Koh Tarutao: een ruig eiland met mysterieuze vibes

Ik en m’n zusje zijn inmiddels 9 dagen op Koh Lipe en vinden het wel mooi geweest. Nu nog een nieuwe bestemming uitzoeken. Een ding staat vast: we willen een plek die niet zo toeristisch is als hier. En aangezien de het Tarutao National Marine Park uit 51 eilandjes bestaat, zal er vast wel iets leuks tussen zitten.

Na wat research te hebben gedaan, wordt het uiteindelijk Koh Tarutao. Een gigantisch eiland dat volledig is benoemd tot nationaal park en letterlijk een grote jungle is, met verlaten stranden om te kamperen. In het verleden is er bovendien een seizoen van Expeditie Robinson opgenomen.

Het lijkt ons wel wat.

Na het eten boeken we ons ticket voor de volgende dag om 11.30 uur. Geen idee wat ons te wachten staat.

Wel komen we er erachter dat het ooit een duistere spot was waar mensen gevangen werden gehouden en gemarteld werden…

Koh Tarutao is volstrekt anders dan andere eilanden in Thailand. Ze is verwilderd, een tikkeltje griezelig en beeldschoon ineen. Een bruisende walking street met aan weerszijden bars, eettentjes en shops zoals op het hippe Koh Lipe hoef je hier niet te verwachten. Koh Tarutao bezoek je om één te worden met de natuur en afstand te nemen van prikkels.

Op het voormalige gevangeniseiland (daarover verderop meer) kan je in een tentje bij de zee slapen, lopen wilde zwijnen rond en kun je urenlang door de jungle hiken.

Ben jij klaar voor dit unieke en bovenal speciale stukje Thailand? Lees dan verder, want ik ga je alles vertellen over de avonturen die ik en mijn zusje er beleefd hebben. Ook geef ik je alle praktische info die je nodig hebt voor je bezoek.

Over Koh Tarutao

Koh Tarutao ligt in de Andamanse Zee en is onderdeel van het Tarutao National Marine Park. Van alle 51 eilanden is ze het grootste, om precies te zijn 26 kilometer lang en 11 kilometer breed.

Van 1938 tot 1948 diende Koh Tarutao als gevangeniskamp en stond het eiland bekend als een regelrechte hel. Criminelen en politieke dissidenten werden er vastgehouden, een hoop van hen stierf van de honger, door martelingen of malaria. De Thai geloven dat hun geesten nog altijd rondzwerven over het eiland.

Qua voorzieningen hoef je er niet veel te verwachten. Transport is behalve de fiets en paar oeroude wagentjes niet, overnachten is enkel mogelijk in een tentje of spartaanse bungalow van het nationale park en restaurants zijn op een hand te tellen. En een pinautomaat kun je al helemaal op je buik schrijven.

Wat mag je dan wél verwachten? Weelderige jungle, onontdekte strandjes met helder water, weidse uitzichten vanaf bergtoppen op zo’n 700 meter hoogte, grotten en verborgen watervallen. En amper andere toeristen. (Spannend) avontuur is hier gegarandeerd.

Koh Tarutao: onze ervaringen

Ik ga verder met de ervaringen die ik en m’n zusje op Koh Tarutao hebben beleefd. Ga er goed voor zitten zou ik zeggen en geniet van het verhaal 🙂 .

Oh enne, vergeef me voor de niet al te scherpe foto’s. Ze komen uit 2017 en ik maakte ze met een iPhone 4.

Van Koh Lipe naar Koh Tarutao: een harde zit

Eenmaal in de speedboot besluit ik al gauw om buiten op het dek te gaan zitten.

Niet geheel zonder reden trouwens…

M’n zusje en ik hadden even hiervoor het nodige gezeik. Ik was bijna te laat bij de boot en ze was redelijk over d’r toeren, blijkbaar had ze alles op alles moet zetten om de boot niet zonder mij te moeten laten vertrekken. Ik reageerde vrij laconiek zoals ik dat kan doen, en zo kregen we een akkefietje. Ik had zoiets van: doe effe normaal joh, en trok vervolgens naar het dek.

