De Ijen-vulkaan beklimmen: mijn ervaringen, alle info + tips

Als ik aan magische plekken in Indonesië denk is Kawah Ijen er sowieso een. Net als Mount Bromo heeft het landschap er iets onwerkelijks. Dit vulkanencomplex ligt in het uiterste zuidoosten van Java, vlakbij het stadje Banyuwangi, en is wereldberoemd geworden vanwege het zogenaamde ‘blauwe vuur’.

Maar behalve dit mysterieuze verschijnsel is ook het enorme kratermeer indrukwekkend. Deze turquoise lagune tussen de bergen verschijnt tijdens de zonsopkomst, als de laaghangende wolken en zwaveldampen langzaam wegtrekken. Leuk weetje: met een bizarre PH-waarde van 0-3 is het een van ’s werelds zuurste meren. Zwemmen kun je hier dus wel vergeten.

Ijen is bovendien een plek waar veel lokale mijnwerkers zich iedere dag en nacht uit de naad werken. En dat allemaal het schamele dagsalaris van omgerekend 10 euro. Ik vond het moeilijk om te moeten zien hoe zij volgepakt met loodzware gestolde zwavel de steile weg naar boven aflegden, omgeven door giftige zwavelgassen en dagjesmensen. In tegenstelling tot de beschermde toeristen droegen zij geen gasmakers maar slechts mondkapjes, of hadden ze theedoeken om hun mond gewikkeld.

Nee, het is er dus zeker niet allemaal idyllisch en het is goed ook deze kant te belichten denk ik.

Naast de Ijen bestaat het gebied uit de vuurspuwers Raung, Merapi en Suket, waarbij je van de Merapi waarschijnlijk al wel eens hebt gehoord.

Zelf ben ik er na de Bromo-vulkaan heengegaan. Met een tussenstop in Surabaya. Even chill een paar dagen rusten om daarna verder te trekken naar Banyuwangi. De plaats die als uitvalsbasis dient voor een bezoek aan Ijen. En over die ervaring ga ik je alles vertellen. Het werd een avontuur dat precies om 12 uur ’s nachts begon. Zonder slaap en zonder gids, maar mét blauw vuur.

In dit artikel deel ik behalve mijn ervaringen alle info en tips die je nodig hebt voor je bezoek aan Mount Ijen. Zo nu en dan waan je je er in de wonderlijke wereld van Star Trek.

De Ijen-vulkaan beklimmen: mijn ervaring

Hiken op Kawah Ijen is op z’n zachtst gezegd een bijzondere ervaring. Hoe ik het precies gehad heb lees je in het kleurrijke verhaal hieronder. Enjoy 🙂 !

Als slapen voor mietjes is, dan ben ik er vast een

Met de wetenschap dat ik vanavond om 12 uur word opgehaald voor een anderhalf tot twee uur durende scooter-rit naar de Ijen-vulkaan, besluit ik om vroeg m’n bed op te zoeken. Maar goed, als je niet echt moe bent en continu met het komende avontuur op die voorgenoemde berg in je hoofd zit, is in slaap vallen een lastig verhaal kan ik je melden.

Het is kwestie van ogen sluiten en proberen weg te vallen. Op een geven moment is het al halfelf en weet ik dat dit weinig nut meer gaat hebben. Als iets ‘moet’ lukt het vaak juist niet.

Dan val ik alsnog in slaap, maar kort daarop word ik gewekt. Inderdaad, het is tijd om te gaan. Weet je wel hoe moe ik ben? Naja, er is geen andere mogelijkheid dan te gaan. Dan maar door de zure appel bijten. Of laat ik zeggen: appels.

Ik koop nog even wat pinda’s en een fles water. Beide verwacht ik de komende uren behoorlijk nodig te hebben namelijk.

Waar ben ik aan begonnen?

Wanneer ik aan de jongen die me wegbrengt vraag hoelang het ritje gaat duren, krijg ik een duidelijk antwoord: twee uur. Ik hoop dat deze Indonesiër het, zoals zoveel andere landgenoten van hem, verkeerd inschat en het allemaal iets korter uitvalt.

