8 bijzondere momenten tijdens deze reis

De tijd tikt door en inmiddels ben ik alweer dik tien maanden op reis. Deze trip heeft me op prachtige plekken in Thailand, Indonesië, Vietnam en Maleisië gebracht. Wat me nog meer te wachten staat, weet ik eerlijk gezegd niet. Sulawesi? Nieuw-Zeeland? Het zijn twee bestemmingen waar ik op een of andere manier erg naar uitkijk.

Maar goed, dit artikel gaat over het verleden. Ik deel acht momenten met je. Momenten die ik niet snel meer zal vergeten, omdat ze raar, emotioneel of om een andere reden bijzonder zijn. Momenten die deze reis speciaal maken.

1. Het schoenpoetsincident in Hanoi

Op een zonnige zondagmiddag loop ik door de levendige Old Quarter van Hanoi als iemand ineens naar m’n rechterschoen grijpt. Zonder dat ik tegen kan stribbelen, is de schoen al uit.

Wat staat me hier te wachten? Ergens hoor ik alarmbellen rinkelen, maar het gaat allemaal verdomd snel.

De man lijmt het loszittende lipje van de zool en aan de binnenkant worden scheurtjes bij de hiel met een soort ducttape weggewerkt. Tenslotte wordt er ook nog schoonmaakmiddel bij gepakt om deze Asics er als nieuw te doen uitzien.

Hij vraagt vriendelijk of ik naast ‘m kom zitten, waarop ik zeg dat ik snel door moet. Uiteindelijk doe ik het toch maar, het lijkt alleen wel even te duren. Ik begin me te realiseren dat mijn gedachte dat het hier om een vriendendienst gaat, vrij naïef is.

Aan het eind van de rit, zo’n vijf minuten later, vraagt de man dan ook om 250.000 dong, dik 10 euro. Voor Vietnamese begrippen ronduit belachelijk.

Ik wil best iets geven hoor, aangezien hij toch z’n best heeft gedaan. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb er niet om gevraagd. Ach ja, ergens vind ik het ook wel knap. Of is deze handelswijze vooral sneaky en een manier om mensen op te lichten?

Na een onzinverhaal dat ik het gevraagde bedrag niet bij de hand heb, betaal ik omgerekend één euro. De man lijkt het, verrassend genoeg, prima te vinden. Zijn handlanger, een of andere puber die al vier keer is langsgekomen, kijkt me een paar keer vies aan. “You wanted it.” Het zal wel.

Het toevallige is dan weer dat ik eerder inderdaad op zoek ben geweest naar lijm om m’n schoen te fixen. Misschien moest het daarom ook wel zo zijn. Ik heb er nog altijd profijt van in ieder geval.

2. Het weerzien met mijn zusje

Ik ben op 31 augustus 2016 uit Nederland vertrokken en mijn zusje kwam met het leuke idee om me op te komen zoeken. In januari was het dan zover. Na bijna een half jaar zou ik haar weer zien. Super.

Na heel wat gedoe met de taxi en de Wi-Fi op de luchthaven die het bij haar schijnbaar niet doet, krijg ik vlak voor middennacht een berichtje via Facebook dat ze eindelijk Khao San Road in Bangkok bereikt heeft.

Twee uur daarvoor had ik haar nog telefonisch gesproken, maar omdat dit op m’n Nederlandse nummer was en er nauwelijks nog tegoed opstond, werd de verbinding verbroken. Aangezien zij geen Wi-Fi had, was er dus geen mogelijkheid om elkaar te bereiken.

Al met al is het toch nog goed gekomen, en ben ik door de regen naar een barretje vlakbij Khao San Road gerend. Daar zat ze dan met een watertje, mijn zusje voor het eerst buiten Europa. Het het mooiste is dat we elkaar weer zagen, een bijzonder moment. We zijn uiteindelijk een maand samen op pad geweest, onder andere naar Koh Lipe en Koh Tarutao.

Om dan weer uit elkaar te gaan, was voor mij behoorlijk pittig.

3. Kinderen die voor het eerst een mountainbike zien

In Sapa-regio heb ik meerdere dingen gedaan: de Fansipan beklommen, een meerdaagse hike door de rijstvelden en met de mountainbike op pad geweest in de bergen van Ban Phung. Dit puntje gaat over die laatste activiteit.

Als ik een sprint inzet, komen er ineens allemaal lachende kinderen achter me aanrennen, minuten lang zonder een break. Wanneer ik omkijk, stoppen ze en doen ze net of hun neus bloedt. Ze lijken te verlegen om me aan te kijken.