De tocht is echter nogal heftig aangezien de golven flink tekeergaan. Hierdoor knalt de boot soms kneiterhard op het water, vergelijk het met loodrecht neerploffen op een stuk asfalt.

Goed vasthouden en mijn tas veiligstellen is het enige wat ik kan doen. Terug naar binnengaan is geen optie meer, lopen is namelijk onmogelijk. Maar of het daar zoveel beter is, betwijfel ik.

Het is een van de heftigste boottochtjes die ik ooit het meegemaakt, al passen de Perhentian Islands en Green Island zonder enige twijfel evengoed in die categorie.

Uiteindelijk gedraagt de zee zicht godzijdank een stuk kalmer en komt Koh Tarutao in zicht. De immense jungle valt me onmiddellijk op en belooft volop avontuur.

Even later legt de bemanning de boot aan en wij blijken de enigen die uitstappen. Mensen lijken niet te beseffen dat dit een mogelijkheid is en werpen ons een blik toe of we niet helemaal goed snik zijn. Zonder enige aarzeling en met een lach op mijn gezicht stap ik uit, nadat m’n zusje me voorging.

Bij de entree betalen we 200 baht voor het nationale park en lopen verder. Vol verwachting.

De aankomst in het natuurpark

Als we aankomen ziet de ‘entree’ er tamelijk apart uit. Niet bepaad een warm welkom of zo. Daarna belanden we op een verharde weg geflankeerd door bomen, een omgeving waar je meteen rustig van wordt.

In het visitor’s center vernemen we dat er twee opties zijn: of hier slapen in een bungalow of bij het verderop gelegen strand. Daar heb je de keuze tussen een bungalow of een tent. Wij kiezen voor het laatste. Kamperen in de pure natuur aan het strand, een belevenis die we wilden meemaken.

Een vraag die tot dusvet onbeantwoord is gebleven, is of er internet aanwezig is op het eiland. Het duidelijke antwoord is: nee. Ook is er enkel tussen 18.00 uur en 06.00 uur elektriciteit. Ach, even disconnecten is misschien wel eens goed.

Even later stappen we in een soort oud vrachtwagentje dat ons en twee andere mensen afzet, zon 4,5^e kilometer verderop bij Ao Molae.

Onderweg hoor ik de takken tegen het dak zwiepen en voor ik het doorheb slaat er een tegen m’n hoofd. Yep, we zitten in de wildernis.

Kamperen op het strand

Daar aangekomen raken we allebei nogal onder de indruk van het adembenemende landschap gedomineerd door lange dunne bomen, een mix van palmen en -volgens mij- dennen:

We nemen gretig een kijkje in de tent die al voor ons klaarstaat. Benieuwd wat we aan gaan treffen gooi ik mijn hoofd naar langs de opening. Binnen liggen de bekende dunne matjes en voor ieder een dekentje. Niet bepaald comfortabel, maar soms is de ervaring belangrijker dan comfort. Mijn zusje slaakt een zucht en denkt er het hare van. Daarna kijken we elkaar aan en moeten we lachen.

Het strand, op hooguit twintig stappen van de tent, is schitterend:

Er is niemand te bekennen. Eén lange zandvlakte voor jezelf, begrensd met een imponerende rots die totaal is overgenomen door regenwoud. Zwemmen, hardlopen of gewoon lekker liggen; je kunt er doen wat je wilt. Ik besluit voor het tweede te kiezen.

Nadien spring ik de zee in en douche ik het zoute water van me af.

Buiten kletsen we met een stel andere reizigers over de lastig te omschrijven energie die op het eiland hangt. Dan besluiten we om een hapje te gaan eten in het bijbehorende restaurantje dat ’s ochtends voor het ontbijt en vanaf 17.00 uur tot 20.00 uur open is.

Net als nagenoeg iedereen, duiken we rond de klok van acht ons bed in. Da’s hoe het gaat op Koh Tarutao.

Zonder Wi-Fi en een eigen kamer met licht, merk je toch wel eerder moe te worden dan wanneer je allerlei prikkels hebt. Vroeger slapen, maar dus ook vroeger wakker worden. Weer eens wat anders. Het geluid van de zee is heerlijk om je ogen mee dicht te doen en langzaam weg te zinken

De dag daarop worden we niet echt uitgeslapen wakker. Ik ben nogal vaak uit m’n slaap ontwaakt, aangezien vrijwel iedere draai voelbaar was. Is toch even wennen als je een matras gewend bent. Maar de ervaring is super.

