De weg naar de vrijheid

De stap die ik nu zet met mijn reis naar Bangkok, is een behoorlijk serieuze voor het vervolg van mijn leven. Dit klinkt misschien wat ‘zwaar’, maar het is wel hoe ik ertegenaan kijk.

Het is bijvoorbeeld niet meer zoals toen ik na m’n studie op reis ging, zeker wetende dat ik terug zou komen om te solliciteren. Ook is het geen paar weekjes vakantie of een sabbatical.

Alles is nu anders. Voor m’n gevoel lijkt het op een levenspad waarvoor ik kies. Zoals iedereen dat om me heen begint te doen.

2 jaar terug heb ik gekozen om meer ruimte voor mezelf te creëren. Ik zei m’n baan op en ben gaan doen wat me altijd al heeft aangesproken: een eigen bedrijfje starten waarin ik locatie-onafhankelijk kan werken.

Dit is inmiddels redelijk gelukt.

De volgende stap in mijn zoektocht naar vrijheid is het aankomende avontuur dat ik aanga. Een enkeltje Thailand. Verder heb ik helemaal niets gepland. Maar nog belangrijker: er zijn weinig verplichtingen.

Ik ben nu 28, bijna 29. Het is zo’n typische leeftijd waarop mensen belangrijke beslissingen maken. Ik doe dat met deze reis, ook al is het voor mij niet helemaal duidelijk wat ik nu echt wil.

Ach ja, misschien kom ik dat wel nooit te weten. Ik heb wél het idee dat ik datgene aan het doen ben wat voor mij op dit moment de beste optie is.

Bovendien is het een vervolgstap, iets dat belangrijk is om verder te komen op sommige punten in je leven. Voor mij is dat moment nu aangebroken.

Vroeger wist ik trouwens helemaal niet wat ik leuk vond behalve auto’s en voetbal. Qua studie en werk deed ik maar wat. Misschien omdat de opties binnen de kaders me onvoldoende inspireerden? Daarbuiten kijken, heeft mijn ogen in ieder geval geopend.

Ik ben in gaan zien dat er genoeg andere mogelijkheden zijn die me gelukkiger maken. Ze komen alleen niet aanwaaien.

Als ik mezelf nu vergelijk met de Robbert van 3 jaar geleden, ben ik gevoelsmatig veel meer in lijn met wat m’n hart zegt. Dit is zeker niet altijd zo hoor. Sterker nog, ik heb regelmatig twijfels bij dingen die ik doe. 100%.

Maar goed, het feit dat ik zelf mijn levenspad vormgeef, zorgt voor een hoop vrijheid. Leven in plaats van geleefd worden, dat gevoel heb ik steeds meer. Zeker nu ik deze reis ga maken.

Of ik met het komende backpack-avontuur niet kies voor het ‘logische’ vervolg van het leven van een 28-jarige? Nee, maar dat maakt me verder niet uit. Immers, wat is logisch? Wie bepaalt zoiets? En ergens vind ik deze stap ook wel weer gaaf en avontuurlijk.

Hoe lang ik ga, is onduidelijk. 6 maanden? 2 jaar? 5 jaar? Werk ik over 3 jaar toch weer in een bedrijf? Geen idee. Ook is er een groot verschil met mijn eerste reis: ik hoef niet perse ergens voor terug te komen, waardoor het gevoel van vrijheid bijna oneindig lijkt.

Maar niet alles is zoals het lijkt.

Zo heb ik namelijk meerdere persoonlijke uitdagingen.

Onder meer dat ik van een vertrouwd leven met enkele dierbare mensen om me heen ineens met duizenden prikkels te maken zal krijgen. 180 graden anders dus. Aangezien ik het idee heb de laatste tijd meer op mezelf geworden te zijn, ben ik benieuwd hoe ik hiermee omga. Maar ook het loslaten van perfectionisme om vrijer te kunnen worden in m’n hoofd, is een uitdaging voor me.

Waar ik allemaal naartoe wil?

Ik zou graag Nieuw-Zeeland te bezoeken, zeker nadat ik de serie Break Free op BNN heb gevolgd en in het bijzonder de uitzending over Ken Boogers. Een verhaal over een jongen dat me erg aanspreekt.

Wellicht ga ik meewerken op een camping waar bijzondere personen komen en een ongedwongen sfeer hangt. Of een roadtrip maken door het indrukwekkende landschap.

Ik zie het allemaal wel. Mogelijkheden zat.

Zolang ik maar het gevoel heb vrij te zijn van (bijna) alles en mijn eigen keuzes kan maken. In die situatie heb ik mezelf nu gebracht. Een situatie waar ik voorlopig geen afstand van neem, deze vrijheidsreis heeft geen officiële einddatum.