Op een geven moment gaan we bergopwaarts en belanden we in de regen. Of is het vocht van de wolken waar we doorheen rijden? Naja, ik ben er wel uit dat het een behoorlijke bui is. Hopelijk trekt deze ellende weg, anders is het een totaal verkeerde nacht om aan de klim te beginnen.

Iemand uit mijn guesthouse is toevallig gisterenavond geweest en vertelde me vanochtend per briefje onder de deur dat het geregend had. Hierdoor was het slipperig en de zichtbaarheid vrijwel nihil.

Terug naar nu. Hoe hoger we komen, hoe droger het verrassend genoeg lijkt te worden.

Na anderhalf uur komen we aan. Toch een stuk sneller dan voorspeld werd. De poncho’s die verkocht worden, verwacht ik niet nodig te hebben. Ik neem afscheid van de scootertaxi-bestuurder en verdwijn letterlijk in de donkerte van de nacht.

Onverwachts warm

Voordat ik de weg omhoog inzet, gooi ik nog wat pinda’s naar binnen. Na me zowel mentaal als fysiek enigszins te hebben opgeladen, sta ik maar eens op.

Ik loop naar wat de ingang lijkt. Daar wordt direct om een ticket gevraagd. Dit toegangsbewijs blijk ik een stukje terug te kunnen kopen. Buitenlanders betalen liefst twintig keer zoveel als Indonesiërs. Buitenproportioneel wanneer je het mij vraagt, maar omgerekend is zo’n 7 euro nog altijd geen slechte prijs denk ik.

Met de zaklamp in mijn linkerhand begin ik om iets na halftwee aan de weg omhoog. Ongeveer een uur hiken, indien ik de berichten moet geloven. Het valt me op dat ik de enige ben die deze tocht alleen doe. Althans, als ik afga op wat ik om me heen zien. Voornamelijk (kleine) groepen of stelletjes met een gids.

Zo nu en dan trek ik een sprintje. Om snel te zijn, maar ook om mijn lichaam een energieboost te geven. Want die moeheid voel ik behoorlijk.

En ja, ik begin te zweten. Sowieso is het verre van koud. Inmiddels heb ik m’n trui verruild voor een veel fijnere tanktop. Af en toe is het trouwens behoorlijk steil, al valt het allemaal best mee.

Op sommige plekken zie ik karretjes staan met daarbij een man die “taxi” roept. Dit meen je niet?, is wat ik denk. Toch is het zo.

Uitrusten

Dan kom ik aan bij wat op een soort basiskamp lijkt. Wel lekker moet ik zeggen. Even zitten. Voor me zit een grote groep Turkse vrouwen, uiteraard in Islamitische kledij. Dat is hier alleen weinig bijzonder, aangezien Indonesië het grootste Moslimland ter wereld is. Ze groeten me vriendelijk, waarna ik m’n hand opsteek en teruglach.

Een gids begint tegen me te praten. De bekende vragen zoals waar ik vandaan kom, of ik alleen ben en dingen over mijn reisplanning. Als ik voor wat betreft dat laatste zeg eigenlijk nauwelijks te plannen, lijkt de man me nauwelijks te begrijpen.

Ook heb ik een vraag voor hem: waar moet ik mijn gasmasker opdoen? Oftewel: waar wordt het schadelijk? Bovenaan, zo stelt hij me gerust. En die weg naar boven is nog ongeveer drie kwartier lopen.

Hij en z’n groep vertrekken. Ik pak nog even vijf minuten rust. Geen gepraat, alleen rondkijken en ontspannen. Daarna vertrek ik. Net voor de eerder genoemde Turkse dames, die in een, op z’n zachtst gezegd, erg rustig tempo wandelen.

Het mysterieuze blauwe vuur

Uiteindelijk is de wandeling naar de top langer dan een uur. Ik heb de tijd niet bijgehouden, maar ik houd het liever op ongeveer het dubbele. Inclusief pauze, dat wel. Maar tevens in redelijke sneltreinvaart.

