Het was de laatste dag van mijn strandverkenningstocht op Koh Tao. Ik kwam net terug van Chalok Bay en pauzeerde eventjes bij een fruitkraampje voor een mango-shake.
Na even genoten te hebben van de intense fruitsmaak, fietste ik verder naar Sai Daeng Beach. Eenmaal terug, besloot ik om wat bananen en een wortel te kopen bij een lokaal groentewinkeltje.
Toen ik bij de kassa kwam, keek ik in m’n day bag om mijn geldtasje te zoeken. Ik zag ‘m alleen niet.
Nee toch hè?
Dacht ik op dat moment.
Na nog eens goed gezocht te hebben, wist ik het zeker. Klotezooi, ik ben deze belangrijke spullen kwijt. Dat wil zeggen: 1000 Baht, mijn pinpas en het sleuteltje van een backpackslotje.
Het gevoel wat ik toen kreeg, was vreselijk. Je kent het misschien wel als je zelf iets belangrijks verloren bent. Je wordt dan overvallen door machteloosheid.
En nu? Wat moest ik nu? Ik zei tegen de verkoopster dat ik alles kwijt was en op zoek ging. Dit was voor mijn gevoel dan ook het enige wat ik kon doen.
Daarom reed ik terug richting Sai Daeng Beach. Tijdens het mountainbiken keek ik op de grond of ik wat zag. Maar ja, wat is de kans hè? Tot aan het strand heb ik helaas niets kunnen vinden.
Ook niet bij een huisje waar ik heb geschuild tegen de regen. Daar had ik eigenlijk m’n hoop op gevestigd, aangezien ik hier een t-shirt uit mijn handbagage had gehaald. Misschien was het geldtasje er tijdens deze handeling uitgevallen?
Nee dus. Althans, er was geen spoor van te bekennen.
Enigszins radeloos ging ik verder richting het strand. Ik keek bij de steen waar ik op had gezeten, aangezien ik m’n spullen daar eerder even had neergelegd. Ook hier geen enkele aanwijzing. Verder deed ik nog navraag bij het resortpersoneel, maar zij gaven niet het antwoord waar ik op hoopte.
Tja, en nu?
De enige realistische optie waar ik aan dacht, was het kraampje waar ik de mango-shake had gehaald. Was dit de plaats waar ik mijn geldtasje voor het laatst bij me had?
Ik vervolgde de zoektocht en keek goed of ik iets op de weg zag liggen. Niks.
Ondanks dat, probeerde ik erin te blijven geloven. Ze zeggen tenslotte wel eens dat zoiets helpt.
Eenmaal aangekomen, vroeg ik aan het vrouwtje of ze iets had gevonden. Ze leek me eerst niet te begrijpen. Maar toen ineens wees ze naar een papiertje waarop mijn naam stond, en het bericht dat iemand m’n waardevolle spullen had afgegeven op het politiebureau.
Is dit echt?
De totale onmacht veranderde in een intens gevoel van blijdschap. Ik zei dat ik het nauwelijks kon geloven en bedankte de vrouw wel een keer of 10.
Met het briefje ging ik naar de politie, krap 10 minuten verder. Toen ik daar was, leken ze van niets te weten. Gelukkig wees een van de medewerkers naar een klein tasje -de mijne dus- waarin inderdaad al de spulletjes zaten die ik zocht.
De blijdschap die toen door me heenging, is onbeschrijfelijk. Ik had mijn pinpas terug, het belangrijkste ding dat ik kwijt was. Maar ook blijdschap omdat er zulke goede mensen bestaan. Immers, iemand had er net zo goed mee vandoor kunnen gaan.
Na vele malen “kop kun krap” te hebben gezegd, reed ik terug naar het fruitkraampje.
Daar heb ik wat gegeten en de mensen een -voor Thaise begrippen- flinke fooi gegeven. Na even protesteren, namen ze deze gelukkig aan.
Maar dan is er nog degene die mijn waardevolle spullen naar het politiebureau heeft gebracht. Schijnbaar een Australische man. Hij had z’n nummer achtergelaten, alleen kon ik ‘m keer op keer niet bereiken. De dag daarop gelukkig wel.
Ik bedankte hem vele malen en zei dat ik het echt super en eerlijk van hem vond dat hij dit voor me heeft gedaan. Hij antwoordde bescheiden dat het een kleine moeite was, maar wat was ik blij met zo’n goed persoon.
Echter, deze Australiër vertelde me ook meteen wat anders.
Die avond ervoor is hij namelijk zelf zijn bankpas kwijtgeraakt. De pinautomaat had ‘m ingeslikt.
Ongelooflijk toch?
Ik heb op miraculeuze wijze m’n geld, bankpas en sleuteltje teruggekregen, terwijl de ‘vinder’ zijn pasje verloren is. Nogal bizar.
Wat in ieder geval vaststaat, is dat ik alle geluk van de wereld heb gehad. Misschien was het niet alleen mazzel, maar heeft het geloof blijven houden ook wel geholpen. Wie zal het zeggen?
Hey Robbert. 🙂
Wat een verhaal man! Gelukkig is het voor jou uiteindelijk weer goed afgelopen!
Om het thema (on)geluk een beetje aan te houden heb ik een vraag, waar ik zo 123 niet gauw een antwoord op kan vinden op het internet.
Wanneer je in bijvoorbeeld een hostel verblijft, en je bent van plan om de stad of de omgeving te gaan verkennen. Voel jij je er dan prettig bij om je waardevolle spullen en grote backpack in het hostel te laten in een locker? Om vervolgens met een daypack en wat cash dat je die dag nodig hebt te gaan verkennen? Of is dat iets wat je liever afraad?
November vertrek ik voor het eerst richting Zuid Oost Azie en jouw blog heeft me al goed op weg geholpen met goede tips man!
Bedankt alvast!
Hey Billy,
Lucky hè?!
Eerlijk gezegd heb ik mijn backpack met laptop nog niet eens in een locker zitten. Deze ligt gewoon in mijn kamer met een slotje eraan. Misschien niet heel veilig, maar zo lang ik het vertrouw, vind ik het prima. Dus ja, een locker zou helemaal prima moeten zijn.
Als je het niet vertrouwt, kun je ook nog altijd je spullen bij een (luxer) hotel in een kluisje stoppen…
Goed om te horen dat je er al best wat aan hebt gehad. Succes met het voorbereiden, door vooral niet té veel 😉 .
Bedankt voor je reactie man!
Gaat helemaal goed komen 🙂
Graag gedaan!
Als er nog wat is, hoor ik het graag.