Ik zei m’n baan op en ging reizen (heftig verhaal)

Opmerking: ik schreef dit artikel in november 2015, zo’n anderhalf jaar na het opzeggen van m’n baan en niet lang voor de reis die komen ging. Inmiddels heb ik er zowat tien jaar opzitten als reiziger en heb ik het stuk met de nodige reflectie en nieuwe inzichten geüpdatet. 

Tien jaar geleden is het alweer… Ik verscheurde mijn contract en stapte later op het vliegtuig om me in het avontuur te storten. Het onbekende. Andere culturen ontdekken. Vrijheid ervaren. Nieuwe mensen ontmoeten. Creatieve ideeën opdoen. Leven!

Ben jij eveneens op het punt aangekomen waarop je denkt: ik wil mijn baan opzeggen en gaan reizen? Of is het iets waar je misschien nog niet zo concreet over durft na te denken, maar iets wat je diep van binnen stiekem wel voelt?

Wellicht schieten de volgende vragen regelmatig door je hoofd:

Vergooi ik mijn toekomst? Moet ik geen verantwoordelijkheden nemen, ik ben toch geen kind meer?! Hoe zit het met mijn schulden? Zien mensen mij als iemand die vlucht uit de werkelijkheid?

Ik snap heel goed dat het een ingrijpende beslissing is en daarom heb ik dit artikel voor je geschreven. Stapje voor stapje vertel ik je hoe ik er in deze insta en op welke manier het bij mij allemaal gegaan is. Zodoende hoop ik je een beetje te kunnen helpen, welke keuze je ook maakt.

Uiteindelijk moet je doen wat voor jou goed voelt. Zo simpel is het. Al is het dat niet altijd in de praktijk, ik weet het 🙂 .

Het is in elk geval niet mijn bedoeling om het normale negen-tot-vijf-leventje als iets negatiefs neer te zetten. Ik bedoel, zat mensen die zich daar senang bij voelen. En da’s natuurlijk helemaal prima. Fijn zelfs wanneer je dat hebt!

Voor een hele hoop andere mensen geldt niettemin het tegenovergestelde. Ze gaan naar hun job, werken op de automatische piloot, komen thuis, eten iets en vallen met een vol hoofd in slaap. Om de volgende dag opnieuw hetzelfde riedeltje te doen. De vrije dagen in het weekend zijn waar ze naar uit kijken. In zo’n weekend is er dan veelal een drang om te vluchten in drank en eventueel drugs, om helemaal los te kunnen. Leef je doordeweeks wél, zal die drang er waarschijnlijk veel minder zijn. Zo is mijn ervaring. Je ervaart namelijk al genoeg geluk en hoeft zodoende niet van God los om uit de sleur te breken.

Een vriend van me zei eens:

“Iedere dag dik twee uur file neem ik op de koop toe. Het werk op kantoor evengoed. Ik leef voor de weekenden.”

Ik zou juist willen dat tevens de doordeweekse dagen je enthousiast maken. Immers, hoe zonde is het om vijf dagen per week als een of andere robot te werk te gaan en alleen in het weekend het gevoel te hebben te kunnen leven?

Het is evenmin m’n bedoeling om populistisch te lullen dat iedereen z’n baan maar vaarwel moet zeggen om het vliegtuig te pakken. Nee, ik heb dit stukje vooral geschreven om je te helpen je hart te volgen. En om te voorkomen domweg te doen wat gebruikelijk is, zonder naar jezelf te luisteren. Ook kan het zo zijn dat je jezelf hebt wijsgemaakt dat hetgeen je doet bij je past, maar in feite niet is wie je bent.

Tot slot ga ik het hele gebeuren niet rooskleuriger voorstellen dan het is. Ik deel gewoonweg mijn ervaringen. Eerlijk en zonder overdreven gedoe.

Lees je verder?

Toen ik mijn baan opzei

Mijn eerste baan gaf meteen twijfels.

Als ik op kantoor zat en inspiratieloos uit het raam staarde, dacht ik vaak: wat doe ik hier in godsnaam? en: het liefste zou ik weer gaan backpacken. Hele dagen achter een computer zitten, ik vond het dodelijk saai.

In het jaar ervoor had ik net mijn eerste grote backpackreis gemaakt, die reis ging heel regelmatig door m’n gedachten. Daar had ik het gevoel écht te leven, terwijl het kantoorbestaan me langzaam leegzoog.