Ik passeer dezelfde gids en z’n groep die ik enkele minuten daarvoor bij het basiskamp heb gesproken. Als ik zeker weet alleen te zijn, neem ik een korte plaspauze. Moet ook gebeuren hè.

Voor me hoor ik iemand flink rochelen. Het is een mijnwerker. “Are you OK?”, is wat ik vraag. De man lacht vriendelijk. Wanneer ik even later verneem dat deze harde werkers slechts 1.000 rupiah per kilo naar boven gebrachte zwavel ontvangen, geloof ik niet wat ik hoor.

Weet je hoe weinig dit is? Nou, om precies te zijn iets van zes eurocent.

Eenmaal boven, is er een splitsing. Rechtdoor en naar rechts. Voor de zekerheid vraag ik de weg. Rechtdoor en vervolgens naar beneden is de route die loopt naar het blauwe vuur. Een natuurwonder dat ik maar al te graag wil zien.

Al met al blijkt dit ook nog een dikke kilometer te zijn. Gelukkig loopt er een redelijk goed pad, al moet er soms over rotsen geklauterd worden. Inmiddels heb ik overigens mijn masker opgezet, het begint namelijk behoorlijk te stinken.

Er komt een zwaar hijgende man met tig kilo’s zwavelsteen tillend op me aflopen. Ik geef hem wat geld. Het is namelijk een mijnwerker. Iemand die op z’n zachtst gezegd nogal onderbetaald wordt. Hij biedt me een souvenir aan, maar ik maak duidelijk hem graag vrijblijvend help. De dankbaarheid van de man raakt me diep.

In de verte zie ik waarvoor ik hier ben: een immens zwavelwolk met daarin een opzienbarende blauwe gloed. Eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht, maar bijzonder is het op z’n minst. Als ik het blauwe vuur nader, zie ik wederom enkele mijnwerkers druk aan het werk. Ze hakken het goudkleurende gesteente van de berg af en laden hun manden helemaal vol.

Ik probeer zo dicht mogelijk bij dit natuurspektakel te komen om de best mogelijke foto te maken. Een daarvan is deze:

Tijd om terug naar boven te gaan. Ik wil immers de zonsondergang en het prachtige turquoise gekleurde meer vanaf het hoogste punt bekijken. Hetzelfde meer ligt trouwens vlakbij waar ik nu ben, blij het blauwe vuur, zou ik later horen.

Ik moet behoorlijk hoesten. Volgens mij heb ik het masker niet helemaal op de juiste manier gebruikt, al kan je er op het oog weinig fout mee doen. Maar goed.

Verblind door de wolken, maar dan…

Het barst van de mensen die nog af moeten dalen. Velen van hen met klimstokken, flink hijgend en met enige schrik. Die gaan de zonsopkomst dus missen als ik het goed begrijp. Aangezien het nog best een eind is, besluit ik het tempo te verhogen.

Aangezien ik niet zeker weet of ik op het juiste pad zit, vraag ik aan een groep locals, waar ik eerder langs ben gekomen, of ik wel goed zit. Dat blijkt zo te zijn.

Via een prima begaanbaar pad wat door de bossen loopt, beland ik op het punt waar verder gaan onmogelijk is. Er zit slechts een man of tien half slapend te wachten op de opkomende zon. Het is voor het eerst dat ik het koud begin te krijgen. Ik zal nog bijna een uur moeten wachten, aangezien het net na halfvijf is.

Ik pak m’n telefoon erbij om wat foto’s te maken. En jawel, de 1% is zichtbaar. Het resterende batterijpercentage. Kutzooi! Net nu ik op het mooiste punt ben aangekomen. Wordt het meer goed zicht zichtbaar? Wanneer? En heb ik nog genoeg tijd om dit mogelijke spektakel vast te leggen?

Overigens ben ik niet de enige die het redelijk koud heeft. Enkele locals blijken er zelfs behoorlijk erg aan toe. Ik vertel ze dat de kou bovenop de Rinjani-vulkaan vele malen erger is. Erg veel hebben ze daar natuurlijk niet aan, al moeten ze er om lachen.