Aangezien de weg slechter en slechter wordt, stap ik af om te lopen en ze helpen mee om mijn mountainbike aan te duwen. Via de stang en via het achterwiel. Hard lachend en dolenthousiast.

Daarna besluit ik de fiets aan hen te geven. En dat, zo’n fiets, lijken ze nog nooit eerder gezien te hebben. Of misschien is het de combinatie blonde Westerling en mountainbike. Vervolgens voelen ze eraan en kijken er inspecterend naar. Ook doen ze er kunstjes op: twee houden ‘m vast en een ander jochie probeert erop te gaan zitten. Dat lukt maar half. Alle anderen kijken vol verbazing toe, waaronder twee meisjes die zich verschuilen onder een paraplu. Voor de zon overigens.

4. De eeuwig dankbare dakloze in Kuala Lumpur

Deze gebeurtenis is letterlijk van gisterenavond.

Vind jij de Sundae-ijsjes van McDonald’s ook zo lekker? Nadat ik gegeten heb, ga ik zo’n ding halen. Een klein dessert. Onderweg zie ik enkele daklozen op de grond of bankjes liggen. Zo triest. Echter, hier in Kuala Lumpur lijkt iedereen het normaal te vinden.

Als ik na even gewacht te hebben het ijsje in mijn handen heb, besluit ik ‘m mee te nemen om in m’n hostel op te eten. Maar dan denk ik: als ik er een dakloze blij mee kan maken, dan voelt dat voor nu eigenlijk veel beter. Ik heb immers toch al gegeten, die andere mogelijke persoon waarschijnlijk niet.

Op het moment dat ik al bijna terug ‘thuis’ ben, zie ik onverwachts iemand onder een donker afdakje op de grond liggen. Een man. Ik laat het ijsje aan hem zien en gebaar of hij er zin in heeft.

De twinkeling in de ogen van deze man is iets dat ik niet snel zal vergeten. Hij sprong letterlijk overeind en was zo blij als een kind. Zo intens dankbaar als iemand kan zijn met zoiets kleins.

5. Een ultiem geluksmoment op Koh Tao

Als ik met de mountainbike het mooie eiland Koh Tao aan het verkennen ben, maak ik een stop om een mangoshake te drinken. Lekker verkoelend. Afrekenen, genieten en verder.

Na een heuvelachtige tocht kom ik aan bij Sai Daeng Beach, een van de mooiere stranden van het eiland. Tot mijn schrik kom ik erachter dat het nektasje, dat ik altijd bij me draag, verdwenen is. Nogal klote, aangezien daar mijn geld, sleuteltje en pinpas inzitten.

Shit, en nu?

Een speurtocht langs de weg die ik heb gereden, leidt nergens naar. Dit kan in ieder geval twee dingen betekenen: (1) iemand heeft mijn tasje gevonden en meegenomen of (2) het tasje ligt nog bij het fruitkraampje waar ik eerder gestopt ben.

Ik probeer positief te blijven, aangezien ik geen zin heb om te verzinken in negativiteit.

En wat blijkt, bij de fruitkraam krijg ik een papiertje overhandigd met daarop het telefoonnummer van degene die mijn waardevolle spullen gevonden heeft. Er staat op dat ik me kan melden bij het nabijgelegen politiebureau. Ik ben de medewerkster eeuwig dankbaar, maar ze zegt me dat ik hiervoor bij de eerlijke vinder moet zijn.

Met een euforisch gevoel race ik naar het politiebureau waar, inderdaad, het nektasje ligt. Inclusief alle spullen. Nog euforischer dan vlak daarvoor, verlaat ik het kantoor. Ik probeer deze goudeerlijke persoon te bellen, maar geen gehoor. Later zou ik hem nog spreken en mijn eeuwige dankbaarheid tonen. Wat een geluk!

6. Een verkeerd adres in Yogyakarta

Aangezien de kamers volgeboekt zijn in de guesthouse waar ik tot nu toe ben verbleven, moet ik op zoek naar een andere plek. Via Booking.com valt mijn oog op House of Nasi Bungkus. Vanwege de hoge rating (9,5/10) besluit ik dat dit ‘m gaat worden.

Ik start de Gojek-app op mijn telefoon en reserveer een scootertaxi. Ik heb het adres van de bestemming ingevoerd, zo’n acht kilometer verderop.

Als we rijden, komt de regen met bakken uit de hemel. Aangezien de rit nogal lang begint te duren, check ik even of we überhaupt goed zitten. Naar wat ik zie, lijkt het of we verder en verder verwijderd raken van waar ik moet zijn.

Ik probeer dit duidelijk te maken aan de niet-Engels-sprekende gids, maar hij lijkt zeker van z’n zaak. Op een druk kruispunt stoppen we en vraagt hij aan enkele locals waar de House of Nasi Bungkus is. Om het hoekje, als we hen moeten geloven.