M’n zusje heeft op z’n zachtst gezegd kut geslapen, zo laat ze doorschemeren. Hopelijk kan de pannenkoek haar een beetje opfleuren.

Mountainbiken naar de Lu-Du Waterfall

Gister is ons verteld dat er even verderop een waterval te vinden is: de Lu-Du Waterfall. We besluiten daarom om mountainbikes te huren en op pad te gaan. Dit grapje kost 250 baht per persoon, al krijg je daarvoor wel serieus goede fietsen.

Plots roept iemand ons vanaf het strand om te komen kijken. Dolfijnen. Vlakbij de kust zie ik meerdere keren drie van deze vrolijke beesten in een boogvorm uit het water springen. Dit is wel heel erg bijzonder zeg.

Zo, nu is de tijd aangebroken om aan onze jungle-expeditie te beginnen.

Na deels over een verharde en gedeeltelijk over een haast onbegaanbare zandweg te hebben gereden, komen we aan bij een bordje waarop te lezen valt: ‘Lu-Du Waterfall linksaf’.

We kunnen nog een poosje doorrijden, tot de jungle onbegaanbaar wordt met de fiets. Zodoende parkeren we onze tweewielers en zetten we de tocht lopend voort. Op sommige bomen staan gelukkig pijlen, anders zou je de weg volkomen kwijtraken.

Onderweg treffen we een Oostenrijkse vrouw uit het ‘kamp’. Ze zegt om te keren aangezien ze gehoord had dat het liefst 4 kilometer wandelen is. Door het oerwoud is zoiets een behoorlijke klus.

Wij lopen niettemin verder en na hier en daar wat geklauter over boomstronken en gesleur door riviertjes, komen we na een half uur aan op de plek van bestemming. De waterval is alleen verre van indrukwekkend, kijk zelf maar:

Echter, de aanliggende poel voelt voor mij als een oase in de woestijn. Ik was de moeheid van me af met het zuiverende water en merk tegelijkertijd dat er aan m’n voeten wordt gesabbeld. Als ik naar beneden kijk door het water zie ik allerlei visjes van me eten. Die massage neem ik graag van ze aan.

Na een klein uurtje gaan we maar weer eens terug naar de mountainbikes. Verder naar het volgende strand dat kilometers lang schijnt te zijn: Ao Son.

Later hoorden we dat je schijnbaar nog een eind verder kon wandelen waar een grotere waterval te zien is. Da’s denk ik de waterval waarover de Oostenrijkse vrouw het had.

Als natuurkrachten samenkomen

Nu eerst eten. Gelukkig is er een restaurant. Ik heb zo’n honger en besluit voor twee rondes te gaan. Inmiddels begint het te regenen, een intense tropische bui zoals je die wel vaker voorbij ziet waaien in Thailand.

Seconden later waggelt er ineens giga-varaan door de aangelegen bossen en schrik ik me in eerste instantie wezenloos. Het blijft onwennig om deze grote beesten zo in het wild tegen te komen.

Wanneer het daarna zo goed als droog is, lopen we via een paadje door de jungle naar het strand naast de kleinere baai van Ao Son. Het ziet er op z’n minst gezegd nogal woest uit door de donkere wolken en de mistige dampen:

Deze ruige aanblik heeft wel iets. Het past bij dit avontureneiland. Weer eens iets anders dan turquoise water, een blauwe lucht en hagelwit zand.

Plotseling begint het ongelofelijk hard te gieten. Ik verzet me er niet tegen en neem de stortbui als een natuurlijke douche. Niet ver weg is er eveneens luid gedonder te horen. Het landschap oogt ondertussen een beetje spookachtig. Natuurkrachten in hun puurste vorm. Wachten heeft geen zin, daarom wagen we een poging om terug naar de camping te fietsen.