Het moment is daar. Het licht van de zon wordt zichtbaar boven de horizon. Een gedeelte van de lucht kleurt roze:

De zon zelf zweeft ergens achter de berg. Toch blijven dit soort moment altijd iets magisch hebben. Het voelt steeds weer als een beloning, wanneer je zo’n inspanning hebt geleverd.

Achter me zie ik alleen maar bewolking:

Hopelijk trekt die witgrijze massa nog weg, want dit is namelijk de plek waar het kratermeer in ‘normale’ omstandigheden zichtbaar is.

En gelukkig is dit het geval. Werkelijk waar uit het niets.

Mijn telefoon heeft het inmiddels begeven. Net nu de wolken verdwijnen en het intens groenblauwe meer nagenoeg volledig te zien is. Dit is serieus echt prachtig. De vele mensen die al verdwenen zijn, hebben te vroeg hun conclusies getrokken. Wat baal ik ervan geen foto’s te kunnen maken. Maar ja, het is zoals het is.

(Gelukkig heb ik via via alsnog wat foto’s weten te bemachtigen om toe te voegen aan dit artikel 🙂 )

Een diepgaand gesprek op grote hoogte

Op de rand van de afgrond raak ik aan de praat met een lokale jongen van Islamitische afkomst. Een Belg voegt zich bij het gesprek. Ik vraag aan hem of ik z’n telefoon mag lenen om enkele foto’s voor op mijn blog te kunnen maken. Zo ben ik alsnog uit de brand geholpen.

Met z’n drieën raken we in een gesprek over religie. Zo blijf ik het verbazend vinden hoe men in de Islam aankijkt tegen een onderwerp homoseksualiteit. En het feit dat je als vrouw volledig bedekt moet zwemmen. Maar ook de luide wijze waarop gebeden wordt. Luid door de aanwezige speakers op de moskeeën.

Ik zeg tegen hem dat dergelijke speakers in bijvoorbeeld Nederland niet zijn toegestaan. En tevens dat je seksuele geaardheid geen keuze is. Althans, zo zie ik het.

Hoe ziet hij dergelijke zaken als Moslim? Moet je alles zomaar aannemen, of is het wellicht goed om sommige dingen vanuit een ander perspectief te bekijken?

Hij blijkt redelijk open minded en geeft toe af en toe best wel vragen te stellen bij wat de Koran hem voorschrijft. Al stelt hij ook meteen dat homoseksuele gevoelens vooral voortkomen uit de situatie waarin hij -de man- slechte ervaringen heeft tijdens een vorige relatie met een vrouw. Zodoende is het dus alsnog een keuze volgens hem, al zie ik de twijfel in z’n ogen.

Voor de duidelijkheid: ik heb respect voor iedereen en iedere religie en op de gedragingen in het Westen is ook zeker een hoop aan te merken. Maar wat mij betreft is het helemaal niet verkeerd als je bepaalde zaken of beweringen in vraag stelt, in plaats van alles klakkeloos aan te nemen.

Spoorloos verdwenen

Inmiddels wandelen we via het werkelijk oogstrelende landschap in een rustig tempo terug naar de ingang, die helaas nog een behoorlijk stuk bij ons vandaan is. Daarom besluit ik het sneller te gaan doen, ik ben zo moe dat ik maar een ding wil: slapen. Van langzaam lopen word ik alleen maar lomer. Bovendien staat er ook nog anderhalf uur op de scooter in het vooruitzicht.

Het zal met de vermoeidheid te maken hebben, maar we hebben ons helemaal niet aan elkaar voorgesteld. Dit realiseer ik me pas als ik de twee al uit oog verloren ben. Vervelend, aangezien ik enkele schitterende foto’s met de telefoon van de eerder aangehaalde Belg gemaakt heb.

Een pluspunt is de ingang die in zicht gekomen is. Daar wacht de bestuurder die me vannacht heeft afgezet. Geslapen heeft hij niet, iets dat goed te zien is. Ik speel met de gedachte of het wel verstandig is om bij hem achterop te gaan zitten, maar laat het maar voor wat het is.

