Visum verlengen in Yogyakarta: wat een ramp

Waar zal ik eens beginnen?

Naja, laat ik je een vraag stellen: wil jij je visum voor Indonesië met 30 verlengen in Yogyakarta? Bereid je dan alvast voor op een hoop gedoe. Want wat ik allemaal heb meegemaakt, is toch wel erg bijzonder.

Na wat Engelse artikelen gelezen te hebben over de visumverlenging in Yogya, dacht ik dat het allemaal vrij eenvoudig en soepeltjes zou gaan verlopen.

Nou, nee dus.

In deze blog vertel ik je meer over mijn niet al te beste ervaringen en bespreek ik tot in detail wat er allemaal is gebeurd.

Lees je even verder? Hieronder begint het verhaal.

Naar het immigratiekantoor

Aangezien locals me verteld hebben dat het immigratiekantoor op donderdag tot 15.00 uur open is, besluit ik om 13.00 uur achterop een motorbike te springen. Krap een half uurtje later kom ik aan.

Bij de balie krijg ik vervolgens te horen dat het quotum van de dag is bereikt. Dagelijks worden namelijk slechts 20 mensen toegelaten om het visum te verlengen. Nogal apart en voor m’n gevoel wel erg weinig.

Maar goed. Ik geef aan dat ik niet voor niets ben gekomen en de medewerkster leidt me richting een klein kamertje waar ik misschien toch geholpen kan worden.

De op het oog behulpzame man wijst me direct op de regels. Geen korte broek, T-shirt en slippers toegestaan. Als ik de dag erop terugkom en me aan deze voorwaarden houd, moet het goed komen, zo zegt hij.

Tevens benoemt hij de quota: 20 voor het verlengen en 10 voor ‘kita’s’. Dit zijn visums voor inwoners van Indonesië. Oftewel: per dag kunnen slecht 30 mensen geholpen worden, de rest heeft pech.

De man benadrukt dat ik er om 07.00 uur moet zijn. Het gebouw opent om 7.30 uur en je zal hoe dan ook bij de eerste 20 moeten zitten. Anders krijg je geen bonnetje en kun je vertrekken.

Teleurgesteld, maar met goede hoop voor morgen, verlaat ik het overheidskantoor en rijden we weer terug.

Een scooter-taxi en een lange broek regelen

De bestuurder regelt voor me dat een collega van hem me de dag erop kan brengen. Ik maak kennis met haar bij de fruitbar Just Juice (aanrader) en we spreken af dat ze me de dag erop om 06.35 uur oppikt. Ik merk dat ze behoorlijk verkouden is en vraag nog of dit gaat lukken. “Ja” zegt ze, “I am a strong woman.”

Dat geloven we dan maar 🙂 .

Dan is er nog wat. Ik heb namelijk geen lange broek bij me. De man die in het guesthouse werkt zegt dat hij mij ten vroegste de dag erop om 7.30 uur kan helpen. Te laat voor mij, dan moet ik daar namelijk al zijn.

Daarom vraag ik hem of er nog andere mensen in een van de kamers verblijven. Op de hoek is een jongen die me uit de brand helpt met een trainingsbroek van Ajax. De medewerker zegt dat hij twijfelt of dit voldoet, aangezien het niet formeel is. Ik zeg hem daarop dat ze enkel hebben gevraagd om lange broek en geloof het daarom wel.

Opstaan en gaan

Ik ben totaal geen vroege vogel. Als ik om 5.45 uur wakker word, heb ik dan ook het idee dat ik nog minstens 3,5 uur slaap nodig heb. Maar goed, ik moet er wel uit aangezien m’n visum de 29^e van oktober verloopt. Dit is een dag later.

Het vervelende is dat er gebeurde waar ik al een beetje bang voor was. Het meisje waarmee ik die avond ervoor een afspraak heb gemaakt, heeft een verontschuldigend berichtje gestuurd dat ze niet kan aangezien de naar de dokter moet.

Gelukkig is er dan nog Go-Jek, een app die ik je absoluut kan aanraden. Je geeft aan waar je wilt vertrekken en wat de bestemming is. Vervolgens wordt er een persoon gezocht die in de buurt is en je kan brengen. 5 minuten later staat ‘ie voor je klaar. Bovendien is het ook nog eens super cheap.

Die 5-minuten-regel kende ik alleen niet, waardoor de jongen ruim een half uur te vroeg aankomt. Gelukkig is hij bereid te wachten, als ik hem in gebarentaal en met Google-translate duidelijk maak dat ik nog even moet douchen.

