Afscheid nemen is niet mijn ding

Op dit moment zit ik buiten bij Schiphol in het zonnetje te genieten van een verse koffie, 2 gekookte eitjes en wat walnoten. Vanochtend ben ik namelijk begonnen aan een nieuw avontuur en ik heb nog geen tijd gehad om te ontbijten. M’n eigen schuld, aangezien ik nog mijn backpack in moest pakken, dat duurt toch altijd weer langer dan verwacht.

Nu dan maar even, ik vlieg toch pas over een paar uur.

Wees niet bang dat ik het met je ga hebben over eten en drinken op Schiphol. Dat ik hier zit, is het gevolg van waarover ik in dit stukje zal schrijven: afscheid nemen en hoe lastig ik dit vind.

Ik noem het trouwens liever geen afscheid, dat impliceert voor mij dat je iemand nooit meer gaat zien. Dit maakt het allemaal nog een stukje meer beladen, iets dat ik juist wil voorkomen.

Afscheid nemen, of mensen tijdelijk loslaten, heb ik trouwens altijd al lastig gevonden. Als ik bijvoorbeeld na een familieweekend thuis kwam of wanneer ik mijn vader bezocht had en weer wegging, voelde ik me op de dag zelf altijd een beetje droevig. Op het oog kleine dingen, maar voor mij moeilijk om mee om te gaan.

En nu is het moment dat ik de wereld inga. Best wel vreemd, zwaar maar ook mooi. Het altijd een beetje dubbel. Dubbel omdat je tegelijkertijd iets doet dat je niet wilt -afstand nemen- maar tevens je hart volgt -reizen-.

Tja, keuzes maken he…

Wat ik als zwaarst heb ervaren, is het voorlopig vaarwel zeggen tegen mijn moeder, vader en zusje. Dit is vooral zo, omdat onze band de laatste 2,5 jaar heel intens is geworden. Onder meer aangezien m’n zus in deze periode is overleden. Ook is het zo dat mijn andere zusje ernstig ziek geworden is. Gelukkig is ze daar weer bovenop gekomen, maar het heeft z’n sporen nagelaten.

Deze heftige gebeurtenissen noem ik liever niet te vaak, maar het maakt voor mij wel de situatie zoals die is.

Juist het wegvallen van mijn zus, is een grote aanleiding voor me geweest waarom ik het roer heb omgegooid: gestopt met werken voor een baas, een blog opgericht en kiezen voor een ander bestaan. Voorlopig althans.

Deze reis is weer een stap, één waarmee ik nog verder afstand neem van het ‘normale’ leven. Dat bevalt me wel moet ik zeggen. Ik kan doen en laten wat ik wil, meer vrijheid kan ik me niet wensen. Daar heb ik het veel minder lastig mee dan m’n dierbaren uitzwaaien.

De intense band die ik en mijn moeder bijvoorbeeld hebben, maakte het ‘afscheid’ deze morgen voor mij emotioneel erg zwaar. Ik zei nog: “ik vind het helemaal niet leuk als een vertrek zo aanvoelt.”

Maar dit ‘zware’ gevoel hoort erbij. Elkaar (voor even) loslaten is nou eenmaal pittig, zeker als je samen behoorlijk wat voor je kiezen hebt gekregen en als je van elkaar houdt.

Echter, als ik deze stap niet zet, kom ik niet verder. En dat er vernieuwing nodig is, geldt voor ons hele gezin.

We kiezen daarom allen voor iets anders: m’n zusje begint morgen met haar nieuwe baan, mijn moeder gaat met haar vriend verhuizen om alles achter zich te laten en m’n vader heeft een huis in Spanje gekocht. Allemaal een andere weg inslaan, de weg van geluk noem ik het maar.

Ik probeer nu vooral bezig te zijn met de vrijheid die ik ga krijgen, de mooie natuur die op me wacht en de speciale mensen die ik tegen zal gaan komen. Maar ook simpelweg met het feit dat ik op weg ben naar Bangkok, dat heerlijke internationale gevoel.

Allemaal dingen die me positieve energie geven.

En ja, het droevige gevoel mag er ook zijn. Maar ik ga proberen me er niet (meer) door laten kwellen. Het is geen rouwen of zo, al lijkt het daar soms bijna op. Je gemoedstoestand is deels ook een keuze, daar ben ik inmiddels wel achter. Al is deze keuze niet altijd even makkelijk te maken.

Elkaar loslaten, het is voor niemand eenvoudig denk ik. Al is het voor de een meer beladen dan voor de ander. Afhankelijk van de situatie, maar ook van hoe je in elkaar zit.