Ik vraag aan hem of we nog een kwartiertje kunnen wachten op de twee jongens die ik heb ontmoet. Dan zullen ze wel beneden zijn neem ik aan.

Zitten en oppassen dat ik niet in slaap val.

Maar nee, geen van hen is zichtbaar. Daarom neem ik de beslissing om ze zelf te zoeken. Waar ik de energie vandaan haal mag God weten, maar het lukt me om rennend naar boven te gaan. Mensen kijken me aan alsof ik gek ben, uiteraard niet wetende wat mijn missie is.

Bij iedere bocht hoop ik de twee tegen te komen. Maar telkens word ik teleurgesteld. “Ongelofelijk!”, roep ik meerdere keren. Waar the hell zijn ze gebleven? Ik doe verwoede pogingen en schreeuw enkele keren. Als men al niet dacht dat ik gek was, denkt men het nu vast en zeker.

Na een half uur geef ik het op. Het is simpelweg onmogelijk dat ze hier nog ergens aan het wandelen zijn. Verder wil ik voorkomen om vermoeide de scooter-chauffeur nog langer te laten wachten. Ik trek nog even m’n lange broek uit, aangezien het broeiend warm begint te worden en ik toch een kortere eronder aanheb. Teleurgesteld en met enig onbegrip zet ik een sprint in naar het begin.

Het is al halfnegen en dan ook tijd om te gaan. Ik voel geen energie meer en m’n ogen prikken. Kapot en verslagen. Alsof ik op de weg terug ben van een slopend housefeest. Wat een nacht was dit. In allerlei opzichten.

Hoe hoog is de Ijen-vulkaan?

Kawah Ijen is 2.799 meter hoog. De andere vulkanen in het gebied Raung, Merapi en Suket zijn respectievelijk 3.332, 2.910 en 2.950 meter hoog. Ijen is dus de kleinste van de vier, maar nog altijd reusachtig 😉 .

Is Ijen een actieve vulkaan?

Nou, zeker ja. In 2018 nog was er zoveel giftig gas aanwezig dat de krater maandenlang gesloten werd voor toeristen en werkers. Daarnaast werden de mensen uit de omringende dorpjes geëvacueerd.

De laatste uitbarsting is echter alweer een hele poos geleden en was in 1999. Hierbij zijn overigens geen doden of gewonden gevallen.

Wat kost het hiken van de Ijen-vulkaan?

De entree tot Kawah Ijen kost 100.000 IDR op doordeweekse dagen en 150.000 IDR in het weekend. Tickets koop je bij de ingang.

Hoelang duurt de hike?

Het duurt 1,5 tot 2 uur om boven te komen en 1 tot 2 uur om naar beneden en daarna richting de krater te gaan. Vervolgens 1 uur langs de rand en nog 1 uur terug naar beneden. Je bent dus zo’n 5 tot 6 uur aan het hiken. De gehele trip van deur tot deur duurt een uur of tien.

Er rijden trouwens ook een soort zelfgemaakte tuk-tuks naar boven, mocht je niet willen lopen.

Hoe ontstaat ‘Blue Fire’, oftewel het blauwe vuur?

Het blauwe vuur bij Kawah Ijen, hoe ontstaat dit eigenlijk? Het is een mysterie bij Kawah Ijen dat maar weinig mensen kunnen verklaren. Ikzelf ook niet hoor, dus ik heb wat research gedaan en ik ga het zo makkelijk mogelijk voor je proberen uit te leggen.

Simpel gezegd wordt het licht gevormd door de verbranding van zwavelzuurgassen. Ze ontsnappen langs de scheuren in de vulkaan waarbij temperaturen van 600°C worden bereikt. Het contact met lucht lokt een reactie uit zodat vlammen van maximaal 5 meter ontstaan. Sommige zwavelzuurgassen veranderen in vloeibare, blauwgekleurde zwavel en blijven vervolgens branden. De blauwe gloed heeft iets weg van een rivier, waardoor het blauwe vuur nogal eens wordt verward met lava, maar dat is het dus niet.