Even later rijden we weg en om 06.50 uur komen we aan.

Goed op tijd zou je denken toch?

Er staat echter al een behoorlijke rij, ik schat van zo’n 40 mensen.

Het quotum van 20 is al bereikt

Gelukkig zie ik weinig Westerlingen en voornamelijk locals waardoor ik makkelijk bij de eerste 20 zal komen.

Niet dus.

Wat blijkt nou: vele locals regelen de verlengingen voor anderen. Als om 07.30 uur de deuren eindelijk opengaan, wordt er aan alle kanten gedrongen. Eindelijk binnen, vraag ik om een nummertje.

“Helaas, de limiet van 20 is bereikt.”

“Wat?”

“Gisteren zei je dat ik hier om 07.00 uur moest zijn en ik was ruim op tijd. Jullie helpen me maar, want m’n visum verloopt morgen.”

De vrouw geeft aan dat ik het best even naar loket nummer 11 kan gaan. Zij gaan over de visumverlenging. Geïrriteerd loop ik erheen om te horen dat ze daar pas om 09.00 uur opengaan.

Daarom loop ik direct terug en zeg dat ik geholpen wil worden. Bizar genoeg krijg ik dan ineens wel een nummertje. 29 welteverstaan. Hoger dan 20 dus. Word je dan überhaupt geholpen? Denk ik op dat moment. Anyway, er is weer ruimte voor wat positieve energie.

Nog even printen

Ik ontmoet een jongen uit Finland die al behoorlijk wat ervaring met visumverlengingen  in Yogyakarta heeft. Hij stond al om 05.40 bij de deur. We drinken wat en hij brengt me bij een printshop verderop aangezien ik m’n (neppe) uitreisticket nog niet heb uitgeprint.

Ik had van te voor verwacht dat een screenshot op m’n telefoon zou voldoen, maar risico kan ik vandaag niet meer nemen.

Aangezien hij nummer 14 heeft, gaat ‘ie wat eerder terug om plaats te nemen in de wachtruimte. Ik eet nog even een nasi goreng en loop rond de klok van half 10 naar het gebouw.

Nu gaat het eigenlijk pas echt beginnen.

Wachten, onduidelijkheid en heel veel gapen

Waar we verwachten geholpen te worden, gebeurt er vrijwel niets. Op een bordje is te lezen dat het systeem niet werkt. Geduld wordt op prijs gesteld. Even later is de fout blijkbaar verholpen, maar van hoog tempo is geen sprake.

Ergens wel logisch, aangezien er maar 1 persoon zit. Normaal werkt er nog iemand, maar het verhaal gaat dat deze man in het ziekenhuis ligt. Lekker dan.

Als het 12.45 uur is, roept de medewerker van loket 11 dat het pauze is. De eerste 20 mensen zijn geholpen, oftewel de plicht is voldaan. Om 14.00 uur mogen we terugkomen.

Iedereen zucht diep.

Een van de wachtenden vraagt aan de ambtenaar of wij nog geholpen gaan worden. “Geen idee” is het fijne antwoord. Vol onzekerheid begint de (lange) break.

Even voor de duidelijkheid: we zijn dus al 6 uur(!) verder.

Andere visums eerst

Na een halve kilo snake fruit te hebben gegeten en door een verlegen kindje op afstand bekeken te zijn in een lokale warung, kom ik terug in de zaal. De saaie zaal waar ik al zo lang gezeten had.

En wat blijkt: er wordt niet verdergegaan met nummer 21, maar met nummer 1 van het kita-visum dat voor locals is. Hiervoor geldt een quotum van 10. Dus dat betekent wederom wachten zonder enige duidelijkheid. Immers, hoe lang zou dit duren?

Tot hoe laat er gewerkt wordt? Geen idee. Op het bordje staat aangegeven dat men er op vrijdag om 14.00 uur mee kapt. Als dat zo is, dan heb ik een groot probleem.

Ik loop snel naar het kamertje waar ik gisteren de behulpzame man gesproken had. “What is your problem,” zegt hij. Ik verwijs naar ons eerdere gesprek en hij vraagt waar m’n documenten zijn. “In de wachtruimte,” zeg ik. “Ik roep je wel om als je niet wordt geholpen, maar graag even wachten.”