Maar goed, ik was net begonnen en zulke gevoelens hoorden er nou eenmaal bij, zo maakte ik mezelf wijs. Werken als kantoorklerk is de norm tijdens je volwassen leven, het flierefluiten is dan passé. Backpacken is cool, maar uiteindelijk moet iedereen aan de slag.

Het is wat ons verteld wordt.

Tijdens mijn studie aan de universiteit in Antwerpen groeide mijn ambities. Na een aantal bedrijfspresentaties wist ik het: ik wilde een traineeship volgen bij een multinational, en daar op de ladder omhoog te klimmen. De ladder naar ‘succes’. Het is wat gangbaar is nadat je diploma hebt en de weg naar een goed inkomen (en stiekem ook een beetje aanzien). Oftewel: logisch. Toch?

Al werkende kwam ik er echter steeds meer achter dat deze ambities volstrekt niet bij mij pasten. Ik was helemaal geen type voor een traineeship, om later uit te groeien tot een of andere popiejopie-manager. Het was iets wat ik me gedurende m’n studie had wijsgemaakt. Net zo min was ik een type om een hele dag analyses uit te voeren op een computer. Ik ben geen robot! Hoe kan het dat de mens zo’n setting voor zichzelf ontworpen heeft, zo’n (ongezonde) manier van leven? Best apart toch?

Werken voor een baas is überhaupt niet wie ik ben. In mijn hele leven heb ik al problemen gehad met types die zeggen wat ik ‘moet’ doen. Mijn tijd op de middelbare school verliep bijvoorbeeld niet bepaald vlekkeloos. Op het tamelijk bekakte hockeylyceum viel ik als eigenwijze knakker uit een dorp behoorlijk uit de toon. Ik paste niet in het stramien. Toen ik in de derde gaatjes liet schieten en joekels van kristallen in mijn oren knalde, plus de zijkanten van mijn haar had gemillimeterd en de achterkant langer liet (prototype Haags matje), zag ik er bovendien redelijk rebels uit – zeker in hun ogen (kan ik begrijpen 😉 ). Een aantal leraren ergerde zich kapot aan me. Wanneer ze me iets uitlegden, vroeg ik nogal eens: waarom? Of ik zat met een onverschillig gezicht naar ze te kijken. Met flinke escalaties tot gevolg. Sommigen van hen tripten ‘m soms buitensporig hard. Meerdere leerkrachten wilden me van school schoppen. Is ze niet gelukt trouwens.

Een ander verhaal van gelijke strekking gaat over een van m’n stages. De vreselijk autoritaire manager (die zich helemaal het mannetje voelde) liet aan alles blijken een hekel aan me te hebben. Maar het in m’n gezicht zeggen ho maar. Hij zocht duidelijk een volger, een ja-knikker die geen vragen stelt. No f*cking way! Verder lieten medewerkers me kutklusjes doen, waaronder post ophalen in het magazijn. Flikker op, daar zit ik hier niet voor. Na twee weken liep ik de manager z’n kantoor in en gaf ik aan te kappen. Meneer de leider was volkomen verbouwereerd. Hij had zichtbaar niet verwacht dat een stagiair zo’n keuze zou maken. Een keuze zonder enige zekerheid trouwens, want ik had nog geen andere stage en het was maar de vraag of ik die zou vinden. Da’s gelukkig goed gekomen.

Terug naar mijn eerste baan. We hadden er een klein team van drie mensen inclusief ikzelf, dat beviel me wel. We lachten wat af en namen het allemaal niet te serieus. Het werk, daarentegen… Man, wat vond ik het saai. Totaal niet uitdagend, stroperig en iedere dag hetzelfde. Hier had ik toch niet die (zware) opleiding voor gevolgd, effe serieus? Daarnaast vond ik het niks zodra we ons ‘veilige’ hok verlieten en ons moesten melden voor nietszeggende vergaderingen met wel dertig man.

Alweer zei ik tegen mezelf: Robbert, je werkt hier nog geen jaar. Het begin zal effe doorbijten zijn, maar daarna volgen vanzelf leukere jaren.

Je moet toch iets doen om de motivatie erin te houden hè 😉 ?

Tot ik iets bizars meemaakte en mijn hele leven plots op z’n kop stond…

Mijn oudere zus leed aan anorexia en boulimia (en alle problematiek die daarbij komt kijken) en besloot in maart 2014 uit het leven te stappen. Ik weet het nog goed… Na een avondje stappen met mijn collega’s werd ik de ochtend erop door mijn moeder gebeld, die huilend vertelde dat er iets afschuwelijks gebeurd was. De rest kun je zelf wel invullen.