Het blauwe vuur is alleen in het donker te bewonderen, vandaar dat je al in de nacht op pad moet om het te kunnen bewonderen.

Wil je het blauwe vuur zien, dan zal je dus vroeg uit de veren moeten. De ideale aankomsttijd bij het vertrekpunt is ergens tussen 12 en 1 uur ’s nachts, zo ben je tussen 2 en 4 bij het blauwe vuur. Het hiken naar boven en daarna afdalen naar de krater waar je dit spektakel bewondert duurt 1,5 tot 2 uur.

Wat neem je mee voor de hike?

Ja, het kan behoorlijk koud worden, zeker als je boven staat de wachten tot het uitzicht op het kratermeer zichtbaar wordt. Hieronder heb ik een paklijst voor je samengesteld, zodat je weet wat je mee moet nemen voor de hike.

• Breng voldoende water mee, denk aan 2 liter.
• Voor mij voldeden hardloopschoenen, zoals tijdens eigenlijk iedere bergbeklimming wel het geval is. Stevige wandelschoenen aandoen kan natuurlijk ook.
• Qua broek raad ik je een hardlooplegging aan.
• Kleed jezelf in lagen. Denk bijvoorbeeld aan een tanktop of T-shirt, daarboven een trek-top en eventueel een lichte jas die makkelijk in je rugzak past.
• Handschoenen had ik niet bij me, maar ik zou ze nu zeker inpakken.
• Snacks zoals pinda’s zijn perfect om je energie te geven. Bananen ook trouwens. Op de weg omhoog, ongeveer op 2/3e, is tevens een eenvoudige eetgelegenheid om koffie, noedels en zulke dingen te kopen.
• Een gasmasker huur je bij de ingang, dit kost 40.000 IDR. Je krijgt er een zaklampje bij.
• Draag geen zilveren sieraden, die worden namelijk helemaal zwart door de zwaveldampen!

Steun de mijnwerkers

Tijdens de tocht zullen er regelmatig mijnwerkers langs je lopen. Ze werken zich te pletter voor een hongerloon, in ronduit barre omstandigheden waarbij ze hun leven riskeren.

Ze zijn je erg dankbaar als je ze een fooi geeft. Ook maken ze ornamenten van zwavel, die je voor een klein bedrag van ze kunt kopen.

Moet je een tour boeken?

Nee hoor, je kunt net als ik zonder gids de vulkaan op. Je moet dan wel zelf je transport regelen, daarover vertel ik verderop meer.

Echter, als je een tour in Banyuwangi boekt ga je met een gids op pad die je tijdens de trekking van alles en nog wat over de vulkaan en de harde werkers vertelt. En die achtergrondinformatie is zeker waardevol om te krijgen. Een privé-tour kost rond de 350.000 IDR per persoon, waarbij minimaal twee personen vereist zijn. Voor een groepstour betaal je bedragen rond de 150.000 IDR. Dat valt heel erg mee dus. De entree tot de vulkaan zit hier niet bij inbegrepen.

Je boekt een tour via je guesthouse in Banyuwangi of online op Get Your Guide, deze tour is erg populair. Ze bieden bovendien excursies naar Ijen aan vanuit Jakarta, Malang, Surabaya, Yogyakarta en ook vanaf Bali. In sommige tours combineer je de Ijen met een bezoek aan Bromo, een andere fascinerende vulkaan op Java.

Het complete Ijen-aanbod van Get Your Guide kun je hier vinden.

Welke plekjes zijn aanraders qua eten en drinken in Banyuwangi?

Als je trek hebt in Indonesisch, dan moet je natuurlijk in een traditionele ‘warung’ gaan eten. Drie aanraders zijn Warunk Loji, Warung Serawung en Warung Ijo.

Ben je net aangekomen met de trein en heb je zin in koffie of bijvoorbeeld een lekkere smoothie bowl? Loop dan naar het Palm Sugar Cafe. In het centrum heb je nog een aantal andere leuke koffietentjes die ik je aanraad: Metronome Coffee Banyuwangi, Kemunir Kopi en House of Coffee Banyuwangi.