Helaas blijkt het om een lokaal eetzaakje te gaan met dezelfde naam. En zo zijn er nog tig van dit soort ‘warungs’, de naam is kennelijk vaak gebruikt. Een man vertelt ons dat we compleet uit de richting zijn.

Behoorlijk geïrriteerd, wetende dat we op inmiddels 15 kilometer van de beoogde bestemming afzitten en dat dit in een drukke stad als Yogyakarta al snel een uur kan duren én de aanhoudende hoosbui, vraag ik waar we ons in godsnaam bevinden.

Alleen begin ik me ook te realiseren dat ik degene ben die fout zit. Blijkbaar heb ik het foute adres in de Gojek-app geselecteerd, aangezien ik bij het vinden van ‘House of Nasi Bungkus’ waarschijnlijk te snel op enter heb gedrukt.

Uiteindelijk belanden we op de plek waar ik moet zijn. Ik verontschuldig me meermaals voor m’n geïrriteerde houding, waar ik me echt even kut over voel. Het is immers mijn eigen domme foute geweest. Leermomentje voor mezelf.

7. Naar de kapper in Vietnam

Op een avond loop ik een aangeraden kapperssalon binnen en vraag of enkel de gespleten puntjes geknipt kunnen worden. Eerst in het Engels, maar al snel begrijp ik dat gebarentaal het voornaamste communicatiemiddel tussen mij en de medewerkers zal zijn.

Ze staren wat naar me en voelen met professioneel ogende precisie aan m’n haar. Ze zeggen het een soort van te begrijpen, maar kijken me aan alsof ik naar de ingewikkelde oplossing van een wiskundige vergelijking vraag.

Helemaal gerustgesteld ben ik dus niet.

Vervolgens belt een medewerkster met een Vietnamese die Engels spreekt. Ze dient als tolk en kan zo aangeven wat ik nu eigenlijk wil. Na 20 minuten kunnen we beginnen.

Vrijwel direct krijg ik de vraag of ik m’n haar wil wassen. Als ik dan probeer uit te leggen dat ik geen chemische zooi erin wil, wordt wederom de telefoon erbij gepakt. Ze lijken zoiets nog nooit gehoord te hebben.

Op een geven moment staan er drie kappers aan m’n haar te voelen en ernaar te kijken. Ze overleggen met elkaar en komen dan ineens met de vraag of ik het heb geverfd. Het antwoord van mijn kant is nee.

Als ik via de spiegel opmerk dat met uiterste nauwkeurigheid de bij kappers bekende inknip-methode wordt toegepast, heb ik er vertrouwen in. Vertrouwen dat ik zonder abrupte hoeken in m’n haar wegkom.

Na pak ‘m beet 45 minuten zijn we klaar en krijg ik nog een heerlijke hoofdmassage met pure kokos- en arganolie. Ik val zowat in slaap.

Dan wil ik afrekenen, maar dat lijkt vreemd gevonden te worden. De kapster belt wederom, en deze toch wel luxe behandeling blijkt zelfs gratis te zijn. De tolk, iemand die ik eerder heb ontmoet, staat er namelijk op dit voor mij te vergoeden.

Even later verlaat ik de zaal en de vrouw zwaait lachend een keer of tien. Alsof er net iets heel speciaals is gebeurd..

8. Een bijzondere ontmoeting in Sapa

Ik kom nog even terug op Sapa. Tijdens mijn verblijf in het bergdorpje ontmoette ik namelijk een man en een vrouw die aan het praten waren over de BNN-serie Break Free.  Het stel vertelde dat ze de ouders kennen van een van de personen die hierin centraal heeft gestaan. Ik heb het over Ken Boogers.

Als ik de namen Break Free en kort daarop Ken Boogers hoor vallen, voel ik aan alles dat ik met deze mensen in contact moet komen. Juist deze aflevering is me namelijk heel erg bijgebleven.

Wanneer ik ze dit vertel, raken we in een boeiend gesprek. Een gesprek over het leven van de jongen en dat hij zo anders was dan de meeste mensen om hem heen. Iemand die het materialistische leventje had verruild voor vrijheid en het in zijn ogen ‘echte’ leven. Iemand waarmee ik, op basis van wat ik ervan gezien heb, vele raakvlakken voel.

Onze ontmoeting heeft tot dit artikel geleid, en is uiteindelijk zelfs bij de moeder, het zusje en de broer van Ken terechtgekomen. Alsof het zo moest zijn. Heel bijzonder.

Wat zijn voor jou bijzondere momenten die je tijdens een reis hebt meegemaakt?