nog wel gaan bekijken dus.

De ingang om op de houten boardwalk te komen, is er een die de aandacht verdient. Uit de grond komen groene borstels omhoog, waaraan je je schoenen dient af te vegen. Daarna ga je naar de volgende sectie: een blauw vlak waaruit zeepsop komt om je zolen helemaal schoon te maken.

Zoiets had ik nog nooit gezien.

Via een korte wandeling door de jungle, belandden we bij Tane Mahuta, daar waar we voor waren gekomen. Het is een indrukwekkende krachtpatser die alle aandacht direct opeist.

Het is dan ook weinig verwonderlijke dat de volgende naam op het bijbehorende bord staat: ‘Lord of the Forest’.

 

Kamperen in de Waipoua Kauri Forest, maar…

Na een zigzagafdaling door de Waipoua Kauri Forest, reden we stapvoets de gelijknamige camping binnen. De locatie ervan is geweldig: middenin het regenwoud en grenzend aan een rivier.

Helaas was er ook een mindere ervaring.

Meteen waren het namelijk kleine zwarte vliegjes die onze voeten aanvielen. Ik kon het niet plaatsen, maar het bleek om zandvlooien te gaan.

Wat een klote dingen. Ik heb er nu, 2 weken later, nog last van. Ik dacht altijd dat deze slechtere uitgaves van muggen alleen bij het strand voorkomen en zeker niet in de jungle. Verkeerd gedacht.

Die avond aten we voor ons doen luxe. Luxe vanwege het aanwezige vlees in de pastasaus. Ook al was het ‘maar’ gehakt, het voelde alsof we ieder een mals stuk biefstuk gingen eten. Tot dan toe hadden we namelijk een relatief vegetarisch bestaan geleid. Ik heb namelijk geen koelkast. En iedere dag boodschappen doen komt er simpelweg niet van.

Martin sneed de groenten, terwijl ik de pasta alvast bereidde. Alleen ontbrak het me aan een aansteker, die ik nodig had om het fornuis aan te steken. Ik vroeg deze aan een boos kijkende man, die ‘m met frisse tegenzin aan me gaf.

Wat is er in godsnaam met hem aan de hand? is wat ik me afvroeg.

Door deze actie had ik weinig zin meer om even later zijn aansteker nogmaals te vragen voor het gaspit van de andere pan. Daarom haalde ik er een uit de auto, die verderop geparkeerd stond.

Toen ik terugkwam, zat de man met een boos hoofd tussen z’n vrouw en kinderen aan tafel. Gezellig is anders. Er zal wel wat voorgevallen zijn of zo.

Wij waren in een hele andere bui en aten in rap tempo ons bord leeg. De pasta had de verse tomatensaus met fijngesneden knoflook, paprika en geraspte wortel perfect geabsorbeerd. Dit was het lekkerste gerecht sinds tijden.

Met een vol gevoel viel ik als een blok in slaap. De dag daarop zou met lichte jeuk beginnen. Dit werd de dagen later alleen maar erger. Mijn eerste kennismaking met zandvlooien. En hopelijk mijn laatste.