Op zoek naar een gezonde hap, bijvoorbeeld een verse salade of een kom fruit met noten en zaden gecombineerd met een sapje? Kijk dan bij de NAVIT Juice & Salad Bar.

Waar in Banyuwangi raad ik je aan om te overnachten?

In Banyuwangi heb je homestays en een aantal prima hotels om te slapen.

Qua homestays raad ik je Good Feeling Ijen, Cheap Inn Banyuwangi en de Adara Homestay aan.

Twee fijne hotels zijn Kokoon Hotel Banyuwangi en eL Hotel Royale Banyuwangi.

Meer luxe vind je bij Dialoog Banyuwangi.

Als je met de trein komt en uitstapt in het Banyuwangi City Train Station, weet dan dat je nog zo’n 4 tot 5 kilometer buiten het centrum zit. Je kunt daar gebruikmaken van de apps Grab of Gojek om een motorbike-driver te vinden. Of spring bij een local achterop die je een rit aanbiedt. Je kunt ook net als ik deed een accommodatie vlakbij het station boeken, de al genoemde Adara Homestay ligt bijvoorbeeld op 10 minuten lopen. Qua omgeving is er in het centrum alleen net iets meer te beleven.

Hoe kom in Banyuwangi?

Je hebt diverse mogelijkheden om in Bayuwangi te komen. Zo kun je vanuit Probollingo, het stadje bij de Bromo-vulkaan, een trein (5 uur reistijd) of bus (7 uur reistijd) pakken.

Vertrek je in Surabaya, dan ben je met de trein 7 uur onderweg en met de bus 8 uur. Zelf ben ik met de trein gegaan.

Ten slotte is ook Malang een optie om te vertrekken, zowel per trein (7 uur reistijd) als per bus (6 uur reistijd).

Banyuwangi heeft overigens een kleine airport. Vanuit bijvoorbeeld Jakarta vlieg je er in 1 uur en 45 minuten heen.

Hoe kom je van Banyuwangi naar Kawah Ijen?

In Banyuwangi boek je vervolgens een minivan, vaak via het guesthouse waar je verblijft. Zij verzorgen de nachtelijke transfer per minibus (1,5 uur reistijd) naar Kawah Ijen, en zal je even later aan je hike beginnen.

Je kunt ook net als ik voor een scooter-taxi gaan, al is de zo’n busje natuurlijk comfortabeler en kun je daar onderweg misschien nog een beetje in slapen.

Indien je een tour hebt geboekt, dan is het vervoer richting Kawah Ijen uiteraard al voor je geregeld.

Wat is de beste reistijd voor de Ijen-vulkaan?

Het droogseizoen loopt van april tot en met oktober en is de beste periode om naar de Ijen-vulkaan te gaan. Tijdens het regenseizoen kan ook hoor, alleen is de kans dan groter dat het glad en modderig is op de trail.

Check ook mijn avonturen op andere vulkanen in Indonesië

De trekking naar de top van de Rinjani bracht me in een ware rollercoaster van emoties. Man, wat heb ik afgezien, tot janken aan toe!

Mount Bromo was in die zin een eitje, maar net zo goed mega-indrukwekkend.

Tot slot nodig ik je uit om meer te lezen over m’n avonturen op de Kelimutu-vulkaan op Flores. Alweer zo’n ongelofelijke plek op aarde.

Reis door naar Bali

Wist je dat je vanuit Banyuwangi eenvoudig op Bali kunt komen? Vanaf de Ketapang Harbour maak je in slechts 45 minuten de oversteek naar Gilimanuk op Bali, het is een weg die veel backpackers bewandelen.

Een leuke route voor Java

Tot slot heb ik nog een kleine vraag aan je: ga jij naar Indonesië en ben je op zoek naar een route voor Java, of een van de andere Indische eilanden?

In dat geval raad ik je aan om Backpackgids Indonesië aan te schaffen. Je krijgt hierbij twee gidsen die vol inspiratie, routes en insider-tips zitten.