Na deze woorden krijg ik het gevoel dat het goed gaat komen 🙂 .

Voor me zit een Nederlandse man met nummer 30. Zijn visum verloopt zelfs vandaag. Geen aanvraag betekent dus direct het land uit. En anders betaal je per dag dat je te lang in Indonesië bent een boete van 350.000 rupiah. Zo’n 23 euro.

Of er Wi-Fi is?

Die heeft de hele ochtend niet gewerkt, maar iets na tweeën ben ik uit het niets verbonden. Eindelijk wat afleiding naar dat continue gegaap. Energie voor gesprekken heb ik nauwelijks nog.

Maar dan toch

De tijd verstrijkt en dan is het 16.00 uur. De tika-visums zijn inmiddels afgehandeld en uiteindelijk belanden we bij nummertje 29. Ik dus. Yes. Eindelijk.

Ik geef m’n aanvraagdocumenten en de medewerker van loket 11 zegt nogal agressief: “passport”. Ergens ook wel logisch, aangezien hij als een soort robot aan het werk is. Daarna kijkt enigszins inspecterend naar het uitreisticket. Ook kijken zijn boze ogen me doordringend aan.

Het zal toch niet hè, denk ik dan. Het ticket is immers nep.

Gelukkig gaat hij akkoord.

Wel moet ik nog even invullen waarom ik deze verlenging wil en m’n handtekening zetten.

“Sit down.” Oké.

Twijfelend wacht ik af. Zou er toch wat mis zijn?

Dan roept hij 10 minuten later mijn naam om en krijg ik een bewijs waarmee ik na het weekend terug kan komen om foto’s te nemen en de laatste formaliteiten in orde zal maken.

Eindelijk weg

Om 16.30 uur verlaat ik vermoeid de zaal nadat ik de Nederlander succes wens.

De Finse jongen is er ook nog, ondanks dat hij nummer 14 heeft. Hij was al geholpen, maar het adres van het immigratiekantoor klopte niet in zijn aanvraagdocument. Hij gebruikt het al 2 jaar zonder problemen om iedere maand z’n visum te verlengen, maar vandaag is alles anders. Gevolg: terug naar huis om een vernieuwd document te printen en daarna weer in de rij aansluiten. En dan te bedenken dat hij er al om dik voor 6 uur was. First in last out dus.

Ook hem wens ik sterkte en we zeggen beide dat we elkaar aankomende dinsdag hier weer zullen zien.

Buiten bij de ingang boek ik een scooter-taxi via Go-Jek. 6 minuten later komt de chauffeur aan. Aziatisch als ik ben, doe ik een mondkapje op. Behalve voor de gezondheid misschien ook wel om figuurlijk m’n mond af te sluiten. Praten kan ik namelijk niet meer, ik val zelfs bijna in slaap.

Iets na 17.00 uur kom ik bij m’n guesthouse en plof ik op bed. Eindelijk thuis.

Bijna 10 uur wachten

De conclusie van dit verhaal is dat ik van 06.50 uur tot en met 16.30 uur bezig ben geweest om mijn aanvraagdocumenten in te leveren. 9 uur en 40 minuten dus. Ja, je leest het goed.

Toch mag ik van geluk spreken dat ik geholpen ben. Immers, ik behoorde niet tot de eerste 20 in de rij. Anders had ik het land vrijwel direct moeten verlaten.

Nu moet ik na het weekend nog 2 keer terugkomen: dinsdag voor foto’s en een dag later om mijn paspoort met het nieuwe visum op te halen. Hopelijk verloopt dit alles wat soepeler.

***

Opmerking: gelukkig viel het vervolg heel erg mee. Dinsdag na het weekend moest ik foto’s laten nemen en vingerafdrukken afgeven. Ik was er om 11.30 uur, een half uur voor de pauze. Niet zo slim, maar ik ben nou eenmaal geen vroege vogel en ik had nog een ochtend-workout gedaan. Bovendien moest ik nog ontbijten. Prima dus. Na de break, werd ik om 13.30 geholpen. De volgende dag heb ik mijn paspoort om 13.30 uur opgehaald. Binnen 10 minuten had ik ‘m 🙂 .

Wil je het visum alvast in Nederland regelen?

Je hebt de mogelijkheid om het 60-dagen-visum al voor je reis aan te vragen, je hoef het dan niet meer zelf in Yogyakarta te regelen. Dit kan bij de Indonesische ambassade in Den-Haag of via een commerciële partij.