Ik kies ervoor om nog een stukje verder te rijden, om een betere indruk van het eiland te krijgen. Dat ik zeiknat ben boeit me niet. En dan verschijnen er ineens een paar wilde zwijnen, waarvan ik er eentje op de foto krijg:

Het is tegen zessen als ik terug ben op de camping. De tent heeft het tot mijn spijt niet geheel droog gehouden, zo hoor ik van mijn zusje. We eten wat en liggen voor zeven uur op de niet al te droge matjes. Compleet uitgeblust. Nog even een paar bladzijdes lezen en ik val in slaap, met het geluid van de golven op de achtergrond.

Hiken naar de Toe-Boo Cliff

De dag daarop verhuizen we richting de pier naar een bungalow. Mijn zusje heeft onder een natte deken en op een lichtelijk doorweekt kussen geslapen en had behoefte aan meer comfort.

Het daar gelegen strand, Ao Pante Malacca, is verbluffend:

Vandaag doen we het lekker rustig aan. Wel maken we nog de hike naar het uitzichtpunt over de jungle en enkele andere eilanden, het Toe-Boo Cliff Viewpoint.

Ik moet zeggen dat de weg erheen me meer boeit dan het uitkijkpunt zelf. Onderweg passeren we langs kliffen, prachtige groene bebossing, kronkelende lianen en allerlei verhoginkjes die in De Droomvlucht van de Efteling niet zouden misstaan:

Helaas weten de muggen ons goed te vinden. M’n armen continu als een gek bewegen is wat er in me opkomt. Beweging houden ze immers niet van. Na 15 minuten komen we aan bij het viewpoint. Door het gure weer is het uitzicht desondanks niet op z’n best:

Bij terugkomst lopen we nog tegen een groepje makaken op:

Daarna eten we nog een curry en houden het rond zeven uur voor gezien. Ik lees een bladzijde of 25 van m’n boek en val ten slotte in een droomloze slaap. Gek genoeg word ik de dag erop minder uitgerust wakker dan in de nattige tent. Desalniettemin maken het zonnetje en de geluiden van de ontwakende natuur om ons heen een hoop goed.

Het waren een paar toffe dagen hier op Koh Tarutao. Helemaal weg van de bewoonde wereld. Gevoelsmatig ben ik langer dan een week weggeweest.

Koh Tarutao: een unieke plek

Koh Tarutao zal ik niet gauw meer vergeten. De sfeer die er hangt heeft iets mysterieus. En, toevallig of niet: de betekenis van ‘Tarutao’ is ‘oud, mysterieus en primitief’. Ik kan het niet uitleggen, maar zowat iedereen die ik ben tegengekomen zegt het.

Wat is het dat deze plek zo anders dan andere bestemmingen maakt?

Misschien heeft het te maken met het beruchte verleden van Koh Taruato als gevangeniseiland? En wanneer je een tikje bijgelovig bent, zou je denken dat de vele kraaien die er rondfladderen symbool staan voor de zielen van de talloze gevangenen, die hier aan hun eind zijn gekomen door martelingen, malaria en verhongering.

Of met de aparte uitstraling die het eiland heeft bij aankomst? In eerste instantie heb je het idee op een soort basiskamp te zijn gearriveerd waar al lange tijd niets meer is gebeurd. Het zou zo als de setting van een of andere griezelfilm kunnen dienen.

Wellicht komt het tevens omdat niet veel mensen van Koh Tarutao weten. Ook op internet is er, op enkele feitelijke blogs na, maar weinig informatie over te vinden.

Tijdens ons verblijf had ik het gevoel dat de tijd er al jaren stilstond. Geen verkeer, op enkele oude vrachtwagentjes, scooters en fietsen na. Geen Wi-Fi, nauwelijks voorzieningen en weinig Engels-sprekenden. En dat in een bijna surrealistische setting. Je hebt echt het idee in een totaal andere wereld te zijn beland.

Het eiland is trouwens een ideale plek om wildlife te spotten. Loslopende apen, wilde zwijnen, dolfijnen, varanen, neushoornvogels, zee-otters, slangen, zeeschildpadden; er is van alles te zien. Verder sprookjesachtige rode bomen, kilometerslange verlaten stranden, ongerepte jungle en avontuurlijke trails om te lopen of fietsen.