Hoe je je op zo’n moment voelt is nauwelijks in woorden te vatten. Verdrietig, verdoofd en verslagen zijn woorden die het enigszins beschrijven. En als je dan eenmaal de kamer binnenloopt en je ziet je zus levenloos op de bank liggen, ontstaat er een soort kortsluiting. Zoiets is niet te bevatten. Je wilt het bovendien niet. Toch weet je dat het waar is 🙁 , al lijkt het net een film. Ik voelde een onmenselijke pijn vanuit mijn hart naar boven komen, die me een soort van lam legde. Volslagen radeloos kon ik geen woord meer uitbrengen.

Pfff…

Anyway, ik zat net in de overgang van de ene naar de andere baan. Ik zou overstappen van Media Markt naar Unilever. Een gedroomd bedrijf voor mij, destijds. Althans, zo maakte ik mezelf wijs. Eindelijk kon ik bij een ‘corporate’ aan de slag en carrière maken. Toen het met mijn zus gebeurde voelde ik echter aan alle kanten deze stap niet te kunnen zetten.

Na twee maanden in diepe rouw gezeten te hebben probeerde ik het, maar ik had er de energie totaal niet voor. Het leek alsof mijn hele hoofd vol zat met water van verdriet. Het zitten in een gigantische kantoortuin stond me daarnaast enorm tegen. Ik kende niemand, de omgeving was verre van inspirerend en met de badge om in en uit te checken voelde ik me net iemand die opgesloten zat.

Aan alles voelde ik dat dit hem niet was voor mij.

Alles voelde er als afleiding, terwijl ik juist naar binnen wilde. Binnen in mezelf om te rouwen. En erover praten. Dat kon hier (logischerwijs) allemaal niet. Niemand wist wie ik was en wat ik zojuist had meegemaakt. Tel daar de shitty kantooromgeving en het niet kennen van iemand bij op, en veel slechter kon het niet zijn.

Na wikken en wegen vroeg ik een gesprek aan met mijn leidinggevenden en gaf ik in tranen aan niet verder te kunnen. Ik heb het er niet langer dan twee weken uitgehouden.

Die beslissing veranderde mijn leven.

Het heeft me gemaakt tot de vrije persoon die ik nu ben. Ik ben aan niets of niemand gebonden en kan gaan en staan waar ik wil.

Nadat ik gestopt was ben ik een half jaar later een eigen bedrijfje gestart, een bedrijfje wat ik anno 2024 nog steeds run. Een onderneming waarin ik me richt op mijn persoonlijke passie: alles wat met backpacken te maken heeft, zonder gebonden te zijn aan vaste locaties.

Zo heb ik onder meer verschillende reisgidsen geschreven en startte ik een poosje later dit blog.

Een jaar erna ben ik ook daadwerkelijk op reis vertrokken. Ik zou liefst drie jaar in het buitenland bivakkeren. Overal en nergens 🙂 .

Waar ik eerst een hoog salaris belangrijk vond, boeit me dat nu weinig meer. Ik doe liever iets leuks zonder daarbij bergen geld te verdienen. Als ik mijn rekeningen maar kan betalen. Toch wel een essentiële verandering in m’n mindset.

Nee, een vetpot hou ik er allerminst aan over. Het is veel uren maken voor weinig. Je moet je voorstellen dat ik al mijn inkomsten uit de reisgidsen en wat affiliate-samenwerkingen haal. Daarnaast maakt Google het ranken er niet gemakkelijker op. Alleen ja, ik vind verhalen schrijven gewoon supertof, het voelt zodoende niet als een ‘moetje’. Al zou ietsje meer verdienen absoluut chill zijn.

Op het moment van schrijven zit ik overigens op het Thaise eiland Koh Lanta. Te denken aan een reis door het voor mij onbekende India, het kriebelt 🙂 . Wie weet boek ik een dezer dagen een ticket. Ik heb in ieder geval de vrijheid om daarvoor te kiezen. En die vrijheid is zo heerlijk hè!

De toekomst is voor mij niet uitgestippeld, helemaal niet zelfs. Het is iets waar ik gelukkig van word, gelukkiger dan een kantoorbaan waarbij veel -zo niet alles- vaststaat. Het onbekende maakt het leven speels.

Voor sommigen klinkt zoiets onvolwassen of zelfs onrealistisch:

“Ik lees dat allemaal wel graag hoor Robbert. Maar ik, als een wat ouder persoon, vraag me dan toch af hoe je dat in de verdere toekomst denkt te gaan klaarspelen? Heb jij dan bv. geen pensioen nodig? Heb je geen huis nodig om later in te kunnen wonen, zonder dat je je moet gaan blauw betalen aan huishuur?”

Noem het een gebrek aan visie, verantwoordelijkheid of volwassenheid. Ik denk simpelweg niet vanuit veiligheid en zekerheid. De zogenaamde vastigheden hebben mensen ook maar zelf bedacht, het geeft de illusie van veiligheid. Liever heb ik op mijn zeventigste het gevoel geleefd te hebben in plaats van met een comfortabel pensioen eindelijk te kunnen ‘genieten’. Bovendien, het is niet dat ik niets uitvoer en niet verdien. Wat denk je dat een website als deze onderhouden aan tijd kost? En niet minder belangrijk: het leven kan ineens afgelopen zijn. Inmiddels weet ik dat wel.

Naarmate we ouder worden verliezen we steeds meer ons innerlijke kind. ‘Kind’ blijven wordt evenmin geaccepteerd. Apart eigenlijk, want als kind sta je helemaal open en leef je je volle potentie. Juist dat zouden we ons hele leven moeten proberen te doen. Maar ja, dan pas je niet in het systeem.

Enne, als mijn zus die ingrijpende beslissing niet genomen had, zou ik dan nog op kantoor gezeten hebben?

Tja, interessante vraag. Wel is het niet voor niets zo dat een heleboel mensen het roer omgooien wanneer er iets heftigs in hun leven gebeurt. Voor mij voelde de dood van mijn zus ook echt als de druppel.

De ‘werkelijkheid’

Gisteren appte ik een vriend van me en zei ik:

“Hoe bizar is het dat je geboren wordt en je direct in allerlei door anderen bedachte regels en systemen belandt. Da’s toch helemaal niet wat het leven is?”

Over welke werkelijkheid hebben we het eigenlijk, wanneer het over de normale wereld gaat?

Het is een wereld die gecreëerd is door anderen. Vertel me eens: waarom zouden zij in hemelsnaam jouw werkelijkheid bepalen?

Het vijf dagen per week ‘moeten’ waarbij de negen-tot-vijf-mentaliteit als onvoldoende wordt gezien en overuren draaien eerder regel dan uitzondering is? Iedere dag (vroeg) opstaan zonder echt zin in je dag te hebben? De werkelijkheid waarin alles vaststaat, weinig aan het toeval wordt overgelaten en waarin veel mensen vastgeroest zitten in bepaalde denkwijzen en patronen.

Op mijn eerste werkdag bij Unilever werkten mijn collega’s door tot half elf ’s avonds. Eh sorry? Een cultuur van zo streberig als mogelijk over willen komen bij de manager, om zoveel mogelijk plusjes achter je naam te krijgen. Alsof je buiten je werk geen leven hebt, wat een poppenkast zeg.

Ik deed hier meteen al niet aan mee en ben die dag even na vijven op de trein gestapt. Niet al te slim of tactisch misschien, maar het boeide me geen reet. De situatie waarin ik zat, uitermate verdrietig vanwege mijn zus, maakte zulke beslissingen voor mij tot een eitje. Ik was niet bezig met indruk maken. Ik was aan het overleven. Letterlijk ieder moment kon ik in huilen uitbarsten.

Een ander iets wat ik me nog maar al te goed herinner is een medewerker van de Rabobank waarbij ik in de auto zat, in mijn stageperiode. Deze veertiger zei op arrogante toon: “Indien je bij ons geen pak draagt, nemen ze je niet serieus.” Ik als broekie van begint twintig dacht echt: wat ben jij kansloos zeg. Wat een neppe wereld.

Wanneer ik om me heenkijk denk ik nogal eens:

Is dit alles eigenlijk wel ‘de’ werkelijkheid?

Het wordt als volslagen logisch beschouwd om als onderdeel van de maatschappij de logische stappen te doorlopen. Dat wil zeggen: je rondt je studie af en vervolgens ga je op zoek naar een passende -en vooral ambitieuze- job. Daarna begint het settelen: je koopt, al dan niet met je partner, een huis en krijgt kinderen. En een labrador 😉 .

Cirkeltje rond, toch?

De bovenstaande situatie is wat van ons mensen verwacht wordt. Van de maatschappij. Afwijkingen worden door velen als vreemd en abnormaal beschouwd.

Je baan opzeggen en zelf iets ondernemen kan nog net door de beugel. Maar ‘niets uitvoeren’ en gaan reizen? Kom op zeg, het flierefluiten is ondertussen wel afgelopen toch? Wordt eens serieus!

Een forumlid op Reddit zei het treffend:

“Ikzelf merk dat mensen het maar vreemd vinden als je er lang(er) tussenuit gaat maar zelf heb ik ook een andere kijk gekregen op de ‘race naar de top’ en haal makkelijker mijn schouders op zo van ‘dan maar niet’.”

In feite kun je backpacken zien als een vorm van ondernemen: je kiest voor avontuur en niet voor zekerheid. Startende ondernemers worden in beginsel ook vaak met scepsis bekeken. Waarom? Omdat ze kiezen voor het onbekende, iets dat geen vaste en zekere bron van inkomsten oplevert.

De algemene opvatting in de samenleving, zeker in Nederland, is:

Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Wil ik dit wel? Wil ik wel het normale pad volgen?

Nee. Ik niet tenminste. Wij backpackers lopen graag weg van deze toch wel bizarre realiteit. Zeker als we besluiten om onze baan op te zeggen en te kiezen voor het avontuur. Het avontuur buiten de gebaande paden.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar de meeste mensen die besluiten te gaan reizen doen dit omdat ze de wereld willen ontdekken, niet zozeer om weg te lopen van problemen of van verantwoordelijkheden. Iets wat niet zelden wordt gedacht.

Dat andere mensen vervolgens roepen dat je de realiteit probeert te ontvluchten of je tijd verdoet, is wat mij betreft eerder hun eigen tekortkoming of conservatieve manier van denken. Je moet bovendien niet vergeten: iedereen redeneert vanuit zijn of haar eigen referentiekader.

We willen meer van de wereld zien, meer dan alleen de muren van vier kantoren, filevorming op de weg, iedere dag dezelfde koppen en slechts leven in de vrije weekenden. In plaats daarvan kiezen we (lees: wij backpackers) ervoor om bergen te beklimmen, te slapen op de meest opmerkelijke plekken, prachtige nationale parken te ontdekken, door jungles te hiken, roadtrips te maken en veel nieuwe mensen plus culturen te leren kennen. Veel spannender toch?! En levensverrijkend!

En nee, ook op reis is heus niet alles hosanna. Die indruk wil ik hier niet wekken. Alles gaat met ups en downs, that’s life. Een leven als reiziger geeft je net zo min als het normale leven een garantie op geluk en zekerheid. Al reizende is het soms evengoed zoeken naar jezelf en kun je je totaal lost voelen.

Reizen laat je niettemin wel zien wat schijn is en wat niet. Het biedt je de mogelijkheid om uit te zoomen en te ervaren wat er nou echt toe doet.

Ooit las ik in een boek:

“I live to make a living.”

Een antwoord van het gros van de samenleving, op de vraag waarom ze leven. De schrijver stelt dat je dan in feite vergeet om te leven.

Waarom zou je niet je eigen realiteit kunnen creëren binnen een wereld die reeds gevormd is? Als je dromen hebt, jaag ze dan zoveel mogelijk na. Zeker indien je de mogelijkheden (nog) hebt.

Ze zeggen wel eens: je creëert je eigen realiteit. Laten we dat dan ook doen 🙂 .

Vluchten?

Vluchten, ik had het er hierboven al even over.

Is mijn situatie er een voorbeeld van? Is dit weglopen? Nee toch? Is het vreemd? Ja, voor veel mensen misschien wel. Maar ach, wat maakt het uit. Ik volg mijn hart, m’n persoonlijke dromen. En ik raad je aan hetzelfde te doen, alleen dan zal je zoveel mogelijk uit je potentieel halen.

Iemand reageerde laatst nog op een van m’n blogs:

“Wanneer denk je deze ‘spielerei’, zoals ik het noem, te stoppen?”

Het is tekenend van hoe mensen naar iemand als ik (kunnen) kijken. En eveneens begrijpelijk, het is een leven wat velen zich niet voor kunnen stellen. Het referentiekader waar ik eerder al naar verwees.

Wereldreizigers, backpackers en digital nomads zijn wat mij betreft geen mensen die weglopen maar eerder personen die respect verdienen. Ze breken met ‘wat is’ en kiezen ervoor om een avontuur zonder zekerheden aan te gaan. Het echte leven, als je het mij vraagt.

Zij hebben het lef gehad om de sprong in het diepe te wagen. Het lef om ten volste voor het leven te gaan.

Zeg nou zelf: hoe kan het dat de meeste backpackers zich tijdens hun reis doorgaans onwijs gelukkig voelen, en nadat ze thuis komen -en weer belanden in het beknellende systeem- terugverlangen naar die tijd als reiziger? En dat ze thuis minder goed in hun vel zitten?

Een reden daarvoor is denk ik de grote mate van vrijheid die je als backpacker hebt. Niets moet, bijna alles mag. Juist deze ultieme vrijheid mis je al rap wanneer je terugkeert in de normale samenleving en weer deelneemt aan het ‘spel’. Die vrijheid geeft je bovendien de ruimte om helemaal jezelf te zijn, zo hoef je geen rol aan te nemen omdat niemand iets van je verwacht.

Alleen het bovenstaande voorbeeld al bewijst voor mij dat het maken van een (lange) reis de mens goed doet. Ja, soms zijn daar offers voor nodig, bijvoorbeeld afstand nemen van je studie of werk. Of er zelfs volledig een punt achter zetten.

Om deze vrijheid te krijgen zal je dus een keuze te maken. Is dit het stoppen met werken? Wees niet bang, denk niet teveel in obstakels. En laat je niet van de wijs brengen door het welbekende stemmetje in je hoofd, dat je steevast angst inboezemt. “Je kunt het beter niet doen, want…”

Zie je de kosten die je gaat hebben als hindernis? Niet nodig joh! Het is een misverstand dat backpacken duur is. Zo spendeerde ik in zeven maanden Azië slechts €4.500. Kosten waar je thuis alleen maar van kunt dromen. Tot slot: het hoeft geen definitieve keuze te zijn natuurlijk. Het woordje ‘definitief’ is vrij beladen en kan mensen afschrikken. Het impliceert namelijk dat je nooit meer teruggaat naar een bepaalde situatie. Kan fijn zijn, maar net zo goed lastig.

Wat andere lui van jouw beslissing denken? Maak je er niet al te druk om. Jij hebt je ideeën, wensen en dromen. Als je binnen de kaders blijft denken, zullen ze nooit waargemaakt worden. Da’s een ding dat vaststaat. Vervolgens denk je later misschien: had ik maar…

Geloof me, al reizende komt er een moment waarop je leventje als backpacker normaal wordt en je de gangbare samenleving -waar je normaal gesproken deel van uitmaakt- als apart en soms zelfs een tikkeltje vreemd zult beschouwen. De omgedraaide wereld dus.

Ik heb het op ’t moment van schrijven zelfs. Intussen ben ik alweer een jaar uit Nederland en leid zo’n ander leven dan daar. Wanneer ik dan de video’s op YouTube langs zie komen uit de politiek, denk ik van: waar gaat dit over? Zo hard mogelijk schreeuwen om te scoren lijkt het credo geworden. Het is net Jiskefet. En alle regels in ons kikkerlandje, lachwekkend gewoon.

Als er één inzicht is wat ik al reizende heb opgedaan, is het wel dat bijna alles afleiding is van wat er werkelijk toe doet. Leven in eenvoud houdt je dichtbij de bron. De bron waar ons geluk zit. In de vrij arme gebieden waarin ik kom leeft men hun leven simpel. Er straalt een hoop blijheid en puurheid van die mensen af. Ze zijn daar niet bezig met allerlei -veelal gecreëerde- randzaken, zoals in onze samenleving.

Ken je het liedje Society van Eddie Vedder? Hij zegt:

“Society you’re a crazy breed, i hope you’re not lonely without me.”

Mooi gezegd vind ik. En mooi gezongen bovendien.

Enne, als het reizen je niet bevalt, wat dan? Dan breek je de trip toch af? Je hebt het in ieder geval een kans gegeven. Jij bent wél uit je comfortzone gestapt, iets wat maar weinig mensen je na kunnen (en zullen) vertellen.

Sta je op het punt om alles op te zeggen en het avontuur aan te gaan? Wacht niet tot het perfecte moment, dat gaat namelijk nooit komen. Het stemmetje in je hoofd weet telkens wel weer redenen te verzinnen waarom je de knoop niet door moet hakken. Ondertussen tikt de tijd verder en vliegt het leven voorbij, en word jij alsmaar ongelukkiger. Laat het je niet gebeuren. Jij beslist.

Zit jij er ook aan te denken om je baan op te zeggen en te gaan reizen? Of zit je met vragen? Deel je gedachten in de comments.