Op zoek naar Pergasingan Hill

Lombok kent talloze prachtige plekjes om te bezoeken. Een daarvan is Pergasingan Hill met haar unieke uitzicht. Uitzicht op een vallei, die gedomineerd wordt door gekleurde rijstvelden.

Toen ik op Facebook een foto voorbij zag komen via de pagina van Wonderful Indonesia, was het voor mij meteen duidelijk dat ik erheen wilde.

Zodoende ben ik op pad gegaan.

De zoektocht was misschien wel net zo bijzonder als het uitzicht vanaf de berg. Het werd een speciale dag waarover ik je in dit verhaal meer ga vertellen.

Een toevallige ontmoeting?

In Kuta leer ik een meisje -Juliet- kennen dat de toekomstige eigenaresse is van een nog te bouwen hotel. Ze wil een dezer dagen diverse mooie plekken van Lombok gaan ontdekken, om promotiefilmpjes over het eiland te maken.

Toeval of niet, ze heeft het al vrij snel over Pergasingan Hill en vraagt of ik morgen mee wil rijden om deze bezienswaardigheid te gaan bekijken. Het is juist deze berg die ik wil zien. Mijn antwoord is dan ook: “Natuurlijk ga ik mee.”

Roadtrippen naar Sembalun

Die ochtend daarop hebben we om tien uur afgesproken. Laat voor de plaatselijke bevolking, voor mij vroeg genoeg. De afstand die we af moeten leggen is zo’n 100 kilometer. In Nederland een eitje, in Indonesië duurt zoiets al snel drie-en-een-half uur. En dan zit het nog mee.

Ik spring in de gehuurde Toyota en constateer dat Juliet net zoveel van het komende avontuur afweet als ik. Vrijwel niets dus. Net wanneer ik voor wil stellen ook een deel van de rit op me te willen nemen, realiseer ik me dat schakelen met m’n linkerhand misschien niet zo’n goed idee is. Ik laat het er daarom maar bij zitten

We volgen de route via Google Maps. Dit blijkt de toeristische in plaat van de snelste. Na een uur of twee stoppen we om wat te eten. Echt ontbeten hebben we, op enkele bananen na, beiden namelijk nog niet. Uit het feit dat nagenoeg iedereen me, al dan niet, opzichtig aanstaart, leid ik af dat men in deze omgeving nauwelijks toeristen ziet.

Wanneer we al bijna drie uur onderweg zijn, geeft de routeplanner nog slechts 20 kilometer aan. Het landschap begint meer en meer uit bergen te bestaan, een goed teken.

Dan ineens belanden op een verrassend goed geasfalteerde slingerweg met, nog verrassender, talloze loerende aapjes. Soms aandachtig kijkend, maar minstens net zo vaak ongeïnteresseerd zittend op de weg. Grijze makaken. Je kent ze wel. Ze ogen o zo schattig, desondanks hebben ze de gave om je evengoed van je (waardevolle) spullen te bestelen. Telkens als we er een voorbijgaan, kijkt deze vol interesse naar de auto. Lopen is hier volgens mij geen aanrader.

Eindelijk zijn we in Sembalun:

Alleen is Pergasingan Hill schijnbaar nog een stukje. Tenminste, als we enkele locals moeten geloven. Enig scepticisme is op z’n plaats, aangezien de realiteit hier nogal regelmatig afwijkt van wat men je vertelt.

Pergasingan Hill?

Google Maps is de weg kwijt en kan ons helaas niet meer verder helpen. Mijn vertrouwde Maps.me heeft met dezelfde problemen te kampen. Een ding is zeker: we zijn in de buurt. De locals zullen ons vast wel kunnen helpen.

Helaas. Als we aan enkele bewoners vragen naar Pergasingan Hill, weet men van niks. Dat veel van de mensen ‘Sasak’, een taal op Lombok, spreken en Juliet enkel ‘Bahasa Indonesia’, maakt het allemaal nog wat ingewikkelder.

Tot we iemand tegenkomen die meedeelt dat we rechtsaf moeten bij een groot knoflookbeeld. Een eindje terug. Ik en Juliet kunnen ons dit beeld niet herinneren. Echter, zoiets lijkt moeilijk te missen. We draaien om en gaan op zoek.

We twijfelen of we wel goed zitten. Daarom vragen we het nog eens. Later zou duidelijk worden dat deze mensen, hoe overtuigend ook, ons totaal de verkeerde kant op hebben gestuurd.

Dan verschijnt het opvallende beeld van een witte knoflook. Overigens moeten we niet rechts, zoals ons verteld was, maar linksaf. Nadat we nog een paar keer verkeerd rijden en het merendeel van de mensen nog nooit gehoord heeft van Pergasingan Hill, krijgen we de gouden tip. Via een moskee en een verlaten weg, komen we uit bij de voet van de heuvel. Naja, heuvel is misschien een wat ongepast woord, aangezien de top zo’n 1.700 meter boven zeeniveau ligt.

Niemand te bekennen

Juliet wil via een smal stenen padje de oversteek wagen met de auto, maar gelukkig breng ik haar van dit idee af. Als er hier iets gebeurt, is er niemand om je te helpen. We parkeren de Toyota op een daarvoor bestemd lijkend grasveld.

Het is ons een raadsel waar we heen moeten. Misschien kunnen we het iemand vragen, al lijkt in de hut waar we langskomen al jaren geen mens meer geweest te zijn. Een toilet is er wel, met de ironische tekst: ‘Verboden te poepen’.

Muziekspelende kinderen

Nogal onverwachts klinkt er ineens muziek. Liever noem ik het herrie. Met alle respect trouwens. Het blijken kinderen die voor het hoge volume zorgen. Ze wijzen ons de weg en gaan vrolijk door. Ook geven ze aan mee te willen, dit lijkt ons allen niet zo’n goede zet.

Kort daarna komt een oudere man het terrein op gereden. Gelukkig, aangezien hij ons van alles over Pergasingan Hill kan vertellen. Eindelijk iemand die lijkt te weten waar we naar zoeken. Hij zegt onder andere dat er bij de parkeerplaats gidsen wachten die mensen zoals wij met de scooter naar boven kunnen brengen. Wanneer hij aangeeft dat het drie kwartier wandelen is, besluiten we de trip zelfstandig te maken.

De kinderen kijken ons na tot we uit het zicht verdwenen zijn.

Een minitrekking met unieke uitzichten

Het begin is makkelijk, vrij snel daarna begint het meer op klimmen te lijken dan op wandelen. We zien een toerist afdalen die in het Engels meedeelt dat het nog ongeveer 20 minuten naar de top is. De praktijk is anders, aangezien ik bijna een uur verder nog verre van op te top ben. Juliet heeft, gezien haar slechte conditie inmiddels opgegeven.

Research op internet wijst uit dat het om en nabij de drie uur duurt om boven op de berg te komen. Eens te meer wordt duidelijk dat de uitspraken van de locals met een dikke korrel zout dienen te worden genomen. Want drie uur is geen 45 minuten. Diezelfde meneer die het over deze 45 minuten had, zei tevens dat je per scooter naar boven kunt. Ik heb het met handen en voeten soms al moeilijk genoeg. Voor de duidelijkheid: het is onmogelijk om hier te rijden.

En die toerist van net dan? 20 minuten?

Ach ja, hadden we zelf maar wat meer onderzoek moeten doen, zo is het ook weer. Bovendien vind ik het wel lekker om even een beetje te zweten, ik heb al lang genoeg in de auto gezeten.

Als ik me omdraai, zie ik een gedeelte van de vallei:

Alle reden om door te gaan en een nog beter plekje te vinden dus.

Soms kom ik andere personen tegen, uitsluitend jongere Indonesiërs. Iedereen van hen heeft een tentje bij, je kunt namelijk op de top kamperen. Dat moet een vette ervaring zijn denk ik.

Even later loop ik door een gebied dat vooral bestaat uit struiken. Hier en daar ligt poep van, volgens mij, buffels. Spotten doe ik ze alleen niet.

Af en toe stop ik om van het schitterende uitzicht op de vallei te genieten. Een vallei die bestaat uit gekleurde rijstvelden. Uniek:

Verder zie ik een dorp, savanne en heuvellandschap, waaronder Mount Rinjani. De berg die ik een paar dagen later zou gaan beklimmen:

Dat het om de Rinjani-vulkaan gaat, krijg ik overigens te horen van een koppeltje waarmee ik enkele woorden wissel.

Op een zeker moment, als ik besloten heb dat het uitzicht nauwelijks nog beter kan worden, ga ik in rap tempo terug naar Juliet. Ik dacht immers maar 20 minuten weg te zijn, het werd alleen iets langer.

Na een paar onschuldige glijpartijen, hoor ik iemand zingen. Het is Juliet en ik toon haar via mijn telefoon wat ze gemist heeft. Ik ben blij dat ik weer een speciale ervaring rijker ben.