Kom je vooral om te chillen op het strand, dan zou ik Koh Tarutao links laten liggen. De stranden mogen dan mooi ogen, ze worden helaas geteisterd door zandvlooien. Qua snorkelen is het evenmin een hoogvlieger.

Behalve de dingen die wij gedaan hebben, is er onder meer een Crocodil Cave met vele vleermuizen, stalagmieten en stalactieten. Ook zijn er twee gevangenissen waarin politieke gevangenen en criminelen vastgehouden werden.

Het is echt een fascinerend eiland. Een bestemming die je niet zo snel ergens anders zult vinden. Als je voet op Koh Tarutao zet, begrijp je vanzelf wat ik bedoel.

Hoe zit het met transport op Koh Tarutao?

Bij het visitor’s centre kun je uitstekende mountainbikes huren voor 250 THB per dag. Dit is qua vervoer tevens je enige optie, scooters zijn niet beschikbaar voor bezoekers.

Wel rijden er nog wagentjes rond die je op diverse plekken op het eiland kunnen droppen.

Om het water op te gaan is het cool om een kajak te huren en langs de mangroves te peddelen. Die kost je 100 THB per uur of 500 THB per dag.

Zijn er eettentjes op Koh Tarutao?

Bij Ao Pante Malacca, Ao Mo Lae en Ao Son heb je een paar door het nationale park gerunde restaurants en shops om snacks en iets te drinken te kopen.

Het is er relatief prijzig, met gebakken rijst voor 120 THB en papajasalade voor 100 THB. Een curry met rijst kost je zelfs 300 THB.

Qua ontbijt aten wij iedere dag ontzettend lekkere fluffy pannenkoeken die zich vol hadden gezogen met honing.

Hoe zit het met overnachten op Koh Tarutao?

Zoals ik al zei heb je qua overnachten twee opties op Koh Tarutao: kamperen of een eenvoudige bungalow van het nationale park.

Kamperen kan op Ao Pante Malacca, Ao Mo Lae en Ao Son. Een tentje met twee slaapmatjes, twee slaapzakken en twee kussens huur je voor 450 THB per nacht bij het visitor’s centre.

De bungalows vind je bij Ao Pante Malacca en Ao Mo Lae en kosten tussen de 800 THB en 1.000 THB per nacht, afhankelijk van de locatie. Je kunt deze op het eiland boeken of via het Tarutao National Park Office in de haven van Pak Bara.

Wij hebben zowel gekampeerd als in de bungalows gepit en ik vond het kamperen veel vetter. Let wel: je slaapt op een matje en het is dus allemaal vrij basic. Wat me verder bij is gebleven zijn de harde matrassen uit de bungalow haha.

Hoeveel kost de entree voor Koh Tarutao?

Je betaalt 200 Thaise baht (THB) om entree te krijgen tot Koh Tarutao en het gehele marinepark. Het ticket is geldig voor 5 dagen.

Wat is de beste reistijd voor Koh Tarutao?

Koh Tarutao bezoek je het beste tussen halverwege november en halverwege mei. Hoewel het weer in deze regio lastig te voorspellen valt, heb je in deze periode de grootste kans op zonnige dagen.

Van half-mei tot en met september is het gehele nationale park bovendien gesloten voor toeristen, dit vanwege de moesson en om het ecosysteem rust te geven.

Hoe kom je op Koh Tarutao?

Koh Tarutao bereik je evenals Koh Lipe vanaf de Pak Bara Pier. De reistijd per speedboot is om en nabij een half uur. Op de haven van Pak Bara betaal je overigens nog een toeslag van 20 THB.

Daarnaast kun je er vanaf de andere eilanden naartoe reizen, al zijn de mogelijkheden daartoe beperkt. Vanaf Koh Lipe duurt de oversteek 1 uur.

De dichtstbijzijnde luchthaven is Hat Yai International Airport. Met een minivan ben je 2 uur onderweg om in de haven van Pak Bara te komen. Eventueel kun je een nachtje in Hat Yai blijven slapen en de volgende dag op de boot stappen.

Tickets voor de boot en minivan boek je binnen een paar klikken via 12Go Asia.

Ga jij Koh Tarutao